Dýraverndarinn - 01.11.1948, Blaðsíða 7

DYRAVERNDARINN
53
Ilundiii'iiiii
Þegar voru Adam og Eva
Edens burt úr garði rekin,
en frelsið skammtað fagra úr hnefa.
og frá þeim bezta gleðin tekin,
dýrin eftir saklaus sátu,
sivlu fgrri notið gátu.
Eitt sér þar ei undi lengi,
aftur og fram það hljóp um sviðið,
sinnti engu sældargengi
ssppi, en klóraði á Edens hliðið.
Kerúb sagði: „Farðu í friði
og fglgdu Adams skylduliði".
Frá því, hvar sem flækist maður,
i funa Serklands, Grænlands ís,
honum fglgir hundur glaður,
hundsins þar er Paradís;
Hakkinn, sem sésl
l>íu-n:i á myndinni
liggja fram á lapp-
ir sinar með bein
á milli hramni-
unna, heitir Glói
og á heima austur
á Dalatanga.
hinn eini 'vinur aumingjans,
(ddrei bila trgggðir hans.
Grímur Thomsen.
ofan. A einum slaíS nekk þó svolílil í^eil inn í
klöppina. breið að ncðan en mjókkaði eftii
því, sem ofar dró. Fyrir ofan bana var svlla,
o£( tækist unganum að komast þangað upp,
var honum lmrgið.
Og þanaað stefndi liann nú og rcðist til upp-
göngu. Leiðin var brött og klöppin hál af úða
og bar að auki slétt eins og liefluð fjöl. Alll
gekk bó vel í fyrstu, en þegar hann átti stutt
eftir ófarið, skrikaði honum fótur, og hann
rann niður aftur.
Og nú hófst ægileg harátta. Með undraverðri
þrautseigiu endurtók hann tilraunina livað
eftir annað. notaði vængi ,nef og fætur, en allt
kom fvrir ekki. Eina tilraun gerði hann enn,
en komst nú ekki nema hálfa leið. Svo rann
hann út i ána, valt um á hliðina, svo að ein-
ungis annar vængurinn og nefið stóðu upp
lir, og straumurinn gréip hann.
Neðar í ánni voru grynningar og stór steinn
þar út af. flatur að ofan. Þangað hljóp ég. og
komst út á steininn, en allt virtist liafa sam-
einast til að inía þessum vesalingi bana.
Aðalstraumurinn lá við bakkann hinum
mcgin, og niður ]iann streng barst nú unginn
óðfluga. Mín megin var straumlítið út í miðja
á, cn svo djúpt, að ekki var vætt, og það var
ekki bægt að komast af steininum nema í
land. Ég gat því ekki að gert, en stóð þarna
eins og glópur og óskaði þess beitt og innilega,
að unginn bærist til mín, en á þvi voru eng-
ar líkur.
En margt furðulegt getur skeð. Þegar ung-
inn hafði borizt niður fyrir strenginn, tók
hringiða við honum. Hvítfyssandi boðaföll
skullu eins og holskeflur til beggja bliða, og
ein þeirra greip ungann og þeytti honum af
svo miklu afli inn á lygnt vatnið, að hann
kom brunandi skáhallt yfir ána og beint upp
i bcndurnar á mér.
Ég óð með bann i land, þennan litla renn-
vota hnoðra, sem ekkert lífsmark var með.
Svona fór það þá. Með fádæma snarræði
hafði hann komizt undan klóm ránfuglsins,
og áin hafði skolað honum á land með alger—
lega óskiljanle<mm hætti — og allt til cinskis.
En ég gat ekki fengið mig til að trúa þvi,
að >•<1(01111 !'»'•■! dauður. Mér datl i bug. að
kuldinn í ánni liefði leikið liann verst, og hélt
honum því milli lófanna og rcyndi að verma
hann sem bezt. Æði stund leið, og loks fór
bann að bæra á sér. Ákafur krampatitringur
fór um hann, og allt i einu reis hann upp og
horfði æðislega kringum sig. Svo var eins og