Dýraverndarinn - 01.12.1948, Blaðsíða 8

62
DtRAVERNDARINN
^iquríur
rneói :
iffuröur
Skjóni
Ilannesar
A Hnausum í Leiðvallahreppi, Vestur-
Skaftafellssýslu bjó (1833) Hannes Jónsson,
nierkisbóndi. Hann var mikill skepnuvinur,
átti afbragðs fallega liesta — reiðhesta. Hann
fór vel með allar skepnur, hverju nafni, sem
nefndust. Þess er getið sérstaklega, að hann
ætti rauðskjóttan liest, fallegan og vitran, gædd
an öllum kostum, sem hestar kunna að bera.
Margir lögðu fölur á Skjóna, er hann sáu, en
Hannes var tregur á að selja hann, ])ótt hátt
verð væri boðið — máske ekki likað staðirnir
fyrir hann.
Þá var prestur á Sandfelli i öræfum Páll
Magnússon Thorarensen, vigður 1828. Sagt var.
að séra Páll vrði lirifinn, ])á er hann leit
Skjóna Hannesar. lagði sterkar fölur á hann
og bauð hátt vcrð, svo að slikt ])ekktist ekki.
Hannesi varð um og ó. Fann prestur bilbug
á honum og linnti ekki á, fvrr en hesturinn var
iaus Iátinn og verði greiddur.
Steig nú séra Páll á Skjóna við Hnausabæ, en
hesturinn hreyfðist ei úr sporum, hvernig sem
að var farið. Hanncs fór ])á á hak Skjóna. Þá
stóð liann ekki lengur kyrr. Hannes reið með
presti alllaní?an veg. síðan steighann af Skjóna
og á annan hest. Prestur hafði nú tvo til reið-
ar. sinn og Skjóna. Gekk allt vel að Sandfelli.
Skjóni reyndist presti dásamlegur gripur.
Eftir liðin sex ár, har bað við á Hnausum
um vor að morgni dags að hnegöiað var á
bæiarhlaði. Var há haldið, að gestur væri á
ferð. Hannes bóndi gekk til dyra, en hrá í
hrún að sjá Skjóna kominn. mannlausan.
Hann lagði snonpuna á hrióst Hannesi og tár-
in strevmdu af augum hans.
Hannesi var alvcg nóg boðið að siá hetta.
Hann fór inn i bæ, hað konu sina um nvmiólk
banda gesti sinum. mætti ckki vera minna en
hálf kvrnvt, hvi að vinur sinn væri aftur kom-
ínn oe mundi ekki frá sér aftur lifandi farn.
Þóltist konan skilia. hver gesturinn væri. Hnn
hrá skiótt við. færði hónda sinum heila kýrnvf
nu soeir um leið:
— Þér mun ekki hvkia ])etta of mikið handa
honum, ef ég þekki þig rétt.
Hesturinn.
----Hann hef-
ir troðið lieið-
arveginn langa,
og hlaupið tétt
um Kjöl og
Sprengisand.
(Einar
E. Sæm.)
Skjóni drakk úr fötunni, og raunasvipur
hans hvarf. Síðan lagði bóndi beizli við Skjóna,
teymdi hann út i hagann og gældi lengi við
hann, eins og hann hafði áður gert. Fór Skjóni
svo að híta gras i makindum.
Laust fyrir hádegi komu tveir menn að
Hnausum, sendisveinar ])resls, til að sækja
Skjóna. Hannes sagði fátt i fyrstu, hauð mönn-
unum inn i bæinn og sagðist ætla að segja
þeim dálitla sögu, áður en þeir héldu íil baka.
Sagði Hannes um komu Skjóna, að hann hefði
heðið sig með tárum að láta sig ekki aftur fara.
— Ilef ég heitið honum ])ví, og það vil ég
áreiðanlega efna.
Siðan taldi Ilanncs peningana i hendur
þiónum prestsins, sama verð og prestur greiddj-
Hannes óskaði, að prestur misvirti ekki betta
háttalag sitt. Hann mundi skilja tilfinningar
sinar.
Sendimenn afhentu ])resti hestsverðið ásamt
sögunni um Skjóna. Lét prestur sér þetla vel
lika, og misvirti það ekki við Hannes.
Skjóni lifði lengi eftir þetta. Er sagt, að hann
hafi orðið 42 ára að aldri og horið ellina vel.
Hannes minntist oft á Skióna með aðdáun.
fremur en annarra reiðhesta sinna.
Þcssa sögu sagði mér Árni Þórarinsson, er
dó á Rreiðabliki í Vestmannaeyjum 1017. Hann
var fæddur á Hofi i Öræfum 1825.