Dýraverndarinn - 01.09.1959, Blaðsíða 15

Kettlingar í fötu
Skartgjörn zebrakerling
Þessir fallegu kettlingar eiga heima í Reykjavík. Myndina
fékk Dýraverndarinn frá sama piltinum og forsíðumyndina
í síðasta tölublaði. Að hverju skyldu þeir nú vera að
hyggja, líklega að vini sínum með ljósmyndavélina, en
annars er það ærið margt, sem getur vakið forvitni slíks
ungviðis, sem helzt vill vera með nefið niðri í öllu.
Nasi heitir kisinn og telpan Ragnheiður.
Þau eru miklir mátar.
Zebrakarlinn hét Randólfur og kerlingin hans
Randalín. Einu sinni varð Randólfur þess var, að
Randalín hafði skroppið frá, og hann varð sár-
hræddur um, að eitthvað yrði að henni. Hann
hneggjaði, en hún kom ekki. Hann sagði svo við
sjálfan sig:
„Maður bíður stund og sér, hvað setur. Ef hún
kemur ekki, fer ég að leita. Ljónin eiga nú ekki
að vera á ferðinni fyrr en skyggir".
Eftir stundarkorn heyrði hann fótatak. Það var
— jú, það var hún Randalín, en hver ósköpin
voru að sjá hana.
Randalín hneggjaði og hló við:
„Það er eins og þú þekkir mig ekki, elskan mín.
Ég brá mér bara frá og fékk mér nýjan kjól. Ég
var orðin leið á röndunum“.
„Þetta er svo sem snoturt", sagði hann. „En
héðan í frá skaltu heita Droplaug".
„Það er fallegt af þér eða hitt þó heldur að
uppnefna konuna þína“, svaraði Randalín. „Ég
skil bara við þig og tek saman við hann Randver
þarna“.
„Droplaug skaltu heita og asni ertu“, sagði
Randólfur, „ef þú gerir þig ekki ánægða með að
heita Droplaug. Það er íslenzkt nafn, og Islend-
ingar eru mesta greindarfólk“.
„Nú, jæja“, svaraði zebrakerla. „Asni vil ég
ekki heita, svo það er bezt ég sætti mig við nýja
nafnið“.
DÝRAVERNDARINN
63