Dýraverndarinn - 01.03.1959, Blaðsíða 14
Höfundur þessarar frásagnar er Ragnheiður
Grímsdóttir á Tindum í Geiradal í Austur-
Barðastrandarsýslu. Ragnheiður er 12 ára
gömul.
HANN var heimaalningur hér í sumar, hvítur og
fallegur með svolitla hnýfla. Móðir hans er mó-
rauð að lit og heitir Strókamóra. Hún var tví-
lembd og átti mórauða gimbur, auk Fífils. Hún
bar inni í húsum um nótt, innan um fleiri kindur.
Villtist hann frá henni, og aldrei vildi hún þýðast
hann eftir það. Lengi var hún höfð í tjóðri og
reynt að fá hana til að taka lambið, en það tókst
aldrei.
Kvöld eitt var ég send eftir honum, og bar ég
hann heim í fjós. Svo fékk ég spenvolga mjólk í
pela handa honum, en ekki fékkst hann til að
drekka nokkurn dropa. Um morguninn tók hann
túttuna sjálfur og kláraði úr pelanum.
Fífill var orðinn vikugamall, þegar ég tók hann
í fóstur. Hann saknaði systur sinnar í fyrstu, því
þau höfðu alltaf leikið sér saman. Hann var mjög
styggur fyrst í stað, svo hann varð að vera inni
nokkra daga í stíunni sinni í fjósinu. Ég tók hann
út úr stíunni og gekk um allt fjósið, þangað til
hann elti mig, hvert sem ég fór. Svo fór ég að
hleypa honum út, og hann fór ekkert frá. Alltaf
þegar ég var búin að gefa honum, lagðist hann
fast við eldhúsgluggann, og lá hann sjaldan annars
staðar. Hann var oftast stutt frá bænum að bíta,
og alltaf kom hann að glugganum, þegar hann
vildi drekka. Ég lét poka við gluggann, og á hon-
um lá hann ævinlega. Ef pokinn blotnaði, stóð
Fífill jarmandi og vildi ekki leggjast fyrr en hann
fékk þurran poka.
Þegar hann fór að stækka, undi hann sér ekki
í stíunni, því hann sá ekki út úr henni. Seinna
Þarna er Fífill að huga að Ragnheiði litlu, sem kemur
fœrandi hendi.
var stían fyllt af afrakstri; þá lagðist hann upp
á afraksturshrúguna og var hinn ánægðasti. Það-
an sá hann um allt fjósið, og þangað upp þaut
hann oft, ef hann varð hræddur. Á morgnana,
þegar fjósið var opnað, fór Fífill út og alltaf upp
með fjósveggnum að bíta svolitla stund, en þegar
hann hélt, að mjólkin færi að verða til, hljóp hann
í spretti heim að bæ.
Fífill var mjög fjörugur, þegar hann var lítill.
Oft hljóp ég með honum upp á tún og til baka
aftur. Ég hef aldrei séð lamb hoppa jafnhátt.
Alltaf kom hann í spretti, þegar hann heyrði
nafnið sitt kallað. Hundurinn okkar heitir Gibb-
on. Hann varð afbrýðisamur, þegar Fífill kom til
sögunnar, en smám saman lagaðist það. Þegar
Fífill stækkaði, varð hann svo forvitinn að skoða
hundinn, að Gibbon varð hálfhræddur, fór alltaf
undan í flæmingi og bofsaði að Fífli til að reyna
að fæla hann frá sér. Stundum þegar Fífill kom
til mín og fór heldur gauralega, hélt Gibbon, að
hann ætlaði að gera mér eitthvað, og kom þjót-
andi til að verja mig, en aldrei reyndi hann að
bíta Fífil.
Fífill hændist mikið að kúnum, en meðan hann
var lítill, vildi ég ekki láta hann fara með þeim.
14
DÝRAVERNDARINN