Dýraverndarinn - 01.09.1962, Síða 10

um. Þeir voru annars spakir, en graslendið var lítið
þarna innan um urðirnar — og íegnir voru hest-
arnir og heimlúsir, þegar við lögðum á stað. Ég
var hrædd um fæturna á Jarpi í urðargrjótinu, en
hann tiplaði léttilega innan um stórgrýtið, en Rauð-
ur var augsjáanlega ekkert hrifinn af grasapokan-
um, sem kominn var fyrir aftan hnakkinn, því að
hann tók smá fjörkippi. Skjóni var þó alltaf jafn-
rólegur, steig langt og skilaði vel áfram og var á
undan hinum hestunum. Við fórum sömu leið til
baka, en þegar lieimalandið var að hverfa, leit ég
aftur með söknuði. Sannarlega hefði ég viljað dvelja
þarna lengur. En nú íórum við niður með gilinu, og
Bæjaríjallið reis brátt að baki okkar. Við vorum
fljótlega komin ofan á tún eyðibýlisins og áðum og
töluðum um kindur og göngurnar, sem yrðu rétt
bráðum. Ég settist og starði án afláts á íjallið hinum
megin í dalnum, beint á móti, því þar var nefnilega
girðing alveg upp i kletta. Það gæti verið betra að
aðgæta, hvort engin kind sæist þar föst í vír. Nei,
ég sá ekkert athugavert, ekki einu sinni nokkra
kind nálægt girðingunni, aðeins þrjú hross þarna
skammt frá. En girðingin lá líka yfir ána — og
þar á nesoddanum hérna megin sá ég liggja eitt-
hvað hvítt. Ég horfði lengi á þetta, en sá það ekki
hreyfast. Það virtist ekkert lít með þessu, og engin
kind var nokkurs staðar nálægt. Ég vakti athygli
piltanna á þessu, sem ég var að horfa á, og við
ræddum um það góða stund, hvort þetta gæti
verið kind eða stór ullarlagður. Samferðamennirnir
fóru strax að tína saman hestana, því okkur kom
saman um að aðgæta þetta betur. En ég gat ekki
beðið. Ég hljóp niður túnið og labbaði með fram
varnargirðingunni, því það var blautt um í flóan-
um, og þegar ég kom ofan undir nesoddann, sem
skarst fram í ána, spratt þarna upp hvít kind, því
kind var þetta, sem ég hafði séð. Kindin ætlaði að
hlaupa burtu, en hún komst ekki langt, því hún
var föst í girðingunni. Ég stóð þarna hissa og ráða-
laus, þangað til piltarnir komu og tóku kindina.
Vasahnífurinn kom enn í góðar þaríir til að skera
vírinn úr ullinni.
Þetta var gemlingur, og var hann með mínu
marki. Sveinn dró hann yfir ána, burt úr prísund-
inni í vírnum, og gemlingurinn hljóp jarmandi upp
hlíðina hinum megin — upp í lrelsið.
Annar girðingarstrengurinn var slitinn, og það
var annar lausi endinn, sem hafði flækzt í ullinni,
eða kannski vírinn hafi slitnað á meðan gemling-
urinn barðist við að losa sig. Samferðamenn mínir
gerðu við girðinguna áður en við yfirgáfum staðinn.
En í huganum blessaði ég þá stund, þegar við
ákváðum að fara þennan dag til grasa og völdum
þessa leið út í heiðina. Helzt hefði ég viljað snúa
við og athuga girðinguna lijá næsta eyðibýli, sem
var hér ofar i dalnum, en nú var kornið kvöld,
og ég huggaði mig við það, að göngurnar yrðu
næstu daga og þá yrði aftur riðið hér um.
„Hér lýkur svo sögunni," sagði Anna írænka um
leið og við stóðum báðar upp úr lautinni okkar.
„Af þessu getur þú séð, hvað allar vírflækjur og
lélegar girðingar geta verið kindum hættulegar.
Þess vegna gróf ég vírflækjuna áðan.“
„En hvað væri })á liægt að gera?“ spurði ég Önnu.
„Það þarf að taka upp og flytja burtu girðingar,
sem eru kringum þessar afræktu jarðir. Það eru
mörg býli, sem leggjast nú í eyði hér á landi, og það
þarf stórt átak til að l'jarlægja allar þær girðingar,
sem farnar eru að fyrnast og bila og eru orðnar
skepnum stórhættulegar.”
Sem betur fer, er nú þegar farið að hreyía þessu
máli í blöðunum. Og meira að segja voru sendir
vinnuflokkar um nágrenni Reykjavíkur í fyrrasumar
til að safna saman vírflækjum eftir setuliðið og flytja
burtu, svo þær ynnu ekki skepnum mein. Ég vildi
óska þess, að sveitafélögin og Samband dýravernd-
unarfélaga íslands tækju þetta mál að sér og réðu
því farsældlega til lykta sem allra fyrst.
58
DÝRAVERNDARINN