Dýraverndarinn - 01.05.1953, Blaðsíða 4

28
DÝRAVERNDARINN
FRIÐUR OG SAMLYNDI. (Norsk BarneblacU.
„HLUSTAÐU Á GLEÐINA“.
Sólskríkjari fjörugu lögin sín leikur,
Iáttu' hana í friði, hún hvarvetna eykur
yndi og fegurð í harmþrungnum heim,
hlustaðu á gleðina í söngvum þeim.
(Norsk Barneblad. Úr Dýravísum eftir
Anders Hovden, ritstj.). S. J. þýddi.
SKJÁLGUR.
Reiðskjótar af þessu kyni eru víst fremur óvanalegir
á okkar Iandi, en „Skjálgur virðist ekki vera mjög upp-
næmur, þó að tvímennt sé á honum", var skrifað með
þessari mynd. Guðmundur G. Magnússon, Bryðjuholti,
tók myndina og sendi blaðinu hana.
— Hún fæddist í dýragarðinum í Moskva og þar
er hún nú, þegar þetta er ritað — og enn í dag
er hún bezti vinur minn þar. A. J. þýddi.
Um vitsmuni dýra
Húfan finnst ekki, en hér er annað höfuðfat.
Afi minn var að segja gesti, sem var staddur
hjá honum, frá hundinum okkar og hrósaði hon-
um sérstaklega fyrir það, hvað hann væri dug-
legur að sækja húfuna hans.
„Rétt er nú það“, sagði gesturinn, ,,en hvað
mundi seppi taka til bragðs, ef hann fyndi ekki
húfuna?“
Þeir voru að fara út í garðinn, og afi tók ofan
húfuna og lét hana í vasa sinn. Litlu seinna
kallaði hann á hundinn. Hann kom að vörmu
spori, og afi sagði við hann: „King, sæktu húfuna
' H
mina .
Hundurinn hljóp þegar af stað og fór inn í
húsið. Svo liðu allt að því tíu mínútur, þá kom
hann eins og kólfi væri skotið út um dyrnar og
hljóp beint til afa, lét hlut einn, sem hann bar
í munninum, mjög gætilega í hönd honum og
fór svo að gelta með miklum ákafa. — Það, sem
hann kom með í staðinn fyrir húfuna, var barða-
stór kvenhattur — sólskinshattur ömmu minnar.
Oaðfinnanleg gestrisni.
Frænka mín á kjölturakka, sem henni þykir
mjög vænt um. Nafn hans er Denni. Á hverju
kvöldi, þegar Denni á að fara að sofa í körfu
! > sinni, hlynnir hún að honum með ábreiðu og
segir eitthvað á þessa leið:
„Jæja, nú verður Denna litla ekki kalt í nótt“.
Svo var það kvöld eitt í miklum kulda, að
einn af frændum okkar kom í heimsókn til henn-
ar. Þegar hann var kominn inn í stofuna, fór
hann beint að ofninum, lét ylinn leggja á hend-
ur sínar og neri þeim saman.
„Þetta er skárri kuldinn“, sagði hann, „og
þó verður víst enn þá kaldara í nótt“.
Rakkinn hafði verið þarna inni. Nú trítlaði
hann út úr stofunni án þess að þau gæfu hon-
um nokkurn sérstakan gaum.
Rétt á eftir heyrðist eins og eitthvað væri dregið
niður stigann ofan af lofti og að stofudyrunum.
Þeim varð báðum litið þangað, frænku minni og
gestinum. Dyrnar opnuðust og Denni kom inn.