Dýraverndarinn - 01.05.1953, Blaðsíða 2

26
DÝRAVERNDARINN
V. Chaplina:
KINULI
Ljónshvolparnir veltust á gólfinu svangir og urr-
andi, en móðir þeirra ráfaði um búrið og lézt ekki
sjá þá. Það er ekki gott að segja, hvers vegna hún
hirti ekki um afkvæmi sín, en þetta á sér oft stað
hjá villidýrum í dýragörðum. Tveir hvolpanna dóu
fyrsta daginn, þann þriðja barði hún til bana, en
fjórða hvolpinn, sem var ljónynja, tók ég að mér
til fósturs. — Ég kallaði hana Kinuli (einstæð-
inginn), af því að móðir hennar vildi ekkert með
hana hafa.
Fyrst, er ég kom heim með hana, var hún gul
og deplótt um allan skrokkinn og ekki vitund
lík ljóni.
Okkur þótti öllum mjög vænt um litla greyið.
Meira að segja hún Perrý, skozka fjártíkin okkar,
virtist vorkenna henni. — Og Perrý tók hana að
sér, gætti hennar og sleikti hana og lofaði henni
auk heldur að sjúga sig, þó að hún væri þurr-
mjólka.
Og börnin hændust sérstaklega að Kinuli litlu.
Þegar þau voru að leika sér — t. d. í feluleik,
hvísluðu þau stundum inn um skráargatið á her-
bergishurðinni, þar sem hún var lokuð inni.
„Komdu hingað, Kinuli!“ Og það var eins og
hún skildi, hvað börnin sögðu. Hún reis upp á
afturfæturna, opnaði hurðina með löppunum og
hljóp fram á ganginn. Börnin földu sig, og Kinuli
leitaði að þeim hátt og lágt í hverju skoti. Svo fór
hún sjálf að fela sig. Hún vildi helzt fela sig bak
við skápinn. En hún komst ekki öll á bak við hann,
svo að auðvitað hlutu allir að sjá hana. En þó að
börnin vissu vel, hvar hún var, máttu þau ekki
finna hana strax, því að þá þótti henni svo, að
hún hætti að leika sér. Þess vegna leituðu börnin
um allt og þóttust hvergi geta fundið hana.
„Hvar getur Kinuli verið?“ spurðu þau hvert
annað. „Hvar í ósköpunum getur hún hafa falið
sig?“ Og svo leituðu þau þangað til hún stökk
fram úr fylgsni sínu.
Hún svaf í herbergi bróður míns hjá rúmi hans.
Á morgnana vakti hún hann með því að leggja
hrammana um hálsinn á honum og sleikja á hon-
um andlitið. Það komu rauðar rákir á andlitið
eftir hrjúfa tunguna, en bróðir minn fyrirgaf henni
allt. Stundum, þegar hann var farinn til vinnu
sinnar, tók hún til í herberginu hans, en auðvitað
eftir sínum eigin smekk. Eftir slíka ræstingu mátti
búast við, að herbergið yrði ekki sem bezt útlít-
andi.
Kinuli fylgdi okkur, hvert sem við fórum og rak
trýnið í allt, sem við gerðum. Einu sinni var bróðir
minn að gera við útvarpstækið sitt. Hann setti
það á borðið og gekk augnablik út úr herberginu.
Kinuli stökk strax upp á borðið, þeytti öllu dót-
inu niður á gólf í einu höggi og tækið lá í mol-
um um allt gólfið. Annars var hún yfirleitt mjög
hlýðin. Hún kom alltaf með flöskuna sína, opn-
aði og lokaði hurðinni og fór í bælið sitt, þegar
henni var sagt það.
Þegar gott var veður tók f jölskyldan hana stund-
um með sér á gönguför. Hópurinn vakti alltaf
mikla athygli. Það voru teknar kvikmyndir af
henni. En hún vildi ekki láta taka myndir af sér,
nema með hljóðfæraslætti. Henni líkaði ekki hljóð-
ið í myndavélinni, og fór sína leið, þegar hún
heyrði það. Við urðum að setja grammófóninn
í gang og skipta um plötur meðan verið var að
kvikmynda hana. Þegar myndin var búin, fórum
við með hana í bíó, til þess að hún gæti séð sjálfa
sig.
Það vakti mikinn óróa, þegar við gengum inn
í kvikmyndahúsið. „Sko, það er komið ljón! Það
er komið ljón!“ En Kinuli hirti ekki vitund um
þá miklu athygli, sem hún vakti. Hún klifraði upp
í einn stólinn, lagðist þar niður og horfði í kring"
um sig. Ljósin voru slökkt. Henni var illa við há-
vaðann í sýningarvélinni og urraði, en þá varð
henni litið á tjaldið, sá sjálfa sig þar og eftir það
lá hún grafkyrr. Hún fylgdist rólega með mynd-
inni, unz hún sá allt í einu uppáhaldsboltann sinn
á tjaldinu. Sannarlega var einhver ljónynja að
leika sér með boltann hennar! Þetta var meira en
Kinuli þoldi. Hún stökk upp að tjaldinu og reyndi
að grípa boltann á lofti.
Kinuli var orðin fallega gul, mjög sterk og ynd-
isleg ljónynja, þegar hún var ársgömul. Börnin
höfðu hana fyrir reiðskjóta, eins og lítinn hest.
Stundum, þegar þau ertu hana of mikið, sló hún
á hendur þeirra, en gerði það alltaf svo varlega,
að aldrei sást rispa á þeim. Þetta var þó ekki af