Dýraverndarinn - 01.04.1953, Blaðsíða 3

DÝRAVERNDARINN
19
hripið úr dyrunum og kemst inn í húsið, ber
fyrir hana hryggilega sýn. — Þarna liggja sjö
ser nærri komnar dauða af hungri. Eina þeirra
átti hún sjálf. Þegar hún kom út aftur — var
krummi farinn að tína í sig matinn og var hinn
kátasti, en Guðrún gaf sér ekki tóm til að
sinna honum frekar, eins og nærri má geta.
Með nákvæmri hjúkrun og umsýslu tókst
að lífga ærnar við, og átti Guðrún drýgsta þátt-
*nn í því að hjúkra þeim.
Hrafninn lét Guðrúnu ekki sjá sig aftur þetta
vor eða um sumarið. Hann var að uppfylla skyld-
nr sínar í hömrunum í Ingólfsgnúpi, þar sem
hann átti hreiður sitt. En hann hafði launað vel
velgerðirnar, sem hann þáði um veturinn með
bví að vísa á ærnar í tíma.
Allt má gera sér vinveitt, ef hugarfar manns
sjálfs er því ekki til hindrunar.
IV.
Um krossmessuna fóru hjónaefnin, Guðrún og
kinnur, frá Þórarinsstöðum. Finnur réðist á
Eyrarbakka, en Guðrún fór vinnukona að Reykja-
áal í Ytri-hrepp til hjónanna þar, Guðrúnar
Helgadóttur og Högna Árnasonar. Langt varð
bví bilið milli hjónaefnanna og sízt hefur orðið
Ltt um samfundi.
Sumarið leið með góðum hætti, en svo komu
haustdægrin með skin og skugga, breytta liti
°g alls konar umbreytingar í náttúrunni.
Þá skeði það í Reykjadal nóvemberkvöld eitt
a vökunni, að heimilisfólkið heyrði hrafn garga
1 tóftinni utan við einn baðstofugluggann. Flest-
u® brá ónotalega við, því að sú trú var rótgróin
Há fornu fari, að krummi væri að færa mönn-
um óvæntar fregnir og oftast illar, þegar hann
basmi á skjáinn og lcrunkaði inn til manna. Hver
leit á annan þarna í baðstofunni til að sjá,
bvort nokkur hefði sérstaklega mikinn beyg af
boðskap krumma, en Guðrún leysti þann vanda
°g mælti:
>iHér mun bera að garði gamlan vin minn
°g vill mig finna“.
Síðan bað hún húsfreyju að gefa sér eitthvað
^oatarkyns handa þessu tryggðatrölli, og var það
fúslega veitt.
Hegar Guðrún kom út, sat hrafninn á traða-
v°ggnum. Hún talaði til hans í gælurómi, eins
og siður hennar var veturinn áður á Þórarins-
stöðum. Krummi tók þá undir við hana, og
könnuðust þau vel hvort við annað. Þá setti
hún matarílátið á vegginn, en krummi leit ekki
við því, heldur flaug gargandi í loft upp, hnit-
aði marga hringi yfir höfði Guðrúnar, tók síðan
strikið í vesturátt og hvarf út í næturhúmið.
Eftir það sá hún hann aldrei framar.
Guðrún skildi ekkert í þessari heimsókn, þeg-
ar hún sá, að krummi vildi ekki neinar góð-
gerðir, en hitt fólkið réði þetta atvik svo, að
Guðrún yrði fyrir einhverju mótlæti innan tíðar.
Tólf dögum síðar barst Guðrúnu sú fregn,
að unnusti hennar hefði andazt snemma sama
dags og krummi kom á gluggann í Reykjadal
og kallaði velgerðakonu sína út til að birta
henni andlátsfregnina á sínu máli.
Þessa sögu sagði Guðrún sjálf móður minni,
Sigríði Eyjólfsdóttur, sem kunni vel að meta
sögur, sagði þær greinilega og var sjálf mikill
dýravinur. Ég tel fullvíst, að þessi sögn sé ná-
kvæmlega rétt.
(Þórsmörk, Neskaupstað, 6. júlí 1951).
12. nóvb. s.l. var svo til orða tekið í vikubl. íslendingi:
,,Ég tel sjálfsagt, að fylgzt .sé með því, hvað fram-
leiðslukostnaður sé mikill á kjöti þeirra hrossa, sem
aldrei hafa heystrá fengið né í hús komið og aldrei hefur
verið byggður torfkofi yfir, en kunnugir telja, að enn sé
slik fyrirmunun í góðu gildi. Og ef ég væri þingmaður,
mundi ég flytja frumvarp um það, að hverjum skepnu-
eiganda (hvort sem um er að ræða „þarfasta þjóninn“
eða einhverja aðra skepnu) væri skylt að ætla henni
fóður og húsrými í hörðum vetrum. Og jafnframt setja
opinbera eftirlitsmenn með þeirri meðferð, sem útigöngu-
hestar sæta í helztu hrossaræktarhéruðum landsins. Við
erum að burðast með dýraverndunarfélög víðsvegar um
land. En hvað hafa þau gert til að rannsaka meðferðina
á hrossunum ? Og hafa þau kynnt sér staðhætti og allar
aðstæður, þar sem hvert strá er klippt við rót á upp-
eldisstöðvum „þarfasta þjónsins", þar sem hann er uppi-
staðan í afkomu eigandans?“
Dýraverndarinn þakkar þessi drengilegu liðsyrði við
málstað sinn, og til að koma í veg fyrir hugsanlegan
misskilning í sambandi við ummælin um fóður og hús-
rými skal hér minnt á 2. gr. dýraverndunarlaganna. Hún
hljóðar svo:
„Frá 1. október 1917 skulu allir þeir, sem skepnur
eiga, hafa næg hús fyrir þær allar. Brot gegn þessu