Dýraverndarinn - 01.08.1962, Blaðsíða 12

JÖRGEN HAUGEDAL:
PÓTÍFAK
(STÆLT OG ÞÝTT)
Ég var orðinn stærðarpiltur, og þó að gaman væri
enn að leika sér að hornum og skeljum, fannst mér,
að ég yrði að fara að gera gagn. En hverju þóttist
fullorðna fólkið geta trúað mér fyrir? Það var
amma, sem leysti vandann — eins og hennar var
von og vísa. Hún hafði hugsað um hænsnin, en
hún sagðist vera að verða svo lasin, að hún treysti
sér ekki almennilega til þess, og þá væri helzt að fá
mig til að sinna þeim — hún hefði einna helzt
traust á mér til að gera það samvizkusamlega.
„Ja, ég þarf náttúrlega að hugsa mig um,“ sagði
ég spekingslega og klóraði mér í vanganum. Það
var ekki vert að vera of ginnkeyptur fyrir svona,
þeir fullorðnu þurftu alltaf að velta vöngum, áður
en þeir tækju eitthvað að sér.
„Ég held ég treysti mér til að bjóða þér kaup,“
sagði amma.“ Þú skalt fá eitt egg á dag og tvö, ef
þú finnur útihreiður eftir þær, púdduskammirn-
ar.“
„Jæja,“ sagði ég, „ætli maður verði ekki að reyna
þetta.“
„Þakka þér fyrir," sagði amma og tók þéttings-
fast í höndina á mér. „Ég tek þig á orðinu, veit að
— eða ekki varð það á þeim séð. Þau töldu mig til
síns liðs. Og ánægð voru þau.
Ég hef annars lesið það, að spóamamma sé eng-
in sérleg móðir. Hún yfirgefur unga sína, meðan
þeir enn eru klæðlitlir, aðeins kominn á þá dúnn-
inn, en þá tekur pabbinn við og sinnir þeim um
hríð. Um hríð, segi ég, því að ekki hefur hann
biðlund í sér þangað til þeir eru fleygir, heldur fer
frá þeim, þegar þeir eru orðnir fiðraðir og vængja-
fjaðrirnar komnar vel á veg. Það er ekki svo sem
hann kenni ungaskinnunum að fljúga og æfi þá, þó
að langan veg eigi þeir brátt fyrir vængjum, ekki
síður en foreldrarnir. „ _____
þú ert ekki sá maður, að þú gerir ekki skyldu
þína við það, sem þú hefur tekið að þér.“
Ég hafði oft verið með ömmu, þegar hún var að
gefa hænsnunum. Hún gaf þeim alltaf á hlaðinu
að sumrinu, og nú var komið sumar — að minnsta
kosti vor. Svo var að sjá þeim fyrir vatni. Um miðj-
an daginn bar mér að leita að útihreiðrum, og um
náttmálaleytið átti ég að taka eggin úr hænsna-
húsinu og reka hópinn undir þak, og þá gilti að
ganga vel frá hvorum tveggja dyranna, þeim háu
og víðu, sem ég gekk um, og þeim mjóu og lágu,
sem voru dyr hænsnanna sjálfra, því annars var
hætt við, að tófan og minkurinn kæmu í illa þegna
heimsókn.
Það var svo sem ekkert amalegt að vera hænsna-
hirðir. Ekki var ég fyrr kominn út á hlaðið en hæn-
urnar þyrptust í kringum mig, og þegar ég svo gaf
þeim, var heldur en ekki mikið um að vera. Það var
ekkert meira en svo, að herra þeirra og meistari,
Pótífar að nafni, gæti haft hemil á þeim, svo þær
sköðuðu ekki hver aðra.
Hann Pótífar, — já, það var nú karl í krapinu,
skal ég segja ykkur. Hann var líka í blásvörtum
stássfötum, hafði fagurlega rauðan kamb og þessa
líka litlu riddarasporal Og þótt illt væri að halda
aga á öllum kvennahópnum, þá tókst honum það.
Þá var hann víst á verði gegn fálkum og öðru ill-
þýði, já, hann Brandur, steggurinn okkar, sem
hrakti á íiótta hvern einasta fresskött af hinum
bæjunum, flúði sem fætur toguðu, ef hann Pótífar
réðst á móti honum.
Við Pótífar vorum beztu vinir. Ef ég yrti á hann,
skók hann hausinn og svaraði á sínu máli. Og við
sögðum margt viturlegt hvor við annan, þegar ég
sat með matarskálina hans milli hnjánna og hann
kom og át.
En ég átti í mesta basli með hænurnar. Þær voru
44
DÝRAVERNDARINN