Dýraverndarinn - 01.05.1959, Blaðsíða 7

Um kvöldið gekk ég út, þegar ég hafði matazt,
og staðnæmdist á stéttinni. Þá kemur Kátur aftur
með sömu cpýtuna. Nú leggur hann hana eklci
niður, heldur stendur með hana í trantinum og
klórar í fótinn á mér. Ég greip í spýtuna, en hann
vildi ekki sleppa henni. Meining hans var auð-
sjáanlega ekki sú að láta mig taka hana og fleygja
henni til þess að hann gæti síðan sótt hana. Svo
skoðaði ég spýtuna. Það fékk ég, — það var ein-
mitt tilætlun Káts. Og sannarlega kannaðist ég
við spottann, sem um hana var bundinn, og þá
áttaði ég mig auðvitað líka á spýtunni. Spottinn
var tvílitur, og fyrir tveim dögum hafði ég bundið
hann um þessa spýtu, sem ég hafði notað sem
hæl, þar sem ég var að gera við girðingu á milli
Núps og Streitis. Þá var Kátur með mér. Nú þótt-
ist ég skilja, að hundurinn teldi sig eiga við mig
alveg sérstakt erindi, og þessi mállausa skepna
sá það þegar, að nú hafði ég rankað við mér, því
að Kátur lagði strax af stað í áttina austur að
landamerkjunum. Líklega ætlaðist hann til, að
ég elti hann þangað eða kannski lengra, en austur
þangað, sem löndum skiptir, eru þrír til fjórir
kílómetrar. Ég taldi það fulllanga göngu, þar sem
gat þá líka til beggja vona brugðið, fannst mér,
hve erindið væri áríðandi. Hestar voru í ná-
grenni við túnið, og tók ég hest og fór ríðandi á
eftir Kát, sem var sýnilega mjög ánægður. Hann
fór nú svo hart, að ég varð að ríða í sprettinum.
Þegar ég hugsa nú um þetta aldarfjórðungi síðar,
finn ég vel, hve það hefði í raun og veru mátt
Þykja broslegt að sjá mig ríða út í óvissuna á
oftir mállausri skepnunni.
Þegar Kátur kom út að girðingunni, fór hann
upp með henni, þar til hann hvarf mér. Það var
þá ekki um annað að gera, úr því sem komið var,
®n fara af baki, skilja hestinn eftir og halda í
sómu átt og hundurinn. Það var beint á brattann.
Ég kjagaði upp brekkuna og kom loks þangað,
sem Kátur hafði numið staðar. Kom þá í ljós,
að þangað átti ég sannarlega brýnt erindi, og var
þá ekki um að efast, að Kátur vissi, hvað hann
song. Þarna lá gemlingur, sem ég átti. Hann hafði
fest sig í girðingunni, og var sýnilegt, að síðan
voru liðnir nokkrir dagar, því að svöðusár voru
komin á báða afturfætur og einnig hægri síðuna.
Og hugsið þið ykkur hundinn, þessa mállausu, en
stórvitru skepnu! Þarna lá hann og sleikti sárin á
þýraverndarinn
kindinni, sem hefði verið dauðans matur án um-
hyggju hans og hjálparbeiðni.
Ég losaði auðvitað kindina, en sárin voru það
stór, að sýnilega var lítil von um bata. Samt fór
ég heim og sótti kerru. Ekki fannst Kát vert að
elta mig heim, heldur beið hjá kindinni, þangað
til ég var búinn að búa um hana í kerrunni og hélt
af stað heimleiðis. Var hann þá stundum á undan
mér, en stundum á eftir, og virtist ánægður.
Eins og áður getur, voru sárin engar skeinur
eða rispur, heldur orðin svöðusár. Þegar heim
kom, bundum við hjónin um þau. Það var engin
spilling komin í þau. Við þóttumst þegar sjá, að
Kátur mundi hafa verið búinn að halda þeim
hreinum með tungunni í nokkra daga. Sárin héld-
ust líka vel við, og eftir sextán daga var kindin
látin út í nátthaga. Þar hélt henni áfram að
batna. Um miðjan ágúst var henni sleppt. Út úr
þessum hrakningum, sem hlutu góðan endi fyrir
tilstuðlan Káts, hlaut hún nafnið Lukka.
Hún kom hress og vel í holdum af fjalli um
haustið og var sett á vetur. Hún var frekar snotur
ær og reyndist kynsæl. Hún var felld átta vetra
og hafði þá skilað heimilinu tólf lömbum. Ymis-
legt benti til þess, að Kátur þekkti hana alla ævi
og þau hvort annað. Hann veitti henni oftast
meiri athygli en öðrum kindum, og hún virtist
ekki hafa neinn ótta af honum.
Af þessu og hinni sögunni, sem ég hef sagt af
Kát, má sjá, að mikið gagn má hafa af hundum,
til fleira en þess, sem þeim er venjulega ætlað,
en svo að slíkt geti orðið, verður að leggja rækt
við þá, og ekki er vænlegt að fleiri en einn mað-
ur hafi afskipti af þeim, meðan þeir eru á gelgju-
skeiði. Seinna eignaðist ég annan Kát. Hann varð
aldrei nothæfur til neinnar aukavinnu, en hann
vandi ég ekki einn, heldur gerðum við það tveir.
Gamla Kát minn lét ég fella, þegar hann var
níu vetra. Ég jarðaði hann í holti vestan við
lækjarósinn. Þaðan sér maður yfir fjöruna, þar
sem ærnar mínar hröktust, eins og frá er sagt í
sögunni Mikið afrek.
Og þó að timinn sé iðinn að breiða blæju
gleymskunnar yfir hið liðna, horfi ég í minning-
unni með vináttu og virðingu á þennan stað, þar
sem þessi saklausa vitskepna lagði líf sitt í hættu
við að þjóna mér.
Stefán Jónsson frá Steinaborg.
23
L