Dýraverndarinn - 01.07.1959, Blaðsíða 13

FRÁ
YNGSTU
LESENDUNUM
BÖRN og unglingar gefa nú Dýraverndaranum
meiri og meiri gaum, senda honum myndir og
smásögur. Þykir ritstjóranum þetta góðs viti, því
að undir afstöðu hinnar uppvaxandi kynslóðar er
það komið, hvernig málstað þeim, sem blaðið
styður, er borgið í framtíðinni. Myndin á forsíðu
þessa tölublaðs er gjöf frá ungum vinum í Reykja-
vík, og hér á eftir fara tvær frásagnir frá drengj-
um, sem eiga heima í sveit. Mun blaðið birta
framvegis frásagnir frá yngstu lesendunum, þegar
þær berast því, og láta þær myndir fylgja, sem
sendar verða. Gaman er, að getið sé aldurs þeirra,
sem senda sögur eða myndir.
Fjárskaði
Það var 9. október 1958, að afi minn fann eina
kind, sem hafði drukknað í sjónum. Pabbi minn
var þá ekki heima. Hann á litla dráttarvél, og
er stundum hafður aftan í henni heysleði.
Bróðir minn, sem er tólf ára, kann að aka
dráttarvélinni, og var nú ákveðið, að hann sækti
kindina. Fórum við með honum, afi minn, ég og
tveir litlir bræður mínir.
Þegar við vorum komnir svo sem hálfa leið,
sáum við eitthvað veltast í flæðarmálinu. Við
fórum og gáðum að því. Það var þá dauð kind.
Ég óð út í sjóinn og dró hana á land. Hún var
látin á sleðann. Ég og litlu bræður mínir fórum
því næst gangandi heim, en afi og stóri bróðir
minn héldu áfram á dráttarvélinni og sóttu
kindina, sem afi minn hafði fundið. Þeir komu
ekki heim fyrr en seint um kvöldið. Þeim hafði
gengið frekar illa, því svell hafði brotnað undan
dráttarvélinni.
Daginn eftir fórum við bræðurnir og afi með
sjónum og fundum fjórar dauðar kindur. Svo rak
„Komdu kisa mín,
kló er falleg þín“
þrjár til viðbótar. Alls voru það því níu kindur,
sem fórust. Pabbi átti sex og ég eina, og systir
mín, sem er á fyrsta árinu, missti lamb, sem ég
gaf henni undan minni kind.
Það var allt annað en skemmtilegt að tína
blessaðar skepnurnar upp úr sjónum. Mér þótti
vænt um mína kind, og alla hér á heimilinu tekur
sárt til fjárins, því að við þekkjum það allt —
og allt eru þetta vinir okkar.
Samúel J. Guðmundsson,
Grænhól.
Bleikur
Bleikur er hestur, sem pabbi keypti vorið 1932.
Hann er því orðinn mjög gamall, en furðu hress
og hraustur, enda hefur verið farið vel með hann.
Haustið 1955 keypti pabbi annan hest, fékk
hann hjá bróður sínum. Hesturinn heitir Smári.
Fyrst þegar hann kom til hinna hestanna, þá var
Bleikur skrýtinn. Hann rak hina hestana langt
upp í girðingu. Svo fór hann ofan eftir til Smára
og fór að fljúgast á við hann og reka hann aftur
og fram um alla girðinguna. En Smári, sem er
ungur og afar sprækur, var þá ekki ráðalaus.
Hann hljóp í logandi spretti til hinna hestanna.
Bleikur hljóp á eftir, en gat ekki fylgt Smára.
Þegar Smári kom til hestanna, var Bleikur orðinn
langt á eftir.
Smári fór svo að heilsa hryssunni, þefa af henni
og skoða hana. Hún hvíaði hátt. Þá varð Bleikur
afar vondur. Hann réðst á Smára, en Smári vildi
ekki lenda í áflogum við hann og þaut af stað,
dýraverndarinn
45