Dýraverndarinn - 01.10.1953, Blaðsíða 7

DÝRAVE R N DAR IN N
47
Ævilok Surtlu.
1‘cgar öllu sauSfé vur slátraS á SuSvesturlandi
vegna fjárskipta sökum mceSiveikinnar, slapp
Surtla viS blóSbaSiS. Seinna var reynt aS hafa
hendur i hári heniuir, en þaS heppnaSist ek,ki.
l.eiS svo aS þeiin tíma, er nýi fjárstofninn átli
aS koma á svœSiS, og alltaf gekk Surtla laus
og liSug í afrétt átthaganna. I’ótti />á fram-
kvcemdastjórn fjárskiptanna í allmikiS óefni
koiniS og IngSi fé til liöfuSs henni — tvö þús-
und krónur. Litlu siSar — 30. ágúst 1952 —
var Surtla ráSin af ilögiun meS þeim ógeS-
felldu hœtti, aS hún vnr skotin til bana, eins
<>g veiSidýr, þó aS menn vceru i þann veginn
aS handsuma hana, og mœltist dráp hcnnar al-
tnennt illa fyrir.
Visurnar liér á eftir eru úr kvceSum, sem ort
voru á sínum tíma um Siirllu og ævilok hennar:
HÖFUÐ HERDÍSARVÍKUR SURTLU
Surtla var falleg kind, fagurhyrnd og svipmikil — fimm eða sex vetra
gömul, þegar hún var drepin. Frá því að hún var veturgömul mun hún
sjaldan hafa komið i hús og helzt viljað ráða ferðum sínum sjálf.
þú flcttir upp á ný,
allt aS vorum dögum,
svona blettir erti i
tslendingasögum.
GuSjón Jónsson
á HermundarstöSum.
MorSiS arma upp til fjalla
eykur harmana.
Surtla jarmar upp á alla
ólánsgarmana.
Gisli Ólafsson frá EiríksstöSum.
það borga sig betur en að fjölga í fjósinu. Margir
halda því fram, að þörf sé að herða á gjöfinni
við ærnar, er á líði veturinn. Þess er því aðeins
þörf, að þær hafi lagt af, en betra er að sporna
við að svo fari. Allir, sem til f járhirðingar þekkja,
vita, að ærnar fitna á haustin, ef tíð helzt góð,
eftir að lömbin hafa verið tekin undan þeim.
Þannig þyrfti að halda ánum fram til fengitíma,
en í þess stað eru þær látnar leggja af, stundum
til muna, og þá þarf auðvitað að herða á gjöf-
mni, og dugir oft miðlungi. Reynið að láta án-
Urn líða sem bezt og verja þær áföllum eins og
hýrnar, það mun borga sig!
Um vitsmuni dýra
Fuglamál, úlfamál og fleiri timgur.
I hitabeltinu eru til mýflugur, sem lifa í trjám.
Þær senda boð tré frá tré með því að berja á
lauf og börk svo ótt og títt, að það lætur í
eyrum svipað og regnskúr. í fílahjörð er látlaust
,,samtal“ með táknmáli, þar sem eyru og rani
eru ,,talfærin“.
Jack Minner hét maður. Hann var þaulkunn-
ugur villigæsum. Að sögn vina hans, gat hann
talað mál gæsanna, og það svo vel, að hann
hafði ekki meira fyrir því en hver annar gæsa-
steggur að lokka framhjá fljúgandi gæsaflokka
niður til sín.
Til eru líka — eða hafa verið — aðrir menn,
sem hafa lært að tala við björn, elg og uglu.
Ég þekki gamlan skógarhöggskarl, sem nú á
heima í stórborg, en gerir það að gamni sínu
annað veifið að reka höfuðið út um gluggann
og ,,tala úlfamál“. f einni svipan gerbreytast
allir ,,síviliseraðir“ hundar í nágrenninu og
hverfa svo öldum eða jafnvel árþúsundum skiptir
aftur í tímann. Þeir sperra sig í vígamóði og