Dýraverndarinn - 01.10.1953, Blaðsíða 2

42
DÝRAVERNDARINN
Sigríður Ólafsdóttir, Snœbjarnarstö'öum:
TÝRI OG
Þegar sumarið kveður og vetur gengur í garð,
sezt ég við rokkinn og fer að spinna. Gjarna
raula ég þá vísu, og rokkhjólið þýtur undir, svo
að unun er að heyra fyrir þá, sem á mig hlusta.
Ég er margvís og veit oft lengra en nef mitt
nær. Ekki er mér að skapi að sitja auðum hönd-
um, enda verður garragangurinn í rokkhjól-
inu mínu harla líkur norðangarranum, sem næðir
á Þorra. Kætist ég þá mjög og færist í aukana.
Rúmbríkin tekur að braka og lopinn skoppar
til og frá, eins og fífuhnoðri í aftakaveðri. Ég
brýni raustina og skemmti tilheyrendum kostu-
lega. Þó liggur mér við að reiðast því, hve mjög
ég þarf að greiða mér, að aflokinni ,,senu“.
Finnst mér þá ekkert sjálfsagðara að gera, á
rökkurkvöldum napurlegs vetrar, eftir velheppn-
að sumarstarf, en að þyrla upp ofurlitlu ryki,
meðan lopinn rennur inn á snælduna. Mér leið-
ast alltaf þær manneskjur, sem þumbast orð-
lausar í myrkrinu, eins og mykjuhlöss nýekin
á völl. Jafnvel þó að allt sé í lagi með búskap-
inn, nóg hey og matur handa fólki og fé: græn
taða, súrsaðir lundabaggar, hangikjöt og síldar-
mjöl. Verst ef laxinn úr henni Fnjóská er mork-
inn!
Stundum þegar byljirnir gnauða sem hæst í
hamrabeltinu í fjallinu ofan við sveitina, finnst
mér sem ég hafi ekki í fullu tré við þá, og
þeyti rokkinn því þegjandi. — Hugsa ég þá
um kunningjana mína, en þeir eru flestir fer-
fættir. Ég hef fjarska gaman af hundum. Gamli
Bónus liggur i leti, og hann er að verða aumi
hundurinn, sem engu nennir. Mikið má vera,
ef hann á ekki óbitin bein síðan í hitteðfyrra!
En sem betur fer á ég tvo kunningja á næsta
bæ. Það eru þau Týri og Marra. Vitið þið, hvað
gaman getur verið að litlum og skrítnum skepn-
um, eins og Týri og Marra eru? Þau eiga heima
á Hömrum. Týri er mórauður, en Marra svart-
strútótt. Þau eru systkin og ekki nema smá-
kríli enn þá. Kem ég oft að heimsækja þau.
MARRA
Læt ég þau þá elta mig hringinn í kringum
bæinn, og hafa þau mjög gaman af. Það er alveg
eins og þau séu að brosa og hlæja, þegar þau
leggja eyrun aftur á hausana og dilla rófunum
í einskærri gleði og kátínu.
Eins og gefur að skilja, er ekki hægt að segja
langar ævisögur af svona ungum hundabörnum,
og ætla ég að bíða með það, þangað til þau
eru orðin gömul. Það á nefnilega að láta þau
lifa og selja þau á aðra bæi, þar sem nóg er
að gera fyrir duglega seppa. Býst ég við, að
þau verði vitur, eins og þau eiga kyn til. Það
er þegar farið að sjást, að þau hafa gaman af
að velta vöngum spekingslega yfir hlutum ver-
aldarinnar. Reka þau stundum upp furðuleg bofs,
er þau eru í slíkum hugleiðingum, og horfa hvort
á annað, eins og þau búist við, hvort í sínu lagi,
að hitt sé búið að ráða gátuna og geti gefið
skýringu.
Hausinn á Mörru er talsvert stærri en haus
Týra og stundum lítur út sem Týri hafi ágirnd
á að eiga stærri hausinn sjálfur. Voða er hann
þá súr á svipinn yfir sínu litla hlutskipti í hausa-
málunum!
Einu sinni þegar þau komu að heimsækja mig,
varð ég mjög hissa, því að ég hélt að þau gætu
ekki ratað til næsta bæjar. Kom líka upp úr kaf-
inu, að þau voru ekki ein á ferð. Mamma þeirra
trítlaði með þeim og meira að segja sjálfur hús-
bóndinn á Hömrum líka. Hann heitir Jói og er
ósköp góður við alla hundana sína, enda val-
menni og dýravinur. Hann hefur oft klappað
Fjáru gömlu, enda hefur hann margan hvolpinn
undan henni selt, og hlotið drjúgan skilding
fyrir. Svona eigið þið líka að verða vænir menn
við dýrin, börnin góð!
Þið getið byrjað á því snemma. En nú ætla
ég að halda áfram að tala um rófudillurnar mín-
ar, Týra og Mörru. Þau komu nú þarna að
heimsækja mig og bað ég heimilisfólkið að gefa
mömmu þeirra eina pönnuköku, meðan Jói var