Dýraverndarinn - 01.09.1959, Blaðsíða 11

Merkileg
fœðingarathöfn
Skógarvörður einn á friðuðu landssvæði á eynni
Ceylon segir merkilega sögu í „Náttúrufræðing"
þeirra Ceylonsbúa. Þar sem fíllinn er hófdýr,
leyfi ég mér að nota orðin hryssur og fyl í þýð-
ingu þeirri, sem hér fer á eftir, en hún er úr blaði
norska dýravemdunarfélagsins, Dyrenes vern.
Ritstj.
„Skógarvörðurinn var á eftirlitsferð um þjóð-
garðinn Yala á suðurhluta Ceylon, þegar hann
af tilviljun varð sjónarvottur að því, að fíll var
í heiminn borinn. Hann stóð grafkyrr bak við
stóra steina og fílarnir urðu hans ekki varir. I
náttúrufræðiriti, sem gefið er út á vegum ríkis-
ins, segist honum meðal annars þannig frá:
Eftir því sem nær dró fæðingunni, tók hryss-
an meir og meir að óróast. Hún stjáklaði um
rjóðrið, lagðist og stóð upp — aftur og aftur.
Fram að þessu höfðu sjö hryssur haldið sig hjá
henni, eins konar ljósmæður, en nú hurfu sex
þeirra á brott. Eftir varð aðeins ein gömul hryssa
hjá þeirri fylsjúku. Þó komu hinar öðru hverju
tvær og tvær í einu, huguðu að hvað fæðingunni
liði og fóru siðan.
Fæðingin virtist þó ganga mjög vel og þjáninga-
lítið, þegar þar að kom, því að móðirin ekki svo
mikið sem stundi. Undir eins og fylið var í heim-
inn borið, stóð hryssan á fætur og gekk tíu, tólf
skref frá afkvæmi sínu. Siðan hóf hún ranann og
gaf frá sér hátt hljóð, sem ekki var með öllu ólíkt
því, að blásið væri í lúður.
Og nú heyrðist fyrirgangur mikill utan úr skóg-
arþykkninu. Svo komu ljósmæðurnar steðjandi
inn í rjóðrið með brauki og bramli og miklum
lúðurhljómum. Þær flykktust um móðurina og
klöppuðu henni með rananum, og svo blésu þær í
lúðra sína á milli.
En skyndilega viku hryssumar sér allar átta
að fylinu, eins og eftir gefnu merki. Ein hryssan
vafði rananum varlega um fylið, lyfti því tvo
metra frá jörðu og setti það siðan gætilega niður
aftur. Svo skipuðu allar hryssumar sér í röð og
gengu hver af annarri fram hjá greyinu litla. Og
um leið blésu þær á það stroku af smágervum
sandi. Aftur stilltu þær sér í röð, gengu fram hjá
fylinu og blésu á það, og á þessu gekk í fullan
hálftíma. Þá vom þær búnar að þurrka það, og
það var staðið upp og orðið stöðugt á fótum.
Það fór til einnar hryssunnar af annarri og reyndi
að sjúga þær, en fann að lokum móðurina, sem
lagðist varlega á hnén, svo að vesalingurinn litli
gæti fengið sinn fyrsta saðning.
Asninn var skólaus og kom til skjaldbökufjöl-
skyldu og baðst hjálpar. Skjaldbökupabbi brást
vel við og fór strax að smíða skeifur. Hann notaði
skjaldbökumömmu fyrir steðja. Asninn beið í dyr-
unum. Við og við hrein hann hátt og barði sig
með halanum af ánægju. Svo sagði hann:
„Þetta er nú karl, sem kann til verka, og þá
má nú segja, að kerlingin hans sé til margs nyt-
samleg“.
DÝRAVERNDARINN
59