Dýraverndarinn - 01.03.1959, Blaðsíða 13

í logninu, svo jafnvel hvíslið í kjalsoginu þagði.
Svona leið góð stund; þá sá kokkurinn eitthvað
kvika hjá kartöflupokanum; hann tók að horfa
á þetta án þess að hreyfa sig minnstu vitund.
Brátt kom það betur í ljós, og reyndist þar vera
rotta á ferð, allra fallegasta dýr, brún og bústin,
auðsjáanlega vel í skinn komið, með dökku tindr-
andi augun skimandi sitt á hvað, vel á verði fyrir
alls konar hættum, sem hún jafnan átti von á í
návist mannanna. Stutt hafði hún dvalið þarna
á njósn, þegar önnur kom á eftir henni úr lítilli
holu við hliðina á pokanum, svo hæli mundu þær
eiga í innviðum skipsins.
Eftir að hafa tvístigið þarna andartak, fetuðu
þær sig upp á pokann, fimar og tinandi, og lögðu
leið sína brátt að eggjafötunni; þar hófu þær
starf, sem bróður mínum varð starsýnt á. Rotta
nr. 1 lagðist á bakið við fötubarminn og snéri
hausnum að fötunni, en rotta nr. 2 stökk ofan í
fötuna, tók eitt eggið milli framfótanna, reisti
sig upp á afturfótunum og lagði það kyrfilega á
kvið hinnar, sem greip um það með öllum löpp-
unum. Þetta gekk fljótt og vel fyrir sig, því hátt
var í fötunni. Síðan stökk rottan upp á pokann,
beit í stýrið á lagskonu sinni og dró hana af stað,
yfir pokann og niður á gólf. Hin lá róleg á bakinu
og gætti eggsins vel. Þegar að holunni kom, gekk
fyrri rottan aftur á bak inn í hana og dró hina á
eftir sér. Þannig hurfu þær.
Kokksi lá kyrr, furðu lostinn, þarna var þá
eggjaþjófurinn! Og strákarnir allir saldausir! En
innan skamms komu rotturnar aftur í ljós úr
holu sinni; dagsverkið var svo sem ekki búið og
veitti ekki af að nota næðið. Þær sóttu annað egg
og fóru nákvæmlega eins að, en auðséð, að þær
höfðu augu og eyru vel vakandi gegn öllum hætt-
um. Og nú virtist kokknum ekki eins sárt um
eggin og áður! Ekki hreyfði hann sig.
Þannig fóru rotturnar fjórar ferðir. Þá heyrðist
skarkali uppi á skipinu; strákarnir voru að koma
um borð, og þar með var vinnufriður litlu dýr-
anna rofinn í það sinn. — En kokkurinn hafði
skemmtilega sögu að segja félögum sínum um
leið og hann hreinsaði þá af allri ákæru í sam-
bandi við eggjaþjófnaðinn!
Þótt bæði ég og fleiri ali með sér þá óskiljan-
legu heimsku að óttast þessi litlu dýr, þá hafði
eg einu sinni tækifæri til að fylgjast með önn
þýraverndarinn
og amstri rottufjölskyldu einnar, sem átti sér
heimili í moldarvegg skammt frá glugga, þar sem
ég oft lá á gægjum til að kynnast atferli þeirra.
Og ég verð að segja það, að þá lærði ég blátt
áfram að bera virðingu fyrir þessum dýrum —
svo óvinsæl sem þau eru, og það ekki að ástæðu-
lausu. En það þarf bæði hugrekki og snilli til að
lifa lífinu, eignast og ala upp afkvæmi sín, í stöð-
ugu nábýli við sjálfan dauðann, sem þeim var
auðsjáanlega vel kunnugt um að leyndist að þeim
frá mönnunum. Reyndar eiga þau þetta — ásamt
mörgu öðru — sammerkt með manninum. Sjálfs-
bjargarviðleitnin liggur oft á vit hættunnar.
Það var oft gaman að sjá verklagni og viturleg
viðbrögð rottanna, sjá, hversu samheldni fjöl-
skyldunnar var óbrigðul meðan börnin voru í upp-
vexti, og aldrei sá ég hjónin rífast, þótt oft vildi
slá í bardaga, ef óviðkomandi rottur bar að. Um-
hyggjan fyrir yrðlingunum var ósvikin; þeir voru
sannarlega ekki látnir „alast upp á götunni“! En
aginn var líka strangur og auðséð, að foreldrarnir
höfðu ekki numið þá vísindagrein, að sjálfræðið
sé æskunni fyrir öllu!
Ég harma það mjög, hversu spor íslenzku æsk-
unnar fjarlægist ört hin fróðlegu kynni af lífi og
háttum dýranna.
Emilía Biering.
Tölutarfur. Leggið saman allar tölurnar, sem tarfurinn er
settur saman úr.
13
L