Dýraverndarinn - 01.05.1953, Blaðsíða 8
32
DÝRAVERNDARINN
En að ætlast til, að landaeigendur einir fram-
kvæmi slík verk sem þessi, tel ég algera fjarstæðu.
Þessi hættuhraun eru öll í löndum tiltölulega
fárra manna, en yfirleitt á alfaraleiðum sauðkind-
anna án tillits til eigenda, svo að engin skyn-
samleg rök mæla með því að ætla hraunlanda-
eigendum einum, að sjá um verndun fjár í þeim.
Athugum eftirfarandi dæmi:
I Hallmundarhrauni einu, sem er að miklu leyti
í landi einnar jarðar, hef ég fundið í hættuholun-
um á hornum hinna helkvöldu kinda brennimörk
úr öllum hreppum Mýra- og Borgarfjarðarsýslu,
nema úr Hvalfjarðarstrandarhreppi, úr ýmsum
hreppum Árnessýslu, Kjósarsýslu, Hafnarfirði,
báðum Húnavatnssýslunum o. fl. Allar þessar
ólánssömu kindur hafa dáið hinum hörmulegasta
dauða.
f þessum eina leiðangri mínum fundum við
tvær kindur, sem voru svo nýfarnar ofan í, að við
gátum bjargað þeim frá hungurdauða. En ég hef
líka fundið kindur í hraunholum, sem tófuvarg-
ur var búinn að leika svo grátt, að ekki var um
annað að gjöra en stytta þeim aldur. Þannig eru
ævilok þessara vesalings kinda á allan hátt hin
ömurlegustu, þar sem ekkert er lengur hægt að
flýja eða forða sér.
Ég hef reynt að talfæra þetta áhugamál mitt
við ýmsa ágætismenn, t. d. tvo búnaðarþings-
menn, sem ég vona að innleiði þetta mál á bún-
aðarþingið, er það kemur saman næst, og ef það
fær þar góðan hljómgrunn, vona ég, að það haldi
þar með áfram til Alþingis.
Treysti ég þá, að Dýraverndunarfélagið láti ekki
sinn hlut eftir liggja að fylgja eftir þessu máli.
Ég veit, að ef þessir þrir aðilar taka þetta mál
til rækilegrar athugunar, þá verða auðfundnar
leiðir til skipulagningar á því, sem gera þarf til
úrbóta.
Ég veit, að Dýravemdunarfélög hafa unnið mörg
ómetanleg störf til líknar og verndar, en ég er
líka viss um, að ekkert getur bægt meira böli
og þjáningum frá búfénu okkar en það, ef gjörð
væri samtaka árás frá öllum hliðum á morðgjárnar
í hraununum okkar, sem féð gengur mest um.
Þetta er hægt ef góður vilji er fyrir hendi. Ekkert
minnismerki gætu dýravinir hlotið, sem bæri
þeim betur eilíft vitni.
Ég er sjálfur þrotinn að kröftum og veit, að
DÝRAVERNDARINN
Útgefandi: Dýraverndunarfélag íslands.
Ritstjóri: Sigurður Helgason,
Brávallagötu 12, Reykjavík. (Simi 5732).
Afgreiðslu og innheimtu annast:
Hjörtur Hansson,
Bankastrœti 11 (miðhæð), pósthólf 566, Reykjavík.
Ber að senda honum andvirði blaðsins og tilkynn-
ingar um nýja kaupendur.
Prentaður í Prentsmiðju Jóns Helgasonar.
>________________________________________J
Káin:
I FJÖSINU
Ég hayr&i kýrnar hjala
um hljófia aftan stund;
ág ludd þœr liafi veriS
afi lialda „kvttnf(>lagsfund“.
Því allar ra’ddu í einu
og engin þagaft gat,
fxer töliwu um allt og alla,
og oftast þó um mat.
„ViS erum fullar og feitar,
og fó&rift brestur ei:
Mais og mala&ir liafrar
og miki?> og kjarngott hey“.
„Mig var&ar jú ekkert um fta&
og ekki er þafi „bissness“ mitt.
En heyr&u hérna, Skjalda!
hvena’.r er tali& þitt?“
ég get ekki hlaðið upp úr fleiri hraungjótum, en
þvi fastar sækir að mér hugsunin um þessa bjarg-
arvana vesalinga, sem hrópa á hjálp okkar mann-
anna. Það er hægt að bjarga fjölda af sauðfé
frá þessum ömurlegu örlögum, sem bíða þeirra
í hraununum, með ótrúlega litlum kostnaði, og
um leið gæti fjöldi fólks hlotið ógleymanlegar og
ævintýralegar endurminningar um skemmtiferðir,
sem farnar hefðu verið í þágu mannúðarinnar.
Með virðingarfyllstri kveðju,
Kletti 3. febr. 1953.
Jón Eyjólfsson.