Dýraverndarinn - 01.03.1953, Blaðsíða 3

DÝRAVERNDARINN
11
ill krókur fyrir strokuhest. En Spakur gat tekið
undir með Æru-Tobba: „Veit ég víst hvar vaðið
er“. Alltaf fór hann rétta leið yfir vatnið. En
oft gerði hann Bjarna gramt í geði með þessu
háttalagi.
Eitt sinn, nokkru eftir að bóndi minn eign-
aðist Spak, stóð svo á í einni póstferðinni á
vesturleið, að skilinn var eftir einn hestur.
Pannst honum réttast að gera Spak þann greiða
að lofa honum að dvelja á æskustöðvunum með-
an hann færi vestur. Varð Spakur því eftir á
Fremsta-Gili. Var farið með hann nokkuð upp
fyrir bæinn og þar var hann skilinn eftir hjá
fornum félögum.
Nokkru eftir að póstur er farinn, heyrir bóndi,
sem staddur er í baðstofu, þyt mikinn og undir-
gang, líkt og skriða falli. Hleypur hann út til
að vita, hverju þetta sæti. Sér hann þá á eftir
Spak vestur veg. Fer hann svo geyst sem dauð-
inn væri á hælum hans. Sprettinum linnti hann
ekki, fyrr en hann sá til lestarinnar, þá hægði
hann á sér.
Eitt sinn, er Sigurjón var á heimleið úr póst-
ferð, gisti hann síðustu nóttina á Steinsstöð-
nrn í öxnadal. Um morguninn, er vitjað var
hesta, vantar Spak. Þetta þykir pósti allillt.
Kemur honum í hug, hvort strok muni hafa grip-
^ð klárinn og þrá eftir æskustöðvum. Hafði þó
aldrei á því borið, eftir að Spakur kom í eigu
hans. Var ekki um annað að gera en leggja á
stað án Spaks og í óvissu um hann. Þegar kom-
ið var niður undir Bægisá, sér póstur og fylgdar-
hð hans, hvar Spakur stendur norðanvert við
ana á háum hól, sem gott útsýni var af.
Starir hann allhnarreistur fram á veginn. Er
hann augsýnilega að gá að lestinni og sennilega
steinhissa á seinagangi hennar. En þegar fund-
urn bar saman þarna við Bægisá, urðu allir
aðiljar alls hugar fegnir.
Ekki bar Spakur Spaksheitið frá upphafi, og
akki veit ég, hvað hann var nefndur áður. En
Spakur hét hann alla þá stund, sem ég þekkti
hann. Þá nafngift hlaut hann vegna atviks, sem
nú skal greint:
Eitt sinn að vorlagi er maðurinn minn stadd-
Ur spölkorn fyrir ofan túnið á Ásláksstöðum.
Kemur þá stór hestahópur á harðahlaupum utan
fjall og stefnir í átt til Glerárdals. Þegar hópur-
inn er kominn í námunda við Sigurjón, sting-
ur einn hestanna við fótum, en allir hinir halda
áfram án þess að hægja á sér. Bóndi minn geng-
ur til hestsins, klappar honum og segir: „Hér
eftir skaltu heita Spakur". Fylgdust þeir svo
að heim á hlað.
Þótt Spakur væri dæmalaust gæðablóð, gerði
hann sig sekan í einni af dauðasyndunum sjö.
Hann var átvagl. Þótti undrum sæta, hve miklu
hann gat troðið í sig, og það kom honum í
koll. Hann fékk heymæði og kviðsog og féll í
val á miðjum aldri.
Með Stóra-Jarp og Spak, þessum hugþekku
fákum, tókst svo mikil vinátta, að vart mátti
hvor af öðrum sjá. Þess vegna minnist ég þeirra
beggja í senn og reisi þeim sama minnisvarða.
(Akureyri 12. febr. 1953).
Norðmaður einn skýrði frá þvi, að í fyrra
haust hefði hann verið að höggva aspartré úti
í skógi. Þá komu tveir elgir hlaupandi. í fyrstu
voru þeir mjög varir um sig, en brátt fóru
þeir að eta laufið og varð vel ágengt. Daginn
eftir komu þeir aftur, en þá voru fjórir aðrir
með þeim. Hér um bil í sama mund kom rá-
dýrskálfur og tók líka til að eta laufið. Þegar
dýrin höfðu fengið nægju sína, lötruðu þau öll
á burt og upp hlíðina.
Næsta dag endurtók þetta sama sig nema með
þeirri viðbót, að rádýrskálfurinn hafði nú sex
félaga með sér. Rádýrin voru þá sjö. Þessi dýr
söfnuðust kringum skógarhöggsmanninn daglega,
að því er hann sagði. Vináttan við hann varð
svo mikil, að þau komu daglega í heimsóknir,
löngu eftir að þau voru búin að eta allt lauf
og börk af trjánum, sem hann felldi. —
Annar skógarhöggsmaður sagði frá því, að tvö
elgsdýr hafi heimsótt hann daglega, er hann
var að verki, og loks urðu þau svo nærgöngul,
að hann varð að fela nestispokann sinn fyrir
þeim. Þau vissu, hvenær hann mataðist, og stóðu
þau þá allt í einu hjá honum og vildu fá bita
með.
(Dagbl. Vísir).