Dýraverndarinn - 01.10.1948, Qupperneq 7
DtRAVERNDARINN
45
Sólskrakjusjóður
4 ' J
V* J 4
Fjöldi smáfugla liefur hœnzt að húsi frú Guðrúnar
J. Erlings og er það þó í mjög þéttbýlu bæjarhverfi.
Þó kveður fyrst að fuglamergðinni, svo að ura munar,
þegar fer að snjóa á veturna. — Árum saman hefur
hún hyglað þessum litlu veslingum, þegar þeir hafa
átt örðugt uppdráttar á v:trargaddinum. — Þessa
mynd al' ciniim gestahóp frú Guðrúnar birti Dýrav.
fyrir mörgum árum.
Síðastliðinn vetur afhenti frú Guðrún Er-
lings stjórn Dýraverndunarfélags Islands sjóð,
að upphæð tvö þúsund krónur. Skyldi liann
nefnast Sólskríkjusjóður óg vera til minning-
ar um mann liennar, Þorstein Erlingsson,
skáld.
Frú Guðrún skýrði frá hugmynd sinni með
sjóðstofnun þessari í meðfylgjandi bréfi, og er
hún í stnttu máli sú, að aflað vcrði svo mikils
kornforða, sem ástæður leyfa, er hafður sé
tiltækur í vetrarhörkum til þess að seðja snjó-
tittlingana litln, „þegar þessir svöngu, köldu
gestir — finna hvergi fis cða har, né l'rækorn
á nokkru strái“, eins og hún kcmst að orði í
hréfi sínu.
Gerir hún ráð i'yrir, að sjóðnum vcrði aflað
tekna með ýmsu móli. Bendir hún til dæmis
á þá leið að gefin verði út póstkort, sérstak-
lega gerð í þessu skyni, með áletrunum, sem
minni á ætlunarverk sjóðsins og hvctji menn
íil að aðhvllast þá hugsun — eða lifskoðun, sem
öll dýraverndun byggist á. Hún gerir líka ráð
fyrir, að margir vilji styrkja þennan sjóð mcð
smágjöfum og áheitum, þegar menn fái um
hann að vita og hlutverk hans.
Hún gerir ráð fyrir, að trúnaðarmenn Dýra-
verndunarfélagsins annist á ári hverju kaup
á korni eða öðru fóðri til að hafa handbært,
þegar með þarf. Til þessara kornkaupa má
verja rentum sjóðsins, höfuðstóllinn á að
standa óskertur, þar til hann hefur aukizt svo,
að skaðlaust sé, ]jó að tekið verði af honum.
Hún gcrir og ráð fyrir, að fé það, sem sjóðnum
kann að áskotnast og ekki þarf nauðsynlega
að verja til árlegra útgjalda, leggist við höfuð-
stólinn.
Þetta er mikil gjöf, og fögur er sú hugmynd,
sem vakir fyrir gefandanum, og samboðin
minningu dýravinarins góða, Þorsteins Erlings-
sonar. Eins og öllum er kunnugt var hann á
sínum tíma meðal áhrifamestu forvígismanna
dýraverndunarmálsins hér á landi. öll dýr áttu
vísan talsmann, þar sem hann var, en varla
voru honum þó önnur dýr kærari en fuglarnir,
ekki sízt þeir minnstu. Meðal fegurstu ljóða
hans er kvæðið Sólskríkjan.
við hinn rauða dúk meistara nautamorðingj-
anna. Nautið skilur örvæntingaraðstöðu sína
til hlítar. Hvað á það að gera? Það er eitl
saman. Enginn með því, allir á móti því. Á
þessum nautapyndingadegi hafði nautið l'eiga
óvenjulega skynjunarhæfileika. Það snéri sér
svo fimlega á hlaupunum, að nautamorðingjan-
um tókst ekki að hitta banastaðinn við hnakka
þcss með sverði sínu. Ekkert blóð rann. Áhorí-
endurnir skora á meistarann með háværum
hrópum að drepa nautið. En hann bíður og
hefur augun hjá sér. Áhorfendur öskra óþolin-
móðlcga til hans móðganir og hæðnisglósur í
því augnamiði að hvetja hann til þess verks,
sem hann annað hvort álítur hættulegt eða
ómögulegt; eða hefur augnaráð dýrsins dáleitt
hann? Meistari nautamorðingjanna hverfur
ekki út af sviðinu, þrátt fyrir mannlegan hæfi-
leika sinn til að hugsa af skynsemi, því að þá
væri blettur fallinn á frægð hans. Nautið er
sjálfbyrgingslegt .... Það ályktar .... Það
sem morðingjanum er um megn að gera með
stálvopni sínu, tekst nautinu að gera án nokk-
urs vopns. Það rak liorn sín í bakhluta meist-
arans. Hann reis ekki á fætur aftur. Nautinu
hafði veitzt að vinna réttlætisverk frammi