Dýraverndarinn - 01.12.1948, Blaðsíða 4

58
DTRAVERNDARINN
Sigurður Ólafsson:
SNIGILL
í ágústmánuði 1945 varð Snigill fyrir
J)ví slysi a'ð festa fót á milli steina. Hann
meiddist og liefur aldrei náð sér lil fulls eftir
það. Ákvað ég að láta fella hann þetta liaust,
en það liefur vist ekki átt að vera svo, því
að hann lifir enn. Eg leit svo á, að það
væri mér um megn að sjá honum farborða,
þó að mig langaði mest til þess að lofa hon-
um að lifa og leika sér, meðan sjáanlegt værí
að hann liði ekkert at' elli eða lasleika. Hann
var stálhraustur og svo er enn. Heltin var það
eina, sem l)agaði liann, og hún var ekki meiri
en það, að ókunnugir veiltu henni ekki atliygli.
Hann gat lifað lengur þess vcgna.
Seint i september voru ákveðin stund og
staður, þar sem Snigill átti að falla. Var það í
Sólheimum i Mosfellssveit. Þeir eru uni það
hit miðja vegu milli Geitháls og Miðdals, og
eigendur eru Guðmundur Gíslason lækn-
ir og Þorsteinn Þorsteinsson. Höfðu þeir
tekið að sér að fella Snigil, og siðan átti að
grafa hann við liliðina á reiðhestum þeirr.a
hjónanna, Guðmundar læknis og Lihu Einars-
dóttur, mágkonu minnar, sem áður er getið.
Reiðhestur Guðmundar læknis var Háleggur
gamli, hinn frægi hlaupagarpur, sem um
margra ára skeið sigraði liér á skeiðvellinum
við Klliðaár ásamt Reyk, fósthróður sínum.
Það siðasta, sem Háleggur var reyndur, var
í tveggja kílómetra þollilaupi, þá fjórtán vetra,
og sigraði hann með prýði. Guðmundur lækn-
ir eignaðist Hálegg, þegar hann var tíu vetra,
og farnaðist þeim vel saman. Þegar liann var
felldur, sýndi Guðmundur lionum þann sóma
að láta liann hvíla þarna í þurri vallendis-
hrekkunni með ónagaðar hnútur.
Hestur Lihu Iiét Fengur. Hann var felldui
rúmlega tuttugu vetra í fullu l'jöri sem foli
væri.
Víkur nú sögunni aftur til Snigils. Það var á
laugardegi, sem ákveðið liafði verið að fella
hann. Rað ég konu mína að fara með hann
upp að Sólheimum, en sagði henni ekki, Iivað
ætti að ske. Vissi ég, að hún mundi ekki fást
til að fara með hann, ef lienni væri kunnugt
um það. Á föstudagskvöldið hýsti ég hestana.
Þá kvaddi ég þann rauða og þakkaði honum
fyrir margar góðar samverustundir, kyssti
hann að skilnaði og stakk upp í hánn sykur-
mola. Fg liafði ákveðið að fara úr hænum
morguninn eftir og ætlaðist til, að allt yrði
um garð gengið, þegar ég kæjni aftur..
Mitt fyrsta verk, þegar ég kom aflur í hæ-
inn, var það að hringja til þeirra Guðmund-
ar og Þorsteins, en þeir voru elcki komnir
heim. Fór ég J)á upp að Sólheimum, en livor-
ugur þeirra var þar. Leilaði ég nú að gröf
Snigils, en fann liana ekki, hvorki hjá gömlu
gröfunum né annars slaðar í brekkunni. Þótti
mér J)etta einkennilegt, cn héll þó, að mér
hefði yfir sézt, enda var komið myrkur, klukk-
an langt gcngin ellelu, þar að auki suddaveður
og dinnnt í lofti. Leitaði ég þarna fram og
aftur, en fann engin verksummerki. Þá fór
ég lieim að íbúðarhúsinu, en þar var fólk, sem
hafði verið þar um sumarið og hafl bústaðinn
á leigu. Spurði ég fólkið, hvort það hefði orðið
varl við, að felldur hefði verið þarna hestur
um daginn. Það neitaði því, en síðari hluta
dagsins sagðist það liafa séð konu koma með
tvo hesta. Hún hefði farið strax til haka aftur,
en þá verið gangandi.
Ég vissi nú, að hestarnir hlutu að vera hér,
Snigill annað livort lifandi eða dauður, og fór
ég nú út að hestagirðingu, sem er þarna. Hún
er allmikil yfirferðar og leitótt, þó að í hjörtu
sé, og taldi ég litlar likur til að finna þarna
nokkra skcpnu. Þegar ég kom út í girðinguna.
var talsvert farið að rigna og komin þoka.
Hafði ég þvi engin önnur ráð en að kalla og
hlístra, og svo framarlega sem annar hvor
hestanna heyrði til mín, hjóst ég við, að þeir
mundu koma eins og venja þeirra var, og fór
ég nú upp á holt eitl og kallaði einu sinni,
tvisvar, þrisvar.
Enginn kom. — Enginn anzaði.
Ég kallaði j)á enn einu sinni og blístraði, og
leið svo góð stund.
Þei, ])ei! Einhver hreyfing, heyrðist mér . . . .
Jú, það voru hestar. Eg heyrði ])að á fótatak-
inu. Eg hlístraði aftur, og allt i einu komu
tvær þústur út úr þokunni og átlu ekki eftir