Dýraverndarinn - 01.12.1959, Blaðsíða 13

Marsvínadrápið á Dalvík
ÞAÐ var mikið um að vera á Dalvik kringum 20.
nóv. s.l. Hvorki fleiri né færri en 1500 marsvín
voru rekin þar á land og ákveðið að drepa þau og
nýta til ágóða fyrir kirkju Krists þar á staðnum.
Gengu menn að drápinu í sjálfboðavinnu og var
í fyrstu gert mikið veður út af því í blöðunum,
hve þarna yrði um mikinn gróða að ræða fyrir
fótunum í stærðar skafl, sem lagt hafði yfir læk-
inn. Og reyndar fundum við þar hrútinn á lækjar-
bakkanum. Ég vafði Mons að mér, þegar við vor-
um búnir að grafa okkur niður að hrútnum og
ná honum upp, og sannarlega var ég glaður í máli,
þegar ég sagði við rakkann:
„Þarna hefur þú nú bjargað fyrir mig hvorki
meira né minna en þrjú hundruð króna virði!“
Félagar mínir voru steinhissa, og Mons varð
víðfrægur af þessu afreki meðal fjárbænda þarna
í héraðinu.
Oft og tíðum hélt ég fé mínu til haga inni á
heiði. Þar er stórt fiskivatn, og var bátur hafður
við vatnið. Þegar ég þurfti að koma fénu heim,
nennti ég ekki að labba með það fyrir endann á
vatninu. Ég skipaði svo Mons að gera það, en fór
sjálfur þvert yfir vatnið á bátnum. Margir höfðu
gaman af að sjá til okkar. Þarna reri ég beinustu
leið í mestu makindum, en Mons rak féð, gætti
þess vandlega, að engin kind yrði eftir. Og ekki
var hann að æsa sig upp og sundra hópnum, þeg-
ar kindurnar reyndust honum erfiðar. Ekki glefs-
aði hann heldur í nokkra kind, en hafði til að
grípa í ullina á þeim með varygð, ef þær voru
baldnar og ætluðu að hlaupa afleiðis. Það var eins
og hann hefði mannsvit, fór að öllu með gát, en
þó festu.
Mons fann fyrir mig ellefu kindur, sem fennti
eða lentu ofan í gjótur, og ómetanlegur var hann
rnér við daglega fjárgæzlu.
Hann er heygður í túninu á Dæli.
Betri fjárhund hefur enginn átt í öllu héraðinu.
Á myndinni sjáið þið Mons, þar sem hann situr
og horfir til fjalla handan yfir Dælisvatnið.
P. P. Borgfjörð.
kirkjuna og ennfremur út af fórnarlund og kirkju-
legum áhuga Dalvíkinga. En svo tóku að berast
allægilegar fregnir af hátterni manna við mar-
svínadrápið, og var tekið svo til orða í einu blað-
inu, að auðsýnt hafi þótt, að bardagafýsnin sé
nokkuð rík í eðli okkar Islendinga. „Menn stungu
og lömdu á báðar hendur“, stóð í blaðinu. —
En er hægt að tala um bardagafýsn, þar sem ann-
ar aðilinn er vopnlaus, varnarlaus? Mundi ekki
nær að nefna villimennsku? Loks kom svo upp
úr kafinu, að fákænska fylgdi villimennskunni,
svo að tvísýnt mun, að gróði kirkjunnar verði
verulegur.
Áður hefur Dýraverndarinn birt greinar um
sams konar mál, og skal hér ekki í þetta sinn fjöl-
yrt um marsvínadrápið á Dalvík — aðeins minnt
á, að marsvínin eru dýr með heitu blóði eins og
hestar, kýr og kindur, og hve lengi skal leyft, og
jafnvel dáð, að gengið sé að drápi þeirra kunn-
áttu- og tækjalaust og af æsilegum og viðbjóðs-
legum tryllingi? Mundi þykja sæma, að Skagfirð-
ingar eða Húnvetningar smöluðu saman hrossa-
hjörðum, lýstu því yfir, að kirkjur i þessum hér-
uðum fengju gróðann af drápi hrossanna, og í
krafti þess væri svo óðum hópum með hnífa í
höndum á þau sigað og úr þeim murkað lífið?
Frá Dýraverndunarfélagi
Skagafjarðar
AÐALFUNDUR Dýraverndunarfélags Skagafjarð-
ar var haldinn á Sauðárkróki 27. apríl s.l. (1959).
Á aðalfundinum kom fram skýrsla stjórnarinn-
ar um störf félagsins á s.l. ári, og hefur starf þess
verið óvenju mikið og fjölþætt á starfsárinu. I
fundarbyrjun var kjörinn heiðursfélagi Jón Þ.
Bjömsson fyrsti form. félagsins og stofnfélagi.
Félagar nú eru um 80 manns. Þeir merkisvið-
burðir og tímamót í sögu félagsins gerðust á
starfsárinu að það varð 40 ára 17. júní s.l. og 28.
sept. s.l. gerðist félagið aðili að stofnun Sambands
dýraverndunarfélaga íslands.
Mikill áhugi er nú ríkjandi innan félagsins að
vinna að verndun dýra og standa vörð um, að öll
DÝRAVERNDARINN
93