Dýraverndarinn - 01.08.1962, Blaðsíða 15

íslenzk hryssa með folaldið sitt.
fetlunum. Hann hentist út um hliðið og allur
krakkafansinn á eftir honum. Anna stóra, sem hafði
farið inn að biðja um gistingu, kom þjótandi út
og var næstum búin að kollhlaupa mig. Það voru
engin blessunarorð, sem hún tautaði yfir honum
Pótífar, og ekki talaði hún í lágum hljóðum.
Ég ráfaði inn til hennar önnnu. Nú var líf Pótí-
fars áreiðanlega í hættu, ef dæma skyldi eftir hót-
unum Önnu stóru. Amma tók í höndina á mér og
sagði, að ég skyldi vera rólegur, og svo gengum við
út. En við komumst ekki lengra en á varinhelluna.
Nú hafði Pótífar ráðizt á Önnu stóru, og hann hjó
hana og klóraði bæði í höfuð og háls, og vængj-
unum barði hann í blikkfötuna, sem hún hafði á
bakinu, svo það var eins og hann væri að slá trumbu.
Hann var ekki í rónni fyrr en allt hyskið var kornið
út fyrir túngarð!
Eftir því sem lengra leið á haustið, varð Pótífar
skapverri og að sama skapi herskárri. Hann fór oft
einförum, lét kvenþjóðina eiga sig, og hagaði sér
oft ærið kostulega.
„Hann heldur víst, að hann sé orðinn að erni,“
sagði amma og kímdi að Póta.
Þegar hún ætlaði út, tók hún gjarnan með sér
vöndinn, eða þá staf, sem hún notaði, ef hún skrapp
til næsta bæjar. Hún gerði þetta svona til vonar og
vara. En ég var hvergi smeykur við Pótífar, þótt
espur væri hann. Þegar ég kom með matinn, spark-
aði hann æsilega og barði vængjunum, en á mig
llaug hann ekki. Oft gekk mér svo illa að koma
honum inn á kvöldin, að ég var bæði þreyttur og
leiður.
„Ég held hann geti fengið að liggja úti, ef hann
heldur sig hafa betra af því,“ sagði amma, þegar
hún var orðin lafmóð af að elta hann með mér eitt
kvöldið.
En loks kom að því, að Pótífar fyllti hreinlega
mæli synda sinna, svo að út af flaut. Bróðir hennar
ömmu, gamli skólastjórinn okkar og kirkjuorgan-
leikarinn kom í heimsókn, og það var langt síðan
hann hafði látið sjá sig. En hann hafði ekki boðað
komu sína, og það varð Póti, sem bauð hann vel-
kominn! Við sátum við miðdegisverðarborðið, þegar
ósköpin dundu yfir. Við heyiðum óhljóð, eins konar
blandaðan kór, og ég þaut út með grautarskeiðina
í hendinni. Þá sat gamli maðurinn flötum beinum í
sag- og spónahrúgu og baðaði öllum öngum, eins
og hann væri búinn að missa vitið, enda dansaði
Pótífar á herðunum á honum og var ekki iðjulaus.
Hattinn og stafinn hafði gamli maðurinn misst, og
blóðugur var hann á enninu. Mamma liafði þotið
út á eftir mér, og hún greip það vopn, sem var
hendi næst, en það var hrífa. Hún hugðist greiða
Póta högg rnikið, en það lenti í staðinn á skall-
anum á ömmubróður mínum. Þá var og amma
þarna komin, og loks kom þar, að Pótífar varð að
lúta ofureflinu. Amma og mamrna reistu gamla
manninn á fætur, og var það ekki erfiðislaust, en
svo var hann þá leiddur inn, og þar var gert að sár-
DÝRAVERNDARINN
47