Dýraverndarinn - 01.03.1959, Blaðsíða 4

LITLA GRÁA KISA
í SKÚRNUM
Eftir Sigurlaugu Björnsdóttur
frá Veðramóti.
VETURINN 1957—8 var, eins og alla rekur minni
til, frostharður og fremur kaldranalegur, snjóa-
lög töluverð og langvarandi hríðarveður. Er slík
veðrátta erfið og kalasöm þeim vesalings dýrum,
er hvergi eiga sér skjóls að leita, en teljast þrátt
fyrir það til húsdýra okkar og þarfnast hjálpar
og aðhlynningar mannanna, þótt óblíð örlög hafi
úthlutað þeim hinu ömurlega hlutskipti hinnar
svokölluðu villtu kisu.
Hér í Vogahverfi, er við byggjum, úir og grúir
af villiköttum. Hvers vegna þessi ólánsömu dýr
hafa svo mjög lagt leiðir sínar hingað á þessar
slóðir, er ekki gott að segja, en ef til vill eru það
þyrpingar af bröggum og skúragörmum, er blasa
hér við augum, hvert sem litið er, sem hafa freist-
að þeirra til undanhalds op' flótta frá níðings-
fjölbreyttara og fjölskrúðugra en það er nú og
hefur verið undanfarið. En samt sem áður varð
ekki hjá því komizt að hækka verð blaðsins. Út-
gáfukostnaður hefur aukizt að miklum mun, og
fer þar mest fyrir hækkun á pappir. Sú hækkun
er gífurleg, verð pappírsins ferfaldast á fáum ár-
um. En hækkunin á verði blaðsins nemur aðeins
fimm krónum á ári. Það er bjartsýni stjórnar
Sambands dýraverndunarfélaga Islands, sem veld-
ur því, að hækkunin varð ekki meiri.
Stjórnin væntir þess, að hinir mörgu vinir
blaðsins taki rögg á sig og fjölgi kaupendum þess
að miklum mun þegar á þessu ári. Og ritstjóri
þess þykist hafa fyllstu ástæðu til að ætla, að
þessi von sé á rökum reist, — að sá draumur
fái orðið að veruleika, að blaðið geti stækkað og
tekið miklum stakkaskiptum til hins betra, án
þess að verð þess hækki úr því, sem orðið er.
Guðmundur Gíslason Hagalín.
,,Sá er skrýtinn," segir kisa litla.
hendi hinna undarlegu manna, er eiga þá ánægju
mesta að vinna þessum olnbogabörnum allt það
mein, er þeir mega, og beita þá alls kyns fanta-
brögðum. — En það er önnur saga. — Frásögn
sú, er hér fer á eftir, segir frá einni slíkri villi-
katta fjölskyldu.
I fyrra vetur, nokkru fyrir jólin, kom það fyrir
að heimilisköttur okkar, hálfs árs gamall kettling-
ur, tapaðist, þ. e. a. s. hann hafði ekki komið heim
frá því á laugardagskvöld, en nú var kominn
seinni hluti sunnudags. Veður var kalt, snjókoma
þó nokkur og gaddur um alla jörð. Vildum við nú
freista þess að finna kisu litlu, er liklega ætti erf-
itt með að rata heim i snjónum, og bjuggumst
því út með nesti og nýja skó. Leitað var um ná-
grennið, niður undir sjó og upp á hæðir, skyggnzt
var inn í sementspípur, skúra og bragga; allt var
uppfennt, frosið og grimmdarlegt. Kallað var og
lokkað, en allt kom fyrir ekki, kisu litlu hvorki
sáum við né heyrðum. Eftir langa leit og ráp
héldum við heimleiðis — en er heim kom, glaðn-
aði heldur yfir okkur, því þar var komin kisa,
hin ánægðasta yfir ævintýri sínu; hafði hún heyrt
köll okkar, hlaupið heim og komizt inn um glugga,
er henni var einlægt ætlaður til inn- og útferða
sinna.
En sú sjón, er við sáum á göngu okkar um hina
köldu slóð, var átakanlegri en svo, að hún mætti
manni úr minni líða. I lausum, djúpum snjónum
4
DÝRAVERNDARINN