Dýraverndarinn - 01.09.1962, Blaðsíða 12

ncfótu Leó&ndurnir
Haukur með rituna.
Það er annað í'yrir mann, sem er í stjórn slíkrar
deildar, að láta til sín taka við bæjarlógeta og hafn-
arnefnd heldur en einn og einn dýravin, sem fær
þessi svör:
„Hvern ósómann sjálían ert þú að skipta þér af
þessu, sem þér kemur ekkert við?“
Formaðurinn svarar:
„Jæja, þú segir, að mér komi þetta ekkert við.
En í fyrsta Iagi kemur það öllum almennilegum og
sómakærunt mönnum við sem borgurum þessa bæj-
ar — já, einnig sem mannúðarmönnum, en auk þess
get ég sagt þér j)að, að ég hef á bak við mig Dýra-
verndunarfélag Vestmannaeyja, og jjað fylgir mál-
inu eftir, og sé }>ví ekki sinnt fyrir J>ess tilstilli, jrá
kemur til kasta Sambands dýraverndunarfélaga Is-
lands, og }>að á greiða leið til hærri staða og lætur
sér ekki fyrir brjósti brenna að segja sjálfum ráð-
herrunum til syndanna og jafnvel kæra }>á, ef ann-
að dugir ekki, — það hefur sýnt sig, minn góði mað-
ur.“
Dýraverndarinn vonar, að hinn ágæti bréfritari
beiti sér fyrir stofnun slíkrar deildar — til þess skort-
ir hann livorki tilfinningu íyrir mikilvægi dýralífs-
ins í átthögum hans, né djörfung eða framtak —
og víst er um það, að stéttarbróðir hans, Haukur
Guðjónsson, bílstjóri, sem gerir sér ferð heim eftir
byssunni sinni til að leysa „eina“ ritu — eins og sum-
ir mundu segja glottandi — frá harmkvælalífi, mun
ekki telja á sig að taka þátt í söfnun félaga og
stoínun deildarinnar.
Með þakklæti og virðingu
Guðmundur Gíslason Hagalín.
r>
Merkilegur maður
og fágætur vinur
manna og dýra
MINNST SIGMUNDAR SVEINSSONAR
FRÁ GERÐUM 1 GARÐI
Hinn 11. dag ágústmánaðar lézt í Reykjavík Sig-
mundur Sveinsson, sem snemma varð kunnur sem
bóndi á Brúsastöðum i Þingvallasveit og forstjóri
gistihússins Valhallar, en síðan sem dyravörður Mið-
bæjarbarnaskólans í Reykjavík — en máski fyrst og
fremst, fyrr og síðar, sem sérstæður persónuleiki.
Sigmundur var fæddur í Gerðum í Garði hinn 9.
apríl 1870 og ólst þar upj> fram á fullorðinsár, en
fluttist inn í Hafnarfjörð og síðan austur í Þing-
vallasveit. Hann var ávallt áhuga- og starfsmaður og
mjög hreinn og beinn í allri framkomu. Hann var
trúmaður mikill alla ævi og fór ekki leynt með skoð-
anir sínar í þeim efnum, frekar en öðrum. Hann
var mjög biblíufastur fram yíir miðjan aldur og
lenti í hörðum deilum um trúmál í ræðu og riti.
Síðar breyttust viðhorf hans í trúmálum fyrir and-
lega reynslu, en Sigmundur taldi sér ávallt skylt að
liafa það, sem sannara reyndist. Síðustu ár ævi sinn-
ar gekk hann um meðal sjúkra og særðra, boðaði
þeim trú á mátt algóðs Guðs og bað fyrir þeim af
djúpri sannfæringu og hjartanlegri samúð. Hann
taldi og köllun sína að styðja að þvi, að upp kæm-
ust kirkjur, þar sem rnenn þráðu að koma upp
guðshúsum til þjónustu við þann, sem allt gott er
frá komið, og varð Sigmundi mikið ágengt, livar
sem hann lagði lið í slíkum efnum. Hann var og svo
barnslega hreinn í trú sinni og trausti á Guð og
gæzku hans, að hann var hvarvetna velkominn sem
vinur og bróðir ungra og gamalla, karla og kvenna
— aí öllum stéttum. Allt fram á seinustu vikurnar,
sem hann lifði, unni hann sér aldrei hvíldar. Níu-
tíu og tveggja ára gekk hann urn meðal samborg-
60
DÝRAVERNDARINN