Dýraverndarinn - 01.05.1953, Blaðsíða 3

DÝRAVE R N DARIN N
27
því, að Kinuli gæti ekki barið frá sér. Einu sinni
kom kunningjakona min til mín og langaði til að
reyna, hvort Kinuli mundi verja mig. Hún þótt-
ist ætla að berja mig. Kinuli, sem hafði legið graf-
kyrr, stökk á fætur, réðist á hana og slengdi henni
8- gólfið. Ég veit sannarlega ekki hvað orðið hefði,
ef ég hefði ekki gengið á milli.
Það kom líka fyrir, að Kinuli gerði okkur greiða.
Eitt sinn, er við vorum öll að heiman, komst
innbrotsþjófur inn í íbúðina okkar. Það er ekki
gott að segja, hvað gerzt hefur, þegar hann kom
^nn. En það var kyndug sýn, sem bar fyrir augu
okkar, þegar við komum heim. Vesalings þjófur-
*nn húkti uppi á klæðaskápnum með ólýsanlega
skelfingu í andlitinu. En Kinuli sat á gólfinu til-
búin að stökkva, hvenær sem þörf gerðist. Aum-
mgja maðurinn gat ekki talað fyrir hræðslu og
fékkst ekki niður af skápnum, fyrr en ljónynjan
var komin út úr herberginu.
Með aldrinum varð Kinuli hlýðnari, og mér
kggur við að segja, hæverskari. Þegar hún lék
Ser, snerti hún mann aðeins lauslega með hramm-
mum, og það kom ekki einu sinni fyrir, að hún
riH sokkana mína með stóru klónum sínum, sem
voru eins langar og barnsfingur. Það var óhætt
að skilja leirílát og kjöt eftir á borðinu, hún snerti
aidrei við því. Perrý var alltaf með henni, sleikti
kana eftir máltíðir, stóð upp fyrir henni og lét
Ser annt um hana eins og hún væri lítill hvolpur.
Kinuli endurgalt þessa vinsemd með hrífandi ást-
Það kom aldrei fyrir, að hún æti kjötskammt-
lnn sinn upp til agna, heldur geymdi hún alltaf
Svolítinn bita handa tíkinni. Og stundum vildi
þún Hka „gera okkur gott“. Það kom fyrir, að
þnn færði mér eða bróður mínum kjötbita og léti
°kkur skilja, að við ættum að bragða slíkt góðgæti.
Svo kom að því, að við urðum að láta Kinuli
aftur í dýragarðinum. Okkur tók það ákaflega sárt
að verða að skilja við hana, en hjá því varð ekki
k°mizt. Það var ekki lengur talið öruggt að hafa
fnllorðið ljón í íbúðinni.
f dýragarðinum hafði verið útbúið rúmgott og
jsrt búr handa Kinuli. Hún varð alveg ráðvillt,
negar hún kom í svo framandi umhverfi. Hún
agðist á gólfið, titraði og stakk stóra höfðinu sínu
nndir kviðinn á Perrý.
Éyrstú nóttina var ég í búrinu hjá henni. Hún
Var eirðarlaus og ráfaði um búrið. Stundum reyndi
hún að opna það með löppunum, og stundum
hlustaði hún á næturhljóðin í dýragarðinum. Nótt-
in leið. Morguninn kom . . . og ég fór heim. Kin-
uli stökk á eftir mér og barði í grindurnar. Þá
sá hún allt í einu, að hún gat ekki komizt út,
hvað sem hún gerði, og þá hvarf hún einhvem
veginn inn í sjálfa sig og lagðist niður.
Það kom oft fyrir, að hún hreyfði sig ekki allan
daginn og vildi ekkert éta. Hún sat bara og starði
sljóum augum út í loftið upp yfir grindurnar.
Þetta þunglyndislega kæruleysi fékk meira á mig
en nokkuð annað. Hún virtist ekki einu sinni
þekkja mig. Þegar ég var búinn að gæla lengi við
hana, fékkst hún stundum til að taka við kjöt-
stykki úr höndunum á mér, en hún gerði það ut-
an við sig, hélt því milli fótanna og lét það svo
detta. Hún leit ekki einu sinni við mér.
Það leið á löngu áður en hún vandist við búrið.
Loks, eftir alllangan tíma, fór að létta yfir henni,
þegar hún sá okkur. Hún nuddaði sér upp við
fætur okkur, sleikti okkur og reyndi á allan hátt
að láta okkur sjá, hvað henni þætti vænt um komu
okkar. Á morgnana var ég vanur að ganga út með
henni, áður en dýragarðurinn var opnaður. Hún
fylgdi mér eins og vel vaninn hundur, án þess
að ég hefði band á henni.
Dýrin störðu undrandi á okkur úr búrum sín-
um, en Kinuli gekk fram hjá þeim án þess að líta
við þeim.
Nú er hún fjögra ára gömul, falleg og fullvaxta
ljónynja — á stærð við kálf. Perrý er alltaf hjá
henni og vinátta þeirra er alltaf jafn ynnileg.
Kinuli hefur ekkert breytzt.
Hún leggst strax niður, ef ég segi henni það,
alveg eins og áður, og lofar mér að kemba sér. Ég
get reist hana upp á fótunum, velt henni á hliðina,
setzt á bakið á henni og jafnvel togað í skottið
á henni. Kinuli lætur bjóða sér allt, ef ég vil bara
vera hjá henni í búrinu. Stundum þykist ég ætla
að fara út, ef hún er ekki nógu hlýðin. Þá stekk-
ur hún á eftir mér og reynir að grípa í mig með
löppunum. Hún tekur mjög varlega við kjötbita
úr hendi mér; hún er svo hrædd um, að hún meiði
mig.
Þegar ég fer, starir hún lengi á eftir mér. Svo
rykkir hún upp höfðinu og rekur upp ógurlegt
öskur.
Þar með hef ég sagt ykkur lítið eitt um Kinuli.