Dýraverndarinn - 01.09.1962, Qupperneq 2

Villikettir og virkar aðgerðir
Ásíancl, sem er óvi&ixnandi og öllutn til slíamniar
1.
Áður hafa verið birtar um það greinar hér í blað-
inu, hve líí villikatta í bæjum og þorpurn sé ömur-
legt og hver óþægindi og óþrií séu að köttunum
villtu. En ennþá heíur ekkert verið gert, sem máli
skipti, til úrbóta.
Villikettirnir eru til komnir á tvennan hátt:
Húskettir, sem i'ólk vill alls ekki missa, fara út,
vilja kanna ókunna stigu og villast — eða eru að
fullnægja kynhvöt sinni og gleyma svo í bili öllu
öðru, eru, þegar þeir ranka við sér, komnir á stöðv-
ar, sem þeir kunna engin skil á. Þá er hitt, sem er
algengt, ótrúlega algengt: Krakkar koma í hús,
þar sem köttur hefur legið á kettlingum — og fólkið
er svo í hálígildingsvandræðum með, hvað það eigi
af kettlingunum að gera. Krakkarnir fíkjast í þá, og
svo reynist jreim þá meira en velkomið að hafa einn
með sér heim. Mamma leyfir að hafa litlu kisu, því
krakkarnir sárbiðja um að fá að skemmta sér við
hana, og nú á liún góða ævi um skeið. En áður en
varir, er kettlingurinn orðinn fulljnoska köttur, sem
kærir sig nijög takmarkað um leiki og tekur sitt-
livað óstinnt upp, sem kettlingnum þótti gaman að,
og svo kannski slær kisi kló á hönd. Eins er það, að
hann Jrarí nokkra umsinningu, mat og mjólk, —
hann brýnir klær á húsgagnaáklæði, leggst í stóla
og skilur eftir hár, verður húsfreyjunni næsta leið-
ur. Svo er lionum Jrá fleygt út á götuna — dyr ávallt
lokaðar, Jregar hann kemur, unz hann gefst upp og
leitar sér hælis og fanga sem villiköttur. Þetta er
vítaverð, ætti að vera og er í rauninni, samkvæmt
lögum um dýravernd refsiverð breytni — enda þeim
til hneisu, sem hana fremja. Því vill Dýraverndar-
inn segja við þá, sem eiga ketti og hirða þá: Gjald-
ið varliug við að gefa krökkum kettlinga, fargið Jreim
heldur, — og bezt er að skoða þegar í upphafi, áður
en ákveðið er að ala kettling, hvað skuli við hann
gera, Jregar liann stækkar!
50
I) Ý R A V E RNDARINN