Dýraverndarinn - 01.03.1959, Blaðsíða 5

voru mörg lítil kattaspor, og augljóst var, að þar
þafði farið kisumamma með fjögur börn sín ung,
í leit að einhverri lífsbjörg og afdrepi í vetrar-
hörkunni; mátti greina slóðirnar fimm, eina stóra
og fjórar örsmáar. Reyndum við að fylgja þeim
eftir, en gekk illa; þær hurfu undir ýmiss konar
drasl og hindranir, er á vegi þeirra hafði orðið,
inn i húsasund og önnur skúmaskot, svo að síð-
ustu töpuðum við þeim með öllu.
Næstu daga hélzt veðrið óbreytt, en einlægt
var hugað að litlu sporunum í snjónum, og að
lokum var heppnin með mér. Einn dag, er ég gekk
í búðir til innkaupa, lá leið mín fram hjá gömlum
skúrræfli, er opinn var í báða enda og fullur af
alls kyns drasli. Sá ég þá fjóra litla kettlingsanga
klifra þar upp og hverfa inn. Allt var þarna upp-
fennt og klakarunnið, og stóð hriðarstrokan í
gegn. Sýndist ekki vera þar hlýlegur dvalarstaður
neinni lifandi skepnu, og hvað sízt litlu ungvið-
unum, sem ég nú þóttist vita, að mundu eiga sér
þarna samastað. Nú skyldi enginn ætla, að auð-
velt sé að liðsinna fjölskyldu sem þessari, móðirin
alvillt og ofsalega hrædd við manninn, tortryggin
og stór upp á sig. Börnin eru með sama sinni, að
frá manninum sé einskis góðs að vænta, og vara-
semin sé þeim lífsnauðsyn. En nú voru jólin að
koma, svo að eitthvað varð að gera.
Opinn gluggi í öðrum enda skúrsins með ofur-
litlu hillubroti, nægilega breiðu fyrir skál og disk,
varð að vera matborð þeirra. — Fyrsta máltíðin,
er þeir fengu, var heitur hafragrautur, þynntur
með mjólk, á hitabrúsa, og nýr smáfiskur. Er kall-
að var við gluggann heyrðist ýlfur og þrusk innan
úr þessum klakaheimi, en enga sáum við kisuna
í það skiptið, en maturinn hvarf allur, svo vitað
var, að hans hafði verið neytt fljótlega eftir burt-
för okkar, því annars hefði allt verið stokkfrosið
næsta dag. Nokkra daga fór hinu sama fram, að
þeir fengu mat sinn morgun og kvöld, og brátt
urðu litlu systkinin svo huguð, að við gátum séð
ur felustað okkar, hvar í ljós komu fjögur örsmá
kettlingsandlit, er öll voru merkt þessum von-
leysis þjáningasvip, er jafnan einkennir öll þau
dýr, er illa ævi hafa átt. Þau skimuðu varfærnis-
lega í kringum sig og neyttu eftir það þess, er
fram var borið.
Við fengum eftir það leyfi skúreigandans að
setja inn í skúrinn stóran kassa með hálfloki; var
hann klæddur innan með gömlum gólfrenning,
en gæruskinn í botni. Væntum við þess, að þeir
af hyggjuviti sínu leituðu þar skjóls og kúrðu sig
þar saman. Sú varð líka raunin á, og hygg ég, að
fleiri heimilisleysingjar, er eins var ástatt um,
hafi leitað þangað í sömu erindagjörðum.
Er kynni mín urðu meiri af þessari fjölskyldu,
varð ég þess vör, að eftir að móðirin hafði yfir-
gefið þá, sem varð mjög fljótlega, virtist einn
litli kettlingurinn, grábröndótt læða, með hvitar
lappir og trýni, hafa tekið sér eins konar forystu-
hlutverk í hópnum. Er leið á veturinn, reyndi hún
að fara út til fanga, þótt aldrei fengi hún neitt,
en gætti þess einlægt að halda sig í nánd við
skúrinn, er mín var von með matinn, og fylgdu
henni þá fast eftir systkini hennar öll.
Um vorið var skúrinn rifinn og jafnaður við
jörðu, og misstu þau þar með húsnæði sitt. Um
skeið missti ég svo sjónar á þeim, en ekki leið
á löngu, þar til Grána litla birtist hér við hús
okkar með alla sína fylgifiska, og eftir það fengu
þau mat sinn framborinn hér við húsvegginn. Var
hann látinn í stóran kassa, er snéri heilum gafli
Kisa fagnar vini, sem kemur úr skóla.
DÝRAVERNDARINN
5