Dýraverndarinn - 01.10.1948, Qupperneq 5
DYRAVERNDARINN
43
að ég heyrði. Hélt hann þannig áfram niður
nieð girðingunni og var kominn fram hjá mér,
en þá snéri hann allt í einu við og hagaði sér
eins og áður, en fór svo rakleitt að hjólinu, sem
stóð spölkorn frá mér, nam þar staðar og krafs-
aði í það tvisvar eða þrisvar sinnum. Varð
hann þá var við mig og kumraði ofurlítið og
hlýlega. Ég hætti nú þessum feluleik og gekk
af stað í áttina til hans. Hann stóð kyrr hjá
hjólinu og fylgdi mér stöðugt með augunum,
en þegar ég var rétt kominn að honum, tók
hann á sprett, skvetti upp afturendanum
og hljóp af stað heim á leið. Það var eins
og hann vildi segja: — Ég skal samt verða
á undan heim.
Þetta var það fyrsta, sem ég veitti athygli
hjá honum, er benti á óvenju mikla greind
og tryggð.
Kom mér til hugar, að gaman væri að geta
kennt honum eitthvað. Síðan hófst kennslan.
Ég kenndi honum að heilsa og hneygja sig.
Þetta gekk vel og fljótt og virtist hann hafa
gaman af. En lítið var um hentugt pláss til
þessara æfinga. Tjörnin hérna í Reykjavík var
á ís um þetta leyti. Þangað fór ég með hann,
þegar dimmt var orðið, og vorum við þar
löngum einir.
Svo fór ég að sýna árangurinn af kennshinni
licima og var ekki frítt við, að ég væri svolítið
montinn yfir dugnaði okkar, en j)á sagði pahbi,
að ég ætti ekki að vera með jæssa vitleysu við
folann, hann gæti orðið kargur við þetta. Þótti
mér kennslulaunin bág, eins og nærri má geta.
Skömmu síðar fékk Snigill félaga í húsið
til sín. Það var rauður hestur, sem pabbi tók
í fóður. Eu Snigill var ekki hrifinn af því.
Hann sat um færi til að berja félaga sinn og
gera honum allt til meins, sem hann gat. Þá
var Snigill bundinn og sett upp slá á milli
þcirra, hvorugt kom að luvldi. Snigill sleit sig
hiusan og felldi niður slána. En þegar farið
var að teyma þann stutta með þessum hesti,
hatnaði sambúðin innan skamms.
Einhverju sinni hafði ég verið úti með báða
hestana, og þegar ég var búinn að ganga í rá
þeim i hesthúsinu, stakk ég brauðbita upp í
þann rauða. Siðan ætlaði ég að geía Snigli ann-
an brauðbita, en j)á brá svo við, að hann leit
ekki við því, hvernig sem ég fór að. Aftur á
móti gerði liann sig margsinnis líklegan til að
berja félaga sinn. Datt mér i hug, hvort hann
mundi vera afbrýðisamur og reyndi þctta oft
næstu daga. Ef ég gaf þeim rauða á undan,
snerti Snigill ekki við brauðinu hjá mér, eu
var fúll og vondur. Gæfi ég honum aftur á
móti, áður en hinn fékk bita, þá var allt í lagi.
Kom mér í hug, að J)að væri víst sanni nær
gamla máltækið, sem segir, að það sé vandi
að ala upp eitt barn, svo að vel fari, úr því
að skepnurnar geta orðið svona miklir stór-
bokkar.
Leið nú fram í janúar og alltaf smá fjölgaði
leikjum okkar Snigils, en lítið lét ég á jæssu
bera, eftir að ég vissi, að föður mínum var
ekki meira en svo um j)að gefið.
Svo lcorn að því, að ég færi á bak Snigli
í fyrst sinn. Bar það jxmnig að:
A daginn voru hestarnir úti á túni, sem
kallað var Ásgeirstún. Þar eru Melagöturnar
nú. Einu sinni sem oftar, j)cgar búið var að
gefa á stallinn, fór ég að sækja þá, eftir að
dimmt var orðið. Kom mér j)á allt i einu í
hug að fara nú á bak þeim stutta, lagði við
liann heizli og ætlaði að reka þann rauða heim
á undan okkur. Hann lagði Jægar af stað. Ég
fór nú á bak og ætlaðist til, að Snigill elti hinn
hestinn. En viti menn! Snigill stóð eins og hann
væri stjarfur, hreyfðist ekki, hvernig sem ég
fór að. Ég varð að láta mér lynda að fara af
baki og teyma hann heim.
Jæja, hann ætlar J)á að verða svona,
hugsaði ég. Latur var Skjóni, en J)essi stendur
bara alveg kyrr.
I febrúar var fækkað mönnum, J)ar sem
faðir minn vann, og hann var meðal þeirra,
sem sagt var upp. Það kom sér illa, J)vi að
fjölskyldan var stór og mikil veikindi voru
hjá okluir. Koni hann J)á að máli við mig og
sagði mér, að hann ætlaði að selja Snigil, því
að hann gæti ekki verið J)ekktur i'yrir að láta
sjá sig mcð gagnslausan hest, Jægar hann væri
atvinnulaus. Ég maldaði í móinn og benti l'öð-
ur mínum á, að hann ætti nú hæði mat og hey
handa hestinum til vors, svo að hann æti ekk-
ert frá heimilinu á meðan. Pabbi sagði, að það
Sjá bls. 18.
L