Dýraverndarinn - 01.02.1962, Blaðsíða 6

og stóð og varð loks leið á stöðunni, iór að tré,
sem var þarna rctt hjá, og neri fram af sér beizlið.
Svo labbaði hún af stað alein.
Þegar bóndinn hafði fegið svona stundarkorn,
hugsaði hann með sér, að hann hlyti þó að mega
láta rifa í annað augað, svo að hann gæti séð, hvort
sú gamla og gráa væri þarna ekki ennþá. Hann
kíkti út undan öðru augnalokinu — og þá varð
hann þess vísari, að merin var horfin. Hann stundi
þungan og mælti:
„O, já og já, — henni er víst lengra líf ætlað en
mér, svo að hana sé ég auðvitað aldrei framar!"
Að svo mæltu lokaði hann auganu og lá gralkyrr
eins og áður.
En nú vildi svo til, að aðalsmaður fór þarna um
veginn ríðandi, ásamt nokkrum af sveinum sínum.
Hann tók eftir bóndanum og spurði hissa, hver
þetta mundi nú vera, sem þarna lægi.
„Mér sýnist það vera blindfullur bóndadurgur,"
svaraði einn af sveinunum.
En aðalsmaðurinn vildi fá frekari vitneskju um
manninn og bað einn af sveinunum að fara af baki
og hyggja að honum.
„Hann er kannski dauður,“ sagði annar svein-
anna. „Mér sýnist það gæti átt sér stað, að
hann hafi dottið af baki og rotazt — og að hestur-
inn hafi svo þotið út í buskann, — manngarmur-
inn heldur í beizlistauminn."
I þessari svipan rifaði í bæði augu bóndans, og
hann mælti:
„Þú átt kollgátuna. Ég er dauður, svo þið megið
alls ekki snerta mig.“
Nú fóru þeir allir að hlæja. Einn af þjónunum
stökk út af veginum og braut grein af heslitré. Svo
kallaði hann:
„Liggurðu þarna dóninn þinn og hefur okkur
að háði og spotti?“ hrópaði hann. „Nú skaltu ta
að kenna á greininni þeirra arna, og sjáuni svo til,
hvort ekki kemur líf í þig!“
Nú var bóndinn fljótur á fætur. Hann komst að
raun um, að enn væri öndin ekki skroppin úr
skrokknum, og hann óskaði þess eins, að sú gráa
væri komin. Það var annars bezt, að hann labbaði
sig heim, hún hafði sjálfsagt rölt í þá áttina, sú
gamla, og enginn þurfti að vísa henni veginn.
Hann hélt af stað, en brátt kom hann að veit-
ingahúsinu, sem hann hafði vísað stúdentunum á.
Hann fór inn og spurði þá, hvort þeir hefðu nokk-
G
Grd er hryssnn og fallegt folaldið, en það er ehki aldeilis
sjrílenzlti bóndinn, sem þið sjáið þarna hjrí þeim.
Sltemmlileg þrenning!
uð orðið varir við þá gráu, — hann hefði ekki hug-
mynd um, hvar hún væri niður komin.
„Merin þín,“ sagði sá holdugi, „jú, ég get sagt
þér, hvað orðið er af henni. Eins og ég var búinn
að spá, hefur hún öðlazt mikinn heiður og metorð.
Hún er orðinn borgarstjóri í Köge. Þú skalt fara
og heilsa upp á hana. Þú sérð j>á, hvort hún hefur
ofmetnazt eða livort hún virðir gamlan húsbónda
sinn viðlits."
„Þarna komstu með ]tað,“ sagði bóndinn. „Það
er tilvalið, að ég spyrji hana, hvort hún hafi ekki
eitthvert embætti handa mér. Hún gæti kannski
gert mig að sýslumanni."
Bóndi hélt síðan af stað á ný með beizlið á hand-
leggnum, stikaði í áttina til Köge, en svo var mál
með vexti, að borgarstjórinn í Köge hét Mehr.
Þegar bóndi kom til borgarinnar, lét hann vísa sér
á bústað borgarstjórans. Þegar jjangað kotn, drap
hann á dyr. Þjónn kom og lauk upp, og bóndinn
spurði:
„Er nrerin heima, sú góða, gamla og gráa skap-
arans skepna?"
„Hvern áttu eiginlega við?“ mælti þjónninn.
„Ég á við borgarstjórann, sem er orðinn gamall
og grár.“
„Ja-já,“ sagði þjónninn. „Hann er heima, en Jjú
verður að gæta tiingu jjinnar, Jregar þú talar um
hann. Komdu bara inn.“
Borgarstjórinn, sem reyndar var gamall og grá-
DÝRAVERNDARINN