Dýraverndarinn - 01.02.1962, Blaðsíða 5

ncjótu leóendurnir
Bóndinn
oá gráa merin
Sjálenzk þjóðsaga
í nánd við borgina Köge bjó gamall bóndi, sem
átti ekki neina vindmyllu. Hann þuriti því að fá
korn sitt malað hjá manni nokkrum, sem átti stærð-
ar myJlu og ltafði að atvinnu að mala korn iyrir
smábændur. Bóndinn átti gráa meri, sem tekin var
að eldast.
Einu sinni sem oftar átti hann mjöl lrjá malaran-
um og þurfti að sækja það. Hann beizlaði því mer-
ina og fór á bak. Ekki átti hann neinn hnakkinn,
svo að hann reið berbakt. Hann ltafði aldrei kennt
sér meins, en á leiðinni tii myllunnar fékk hann
tannpínu. Honum brá ónotalega, því að tannpínu
ltafði hann ekki fengið áður frekar en aðra kvilla,
og hann sagði við sjálfan sig:
„Hvað skyldi ég nú eiga langt eftir ólifað?“
Hann gat ekki slitið sig frá þessari liugsun, og
loks datt ltonum í ltug, að ef hann legði sig allan
fram, mundi ltonum nú ef til vill takast að reikna,
ltve mörg ár væru eítir af ævi lians.
„Bíðum nú við,“ tautaði hann. „Skíðgarður dug-
ir í þrjú ár, hundur tórir þrisvar sinnum lengur,
Iiestur þrjá hundsaldra og maður þrjár hrossævir.
Látum okkur nú sjá, sú gráa, sem orðin er ærið
gömul, er þriðji hesturinn í minni eigu.“ Að svo
mæltu laut ltann ofan að merinni og sagði við
liana: „Nú, þá ættum við eiginlega að fylgjast að
úr þessum heimi, Gránu-tetur. Ojá, það mundi láta
nærri, kerli mín.“
Þegar hann var að hugleiða þetta nánar, mætti
liann þremur stúdentagárungum.
„Nú ber vel í veiði," sagði liann við sjálfan sig
°g þá gráu. „Þessir lærdómsliestar hljóta að vita
meira um svona lagað en sauðsvartur almúginn. Það
er bezt ég spyrji þá, ltve langt ég eigi ólifað."
Stúdentarnir stönzuðu og spurðu, hvort bónd-
inn gæti vísað þeim til vegar. — Þeir vildu kom-
ast í næsta veitingaliús. Jú, bóndinn gat leiðbeint
þeim, og þeir þökkuðu lionum fyrir með virktum.
En lrann var ekki á að kveðja þá, heldur sagði:
„Þið, sem sagðir eruð liálærðir og mestu spek-
ingar, viljið nú víst gera mér þann greiða í stað-
inn fyrir vegvísunina að segja mér, livað ég eigi
eftir að tóra lengi? Það væri nógu fróðlegt að vita,
live stutt ég á eítir.“
„Jahá,“ sagði sá stúdentinn, sem var bezt í skinn
komið. „Þá er nú bezt ég atliugi þig svolítið nánar,
maður minn. Tja, ég get ekki betur séð en útlitið
þitt sé svolítið ískyggilegt, skal ég segja þér. Það
kæmi mér ekki á óvart, þótt þú ættir ekki eltir að
dansa liér í lieimi næstu jól!“
„Stendur heima!" svaraði bóndinn. „Jamm, þetta
grunaði Gvend. Tennurnar í mér eru einmitt að
svíkja. En svo er það sú gráa, þá rneri þykir mér
sérlega vænt um, og nú langar mig til að spyrja
þig, hvort jm haldir, að við verðurn samferða, þeg-
ar ég fer af þessunr heimi?“
„Nei, nei,“ svaraði stúdentinn. „Merin þín á
eftir að lifa í mörg ár, og liún á eítir að komast til
mikilla metorða, — það geturðu alveg reitt þig á.“
í þessari svipan tók hann eftir því, að þrjú laus
hár löfðu í faxinu á þeirri gráu, og svo sagði hann
þá af nrikilli alvöru: „Nú er ég viss í minni sök,
ja, hérna hef ég það: Þú ert bráðfeigur maður, því
um leið og fallin eru þrjú hár úr faxinu á þeirri
gráu, munt þú hníga dauður niður.“
„Guð sé oss næstur," hrópaði bóndinn. „Á ég
virkilega ekki lengra óliíað! Það má þá með sanni
segja um mig, að enginn viti að morgni sinn næt-
urstað!
Að svo ntæltu skildi með þeim, bónda og stúd-
entunum. Bóndinn hafði ekki riðið nema örstutt-
an spöl, þegar fyrsta hárið datt, og þá tók hann að
nötra frá hviríli til ilja. Hann hélt þó áfram för
sinni, en brátt féll annað hárið úr makka merarinn-
ar, og bóndi varð svo af sér genginn af skellingu, að
hann gat varla lafað á liryssunni. En hún stanzaði
ekki, og þriðja hárið drattaði úr merarmakkanum,
og um leið datt bóndinn af baki og hélt, að nú
væri hann steindauður.
Hann lá upp í loít með aítur augun, en taumn-
um á þeirri gráu sleppti hann ekki. Hún tók þá að
nusa af honum. Svo ýtti hún við honum með fram-
fætinum, en liann lét ekki á sér bæra. Hún stóð
DÝRAVERNDARINN