Dýraverndarinn - 01.09.1953, Blaðsíða 8

40
DÝRAVE RNDAR IN N
DÝRAVERNDARINN
Útgefandi: Dýraverndunarfélag íslands.
Ritstjóri: Sigurður Helgason,
Brávallagötu 12, Reykjavík. (Sími 5732).
Afgreiðslu og innheimtu annast:
Hjörtur Hansson,
Bankastræti 11 (miðhæð), pósthólf 566, Reykjavik.
Ber að senda honum andvirði blaðsins og tilkynn-
ingar um nýja kaupendur.
Prentaður í Prentsmiðju Jóns Helgasonar.
L__________________________________________j
inn hestur var viðlátinn á Lækjamóti, nema fyl-
full meri, sem gekk á túninu. Og því varð að
tjalda, sem til var. Tók Sigurjón til þess, hve
aumingja hryssan var lipur og þægileg, þótt komin
væri að kasti. Við svonefnda Dalsá náði hann
hestunum. Var þetta alllöng leið, um fimm kíló-
metrar. Til baka að Lækjamóti, þar sem allur
póstflutningurinn beið, var ekki farið löturhægt.
Ég gat þess fyrr, að Reykja-Rauður hefði verið
talinn meinfælinn. Þessi köst komu stundum fyrir,
þótt engin sýnileg ástæða væri fyrir hendi. Er
ekki hugsanlegt, að þetta hafi verið innibyrgð
orka og hamslaus þrá eftir meira frelsi, sem útrás
fékk á þennan hátt? Þekking okkar á sálarlífi
dýranna er svo lítil og ófullkomin.
Eitt sinn var maðurinn minn að svipast eftir
hestum í fjallinu fyrir ofan Ásláksstaði. Sér hann
þá Rauð ekki hjá hestunum. Verður honum litið
upp á svonefndan Sjónarhól. Þar ber fjallið hæst
og sést þaðan langt í vesturátt. Þar stendur Rauð-
ur hnarreistur og horfir til vesturs. Bóndi minn
gengur spölkorn í átt til hans og kallar allbyrstur:
„Hvað ertu að fara, Rauður?“ Rauður lítur við
og gengur síðan í hægðum sínum til húsbónda
síns. Og það merkilega er, að eftir þetta lagði
Reykja-Rauður aldrei til stroks. Kannske hefur
hann i sinni hestssál hugsað eitthvað á þessa
leið, þegar hann hlýddi rödd húsbónda síns:
„Vertu óhræddur, ég skal aldrei framar bregð-
ast þér. Hjá þér er gott að vera“.
Um vitsmuni dýra
Ljósorms-jómfrúin skríður í rökkrinu upp á
grasstrá og sendir upp í loftið þrjá ljósgeisla,
sem tákna: „Óska eftir að kynnast ungum manni,
með hjúskap fyrir augum“.
Kólibrí-pilturinn ávarpar kærustu sína á hreyf-
ingamáli, sem er ólíkast ósviknu ástaljóði. Á
flögrandi vængjum sveiflar hann sér í boga fram
og aftur fyrir augliti sinnar tilbeðnu, eins og
pendull í klukku. Því ástríðuþrungnari sem
,,ræða“ hans verður, þeim mun hærri verða
endimörk bogans, þar til hann að lokum gerir
,,upphrópunarmerki“, sem getur skotið honum
20 metra lóðrétt upp í loftið. Nokkur andar-
tök heldur hann sér á lofti í þessari svimandi
hæð, síðan stingur hann sér skyndilega og snar-
ctanzar á ný, glitrandi sem gimsteinn í loftinu,
beint fyrir framan brúði sína.
Samvinna í ríki dýranna.
Ein skemmtilegasta samvinna, sem á sér stað
í dýraríkinu, er milli svonefndrar hunangsmold-
vörpu og lítils fugls, sem nefnist hunangsgauk-
ur. Heimkynni beggja er í Afríku. Fuglinn er
sólginn í býflugna- og geitungslirfur, en hunangið
er kjörréttur moldvörpunnar. Nú getur fuglinn
ekki varizt aðsókn mörg þúsund æðisgenginna
býflugna, og moldvarpan er svo stuttfætt, að
hún getur ekki farið í langar ferðir til að leita
uppi býflugnabúin. Þess vegna flýgur hunangs-
gaukurinn um kring í skóginum, þangað til hann
finnur býkúpu, en snýr að því búnu aftur til
moldvörpunnar, sem bíður hans ofboð róleg,
og flýgur í hringjum yfir höfði hennar. Fugl-
inn segir frá fundi sínum með því að reka nokkr-
um sinnum upp hvellt tjirr-tjirr-hljóð. Síðan
flögrar hann af stað í áttina til býkúpunnar,
og moldvarpan eltir hann silalegum skrefum.
Varin sínum þétta og þykka feldi, sem býflug-
urnar vinna ekki á, sundrar moldvarpan búi
þeirra og bæði hún og fuglinn uppskera laun
góðrar samvinnu.
Niðurl. næst.