Dýraverndarinn - 01.05.1959, Blaðsíða 9

Furðuleg fósturbörn
í AMERÍKU lifir spörfugl, sem kallaður er kard-
ínáli. Hann er eldrauður, nema hvað nefið og
brjóstið er svart. Upp úr hnakkanum er stór,
hárauður fjaðurskúfur. Kardínálinn þykir syngja
mjög vel og hefur þess vegna verið veiddur lif-
andi og seldur til að hafa hann í búri, en kardín-
álahjón, sem eru ekki frjáls, koma mjög sjaldan
upp ungum. Fugli þessum hefur fækkað allmikið
á síðari árum, og nú er í Bandaríkjunum bannað
að flytja kardínála úr landi.
Maður, sem Baker heitir, á heima í Shelby í
Norður-Carólínu. Hann hefur í garði sínum tjörn,
sem í eru gullfiskar, og eru þeir hreint ekkert
litlir, þegar þeir eru fullvaxnir.
Dag einn, þegar Baker kom út í garðinn, sá
hann svo undarlega sjón, að hann hélt, að um
skynvillu væri að ræða. ,,Eða er ég kannski orð-
inn eitthvað ruglaður?“ hugsaði hann með sér.
„Það væri reyndar ekki nema von, eins og hit-
inn er þessa dagana.“ En það, sem fyrir augu
hans bar, var þetta: Við gullfiskatjörnina sat
kardínáli og var að mata gullfiska, sem teygðu
sig upp úr vatninu.
Baker, vesalingnum, datt meira en svo í hug
að fara til augnlæknis eða taugalæknis, en þar
sem hann átti konu, sem var bæði róleg og at-
hugul, ákvað hann að segja henni allt af létta.
Hann þaut því inn í stofu, þar sem konan sat
*neð vandlega dregið fyrir gluggana, og trúði
henni fyrir því, sem honum hafði virzt bera sér
fyrir augu.
Konan starði á hann og hristi síðan höfuðið.
„Nei, nú held ég þú sért orðinn eitthvað skrýt-
lnn, góði minn,“ sagði hún.
„Komdu með mér út í garðinn. Svo getum við
bá séð, hvað setur. Betur sjá fjögur augu en tvö.“
Þau fóru síðan út. Þar var engan fugl og engan
fisk að sjá. Konan leit mjög áhyggjufull á bónda
sinn.
„Komdu inn og legðu þig fyrir,“ sagði hún.
„Það er eitthvað að þér. Ertu slæmur í höfðinu?"
f þessum svifum sáu þau, að kardínáli kom
Fuglinn matar gullfiskana
fljúgandi með fullt nefið af æti. Hann settist á
vírnet, sem var umhverfis tjörnina, og svo tísti
hann sérkennilega. Þetta var auðsjáanlega merki,
sem hann gaf gullfiskunum, því að nú flykktust
þeir að bakkanum, þar sem hann sat, ráku höfuðið
upp úr vatninu og göptu. Fuglinn flaug þá niður
á tjarnarbakkann, tísti á ný og horfði ofan í vatn-
ið, svo lét hann ætið detta, fyrst í þetta ginið,
síðan í annað, svo í það þriðja. Þegar ekkert var
lengur í nefinu, flaug fuglinn á brott, og fiskarnir
hurfu til sinna heimkynna.
Baker horfði spyrjandi á konuna og hvíslaði:
„Sástu nokkuð?“
,,Já, víst sá ég það. Guði sé lof! Það er ekkert
að þér. En alveg er ég steinhissa!"
Samtalið varð ekki lengra, því að nú heyrðu
þau fuglinn kalla á ný á fiskana. Þarna sat hann
á netinu með fullan gogginn af æti, ormum og
lirfum. Og fiskarnir létu ekki á sér standa. Síðan
flaug hann enn á brott, og enn kom hann og mat-
aði fiskana. Og þetta endurtók sig, unz fiskarnir
gegndu ekki kallinu, voru vist orðnir mettir. Þá
flaug fuglinn syngjandi á brott, var að heyra, að
nú væri hann verulega glaður.
Og hjónin fóru inn í hús sitt þögul — og ánægð.
Þau höfðu séð undraverða sjón, sem ekki var nein
skynvilla, og nú var ekki talað um, að Baker
legði sig — og ekki heldur nefnt, að hann færi til
læknis. Hins vegar ákvað hann að segja dýrafræð-
ing söguna. Það gerði hann strax, hringdi til for-
stjóra náttúrugripasafnsins. Forstjórinn ákvað að
koma daginn eftir. Hann kom, sá undrið, tók af
því myndir og kom því og þeim á framfæri við
blað, sem fjallar um furðuleg atvik í ríki dýranna.
dýraverndarinn
25