Dýraverndarinn - 01.09.1962, Blaðsíða 8

AUÐBJÖRG ALBERTSDÓTTIR:
Þar sem hætt-
umar leynast
Höfundur [jessarar frásagnar, Auðbjörg Albertsdóttir
á Hafursstöðum í Vindhælishreppi í Austur-Húnavatns-
sýslu, er lesendum Dýraverndarans áður að góðu kunn.
Hún hlaut eitt sinn verðlaun fyrir ritgerð, sem birt var
hér í blaðinu. I þessari frásögn sinni hreyfir hún miklu
nauðsynjamáli, sem menn almennt hafa ekki veitt þá
athygli, sem vert væri, en það sýnir meðal annars, live
nauðsynlegt það er, að dýravinir víðs vegar um land
sameinist í smáfélög og beiti ábrifum sínum til umbóta.
Rilstj.
Við Anna frænka riðum niður með ánni eftir
mjórri götu; við riðuni fót fyrir fót, því gatan var
staksteinótt og lá sums staðar yfir ána. — Anna
frænka var húsmóðirin á Grund, en ég var aðeins
12 ára telpuhnokki úr Reykjavík, en var búin að
vera tvö sumur á Grund. Við Anna komum framan
af dal, höfðum skroppið þangað í góða veðrinu til
að skoða berjalandið, því nú var komin sextánda
sumarhelgi. En vorið hafði verið kalt, og berin voru
varla fullsprottin.
„Það þýðir ekki að fara hingað og tína ber, fyrr
en eftir tvær til þrjár vikur,“ hafði Anna sagt, um
leið og hún stakk upp í sig hálfþroskuðum berjum.
Tvær, kannski þrjár vikur, mér fannst það langur
tími, en eitthvað gætum við riðið annað okkur til
skemmtunar næstu sunnudaga, mér þótti svo gam-
an að koma á hestbak og ríða út með Önnu. Anna
átti góðan hest og hafði yndi af því að ríða um
heiðalöndin. „Moldargöturnar og mýrarnar eru svo
mjúkar undir fæti fyrir hestana," var hún vön að
segja.
Og það var eins og Jarpur hennar Önnu kynni
að meta það: hann skeiðaði eftir mýrunum og
renndi sér yfir keldurnar eins og það væri mold-
borinn vegur. Jarpur var oftast kallaður Styggi-
Jarpur. Hann var ekki á því að láta piltana ná
sér. En þegar Anna gaf sér tíma til að eltast við
hann, þurfti ekki nema lítið aðhald til þess að hann
stæði kyrr og lofaði henni að ná sér úti.
Ég var svo niðursokkin í þessar hugsanir, að ég
vissi ekki, fyrr en Blesi minn snarstanzaði fyrir aft-
an lendina á Jarpi, sem stóð eins og þúfa á göt-
unni. Ég var nærri dottin fram af hestinum, en nú
fór ég strax af baki og leit í kringum mig. Anna
frænka var farin af baki og komin ofan í litla laut
— þarna rétt hjá — og bograði þar yfir einhverju.
„Hvað ertu að gera þarna? Hvað fannstu?“ kallaði
ég steinhissa, þegar ég var á leið til hennar. Ég sá
að hún var að vefja ryðguðum gaddavír saman og
koma honum fyrir í holu niður með stórum steini.
„Já, komdu nú nafna mín,“ svaraði Anna, „og
hjálpaðu mér. Ég fann hérna gaddavírsflækju, sem
hefur dregizt hingað frá hagagirðingunni þarna
upp frá. Við skulum setja ofan á liana steina, svo
hún fari í kaf, annars getur farið illa!“
Ég hamaðist við að bera steina til Önnu, og bráð-
lega vorum við búnar að dysja flækjuna. Við skol-
uðum af höndunum á okkur í ánni. Hestarnir hiifðu
labbað upp í svolitla laut og farið að bíta.
„Við skulum setjast hérna ujjp í lautina, og ég
skrifa um fugla, eru þessir kaflar mikil fræði, t. d.
litir, mynstur, fluglag o. s. frv.
Við lestur lýsinganna hnaut ég helzt um þessi
orð, sem ég get ekki fellt mig við; posture = set-
staða í stað „reisn“; bill = nef í stað „goggur“;
quack = garg í stað „kvak“.
Dr. Finnur hefur leyft sér að breyta á þrem stöð-
um í þýðingu sinni frá þeirri röðun ætta, sem er
í frumbókinni, og tveim ættum skiptir hann í tvær
ættir, svo í þýðingu hans eru ættir ritsins 62 í stað
60. Röðun tegunda breytir liann einnig og notar í
þýðingunni önnur vísindaleg nöfn á þrem ættum og
nokkrum tegundum en í frumtextanum. Þetta sýnir
nákvæmni hans og vald á efninu. Og vonandi flytja
þessar breytingar boð um, að í vændum sé frá þýð-
andans hálfu heildarrit um íslenzka fugla í svip-
uðu eða víðtækara formi en hinar 14 íuglalýsingar
hans í Náttúrulræðingnum.
Rit þetta, Fuglar íslands og Evrópu, mun án efa
eiga eftir að koma út í endurskoðuðum útgáfum,
er tímar líða, en það mun ávallt bera þess merki,
að dr. Finnur Guðmundsson grundvallaði það af
sinni alkunnu þekkingu og vandvirkni.
Þorsteinn Einarsson.
56
DÝRAVERNDARINN