Dýraverndarinn - 01.04.1953, Page 4

20
DÝRAVE R N DAR IN N
„ísiands eigið lag“.
Hæðardrag í baksýn, alhvít jörð og
fjárhópur á snjóbreiðunni er það
helzta, sem þessi mynd hefur til sýnis.
Hún getur hvorki talizt skrautleg né
margbrotin, og umhverfið er langt frá
því að vera sérkennilegt. En hún er
aftur á móti sérkennileg að því leyti,
að yfir henni hvílir ósvikinn íslenzkur
vetrarsvipur. — Og „innst í þinum
eigin barmi, eins í gleði og eins í
harmi, ymur íslands lag“, var eitt
sinn kveðið.
Myndin er úr svonefndum Álfta-
vatnakrók á afréttum Skaftártungu-
manna og sýnir fjárhóp i haustleitum
á leið til byggðar. S. H.
KVEÐIÐ UM UTLAGA
Á hörðu, gráu stræti,
sem regnfor eftir rann,
hann rekinn var með svipu —
og kvöl í augum brann,
því jörðin hans var töpuð;
í trylltum borgarglaumi
hann taminn var og þjáður,
sem i voðalegum draumi.
Hvar leiztu bjarta norðurheiðið,
landi minn smár ?
Hvar lékstu þér sem folald
— við Borgarfjarðar ár?
Eða flaug þinn skuggi
um Skagafjarðar grundir ?
Skein þér máske vorsólin
Tindafjöllum undir ?
Það skiptir ekki neinu,
því ísland er eitt,
hið æviþreyða vorland,
er syrgir þú heitt.
ákvæði varða sömu viðurlögum, sem brot gegn 1. gr.“.
(Þ. e. sektir eða varðhald).
Þá má og í þessu sambandi minna á Lög um forða-
gæzlu (sjá Dýrav. 4. tbl. 1952, bls. 30—31).
Lög og fyrirmæli skortir ekki, en öðru máli virðist
gegna um löghlýðni og löggæzlu.
Ritstj.
Paradísin sokkna
í svala hafsins arma,
sólströndin, er ber þínu
minni Ijós og varma.
Og ísland ris i norðri,
með vetrarfrost og fár,
svo fellur stóðið bóndans
þar níunda hvert ár.
En sumargrænt og fagurt
í selda hestsins draumi
hið sokkna ættland kallar
úr hafsins djúpa straumi.
(Úr kvæðinu Islenzkur hestur). HULDA.
Hross í haga síðari hluta vetrar.
(Myndina sendi Friðgeir Hreinn, Miklabæ í Blönduhlíð).