Dýraverndarinn - 01.07.1959, Blaðsíða 10
en kostnaðarsamar eru slíkar veiðar, því að sjald-
an er til neins að labba einn af stað með byssu
sína. Oftast verða veiðimennirnir að leigja sér
stóra hjálparsveit, sem ræður yfir fjölda fíla.
Evrópumaður, sem kunnur er að dýraveiðum
í Asíu og Afriku, segir þannig frá:
„Einu sinni höfðum við búið okkur undir mikla
og fjölmenna veiðiför. Fara skyldi að tígrisdýri
einu miklu, sem sézt hafði við og við og valdið
feikna tjóni, alltaf annað veifið krækt sér í kind
eða nautgrip. Daginn áður en aðförin skyldi gerð,
bárum við niður fyrir dýrið. Var niðurburðurinn
nokkrir nautskrokkar, sem dreift var um kjarrið
og gesjuna með dálitlu millibili.
Við héldum af stað árla morgun, heill hópur,
sem hafði meðferðis tuttugu fíla. Við urðum þess
brátt vísari, að tígurinn hafði vitjað nautsskrokk-
anna um nóttina, gætt sér á ljúffengustu bitunum.
Það þótti því auðsætt, að hann mundi ekki langt
undan.
Nepalbúar þeir, sem með mér voru, bjuggu til
eins konar hreiður í tré einu úr greinum og
blöðum. Var tréð valið með tilliti til þess, að tíg-
urinn væri líklegur til að leggja leið sína nærri
því, ef tekizt gæti að hrekja hann úr fylgsni sínu.
Ég reið á fil að trénu og klifraði upp í hreiðrið.
Nepalmennirnir fylktu síðan liði, mynduðu
hálfhring, sem í voru nokkrir tugir vaskra drengja
og allir fílarnir. Var maður á baki hverjum fíl.
Síðan hélt fylkingin af stað og var ærið hávær.
Menn æptu hástöfum og börðu bumbur i sífellu.
Hávaðinn varð svo mikill, að tígrinum var meir
en nóg boðið. Hann flúði úr bæli sínu, og brátt
kom ég auga á hann, þar sem hann kom þjótandi
niður dalverpið og stefndi næstum beint á tréð,
sem hreiðrið var í. Þarna var bæði kjarr og mjög
hávaxið gras, og var erfitt að greina svartrönd-
óttan tigurinn, sem — eins og áður er sagt — fór
hratt yfir. Gekk mér því illa að miða byssunni
þannig, að ég þættist viss um að dauðskjóta
villidýrið. Ég sá aðeins hnakka eða hrygg bregða
snöggvast fyrir.
Þegar hann færðist nær, hélt ég byssunni við
vangann og reyndi án afláts að miða á haus eða
í hjartastað. Þegar ég var að því kominn að
skjóta, rak ég byssuhlaupið í grein. Það small í
henni, ekki hátt, en nóg til þess, að tígurinn yggði
að sér. Og allt í einu skauzt hann inn í þéttan
skógarlund.
,,Nú sérð þú ekki framar bein eða hár af hon-
um!“ hugsaði ég og var sjálfum mér mjög reiður
fyrir rataskapinn. Þegar svo hjálparsveitin kom
að trénu, sem ég sat í, kleif ég niður og baðst
þess að fá fíl sem reiðskjóta. „Hreiðrið er ekki
við mitt hæfi,“ sagði ég.
Jú, jú, mér var valinn stór og veiðivanur fíll.
Svo var liðinu fylkt á nýjan leik, og nú skyldi
umkringja tígurinn.
Lundurinn, sem hann hafði horfið inn í, var
ekki ýkjastór. Aðstoðarmenn mínir trumbuðu og
æptu, en tígurinn kom ekki í ljós. Loks komum
við út á sléttu, sem vaxin var háu, bylgjandi
grasi. Allt í einu sá ég eitthvað marglitt á hreyf-
ingu beint fram undan fílnum. Og í sama vetfangi
þaut tígurinn upp úr grasinu og réðst á reiðskjóta
minn. Hann stökk á höfuðið á fílnum og beitti
bæði klóm og kjafti.
Það var erfitt að koma skoti á villidýrið, því
að fílnum gerðist nú heldur en ekki órótt. Hann
tvísté og öskraði ógurlega af sársauka. Ég skaut,
og kúlan kom í kviðinn á tígrinum. Hann æstist
um allan helming, og ég óttaðist nú, að hann
mundi stökkva á mig. En ég kom á hann skoti,
sem hitti í hjartastað, og svo hné hann þá niður
og lá brátt í dauðateygjunum í grasinu.
Höfðingi sá, sem réð fyrir þeim mönnum, sem
voru í hjálparsveitinni, sagði, að þetta væri
stærsta tígrisdýr, sem hann hefði séð. Við vógum
skrokkinn, áður en við flóum hann. Hann vó 260
kíló.“
42
DÝRAVERNDARINN