Dýraverndarinn - 01.05.1959, Blaðsíða 14

greninu, en staðnæmist bak við stein, á að gizka
tuttugu faðma frá mér. Steinninn var á milli okk-
ar, en hann var ekki hærri en svo, að ég sá á
eyru tófunnar upp fyrir brúnina á honum. Þannig
biðum við góða stund, og hafði ég byssuna í sikt-
um á steinbrúninni allan tímann. Ekki sá ég mér
fært að hreyfa mig, því hver minnsta hreyfing
hefði komið upp um mig. Nú sá ég í augun, dökk
og vökul. Enginn vafi var á því, að tæfa hafði
hugmynd um mig og þorði því ekki að leita til
grenmunnans. Þannig leið langur tími. Loks brast
mig þolinmæðina. Það varð til þess, að tófan fór
óskemmd af þessum fyrsta fundi okkar.
Morguninn eftir sá ég til ferða hennar. Hún
fór fyrst í stóran hring í kringum grenið, siðan
smáþrengdi hún hringinn, en þó ekki svo, að hún
kæmi í færi. Ekki þorði ég að færa mig frá gren-
inu, þar sem það gat gefið henni færi á að komast
í það úr annarri átt. Það var þvi ekki um annað
að ræða en bíða eftir því, að maður vitjaði mín,
og reyna að færa mig frá greninu, en láta mann-
inn gæta þess á meðan.
Nú leið og beið. Refurinn lét ekki sjá sig, en
læðan hélt áfram ferðum sínum í stórum sveig-
um í kringum grenið á milli þess, sem hún settist
og kallaði viðvörunarkalli. Var nú auðséð, að
henni var farið að liða illa, með júgrin troðfull
af mjólk, vitandi yrðlingana ósjálfbjarga í gren-
inu og óvininn vofandi yfir heimilinu, ákveðinn í
að tortíma heimilishamingju hennar.
En hvað með hana sjálfa? Hún efaðist ekki
um, hver örlög hennar yrðu, ef hún gætti ekki
ýtrustu varúðar. Svo skokkaði hún nú úrræða-
laus hvern hringinn af öðrum umhverfis heimili
sitt, og hryggðin skar hana í hjartað. Og nú tók
mér að líða illa af að vita aumingja dýrið þola
þessar kvalir. Skyldi ég nú vel tilfinningar Magn-
úsar heitins Waage, þegar hann hætti við að
skjóta selkópinn í fjörunni á Laugabóli og var
meira að segja búinn að lyfta byssunni í sigti,
þegar félagar hans sáu, að hann lét hana allt í
einu síga og reis skyndilega á fætur, og kobbi sá
hann og forðaði sér. Þeir urðu bæði gramir og
undrandi. Það hefði þó verið nokkur búbót að fá,
þótt ekki væri nema þennan litla selkóp í pott-
inn. En nú var sá möguleiki úti — og það fyrir
einhverja duttlunga úr Magnúsi.
„Hvað er þetta maður? Hvað kom til að þú
skauzt ekki selinn?“ kölluðu þeir allir sem einum
munni.
En svar Magnúsar verður lengi í minni manna
í Arnarfirði:
,,Mér var ómögulegt að skjóta aumingja, bless-
aða skepnuna, hún leit svo sakleysislega og eins
og biðjandi til mín!“
Þetta svar Magnúsar lýsir langt inn í sál hans
og þarf enga skýringu á því að gefa. Hann var
valmenni, barnslega góður maður, þó að jafnhliða
væri hann karlmenni hið mesta.
Hér var öðru máli að gegna. Hér dugði engin
miskunn Magnúsar. Hér var um illræmdan varg
að ræða. Varg, sem var réttdræpur, hvenær sem
á náðist, jafnvel á sjálfri hvítasunnuhátíð, nema
á milli pistils og guðspjalls. En það gat verið sál-
arheill mannsins hættulegt að úthella blóði þá
stundina, jafnvel þótt grenlægja ætti í hlut, og
stöku sinnum kemur sálarheillin til greina, þó að
likaminn sitji flestar stundir í fyrirúmi.
30
DÝRAVERNDARINN