Dýraverndarinn - 01.09.1962, Page 13

ara sinna, alltaf hýr og glaður og fullur af trausti
a Guð gróðrar og mildi. Er öllum, sem komust í
kynni við hann, að honum mikil eftirsjá — og þakk-
lr og blessun hundraða manna fylgja honum yfir í
þann heim, sem hann var viss urn að mundi veita
honum aðstöðu til nýrra starfa í þágu þroska og
göfgi, líknar og ljóss.
Hann átti oft hin síðari ár tal við mig, kom stund-
urn vikulega á heimili okkar hjóna, og sannarlega
var hann velkominn gestur. Hann sagði mér í stór-
um dráttum sögu sína og þroska síns. Segi ég hér
tvær smásögur, sem sýna vel gerð hans, hve óhlífinn
hann var við sjálfan sig og sannur í viðleitni sinni til
að þroskast og göfgast. Vel ég þessurn stuttu minn-
ingarorðum og sögunum þann stað í blaðinu, þar
sem því efni er ávallt skipað, sem sérstaklega er ætl-
að „yngstu lesendunum", þó að minningarorðin og
sögurnar hæfi engu síður sem lestrarefni öðrum les-
endum. En Jjví vel ég Jressu efni þennan stað, að
mér Jjykir æskilegt, að einkum þeir, sem eru á
bernsku- og æskuskeiði, festi sér í minni einlægni
Sigmundar Sveinssonar, hið falslausa og hreina í
fari hans, en Jrað lagði hann við síaukna rækt, —
kærleikinn til náungans — og Jrá einkum til allra
manna og dýra, sem bágt áttu — og trúin á algóðan
Guð og föður og græðara allra meina — voru orðin
honum allt. Fyrir þjónustuna við Jætta lifði hann
og hrærðist mörg seinustu ár ævinnar.
MÚSIN Á MOSFELLSHEIÐI.
„Það var einu sinni sem oftar,“ sagði Sigmund-
ur, „Jægar ég var á Brúsastöðum, að ég þurfti að
skreppa til Reykjavíkur að vetrarlagi. Það var gadd-
ur á heiðinni, rifahjarn, og því bezta reiðfæri. Ég
söðlaði Jrví hest rninn og lagði af stað. Þetta var
snemma morguns, og ég borðaði ekkert, áður en ég
fór, hafði alls ekki lyst á mat, en ég hafði mat með
mér í hnakktösku minni. Ég hafði alltaf nesti á
ferðalögum. Ég held Jrað hafi verið J)ví að Jiakka,
að mér ofbauð ungum sú fásinna Suðurnesjamanna
að fara ævinlega matarlausir á sjóinn, Jjví ég var
ynnilega sannfærður um, að það hefði fyrst og
íremst orðið mörgurn sjómanninum að bana — að
margur báturinn, sem fórst, mannaður úrvalssjó-
mönnum, hefði komið að landi, ef þessi eindæma
óvani heíði ekki ríkt á Nesjunum.
Ég lór ekki hart, vildi ekki sveita hestinn, og Jjeg-
ai' ég kom að stórum steini vestarlega á heiðinni,
Sigmundur Sveinsson.
var ég orðinn matlystugur. Ég fór svo af baki, náði
mér í smurt brauð úr töskunni. Ég átti brauð handa
hestinum, og svo snæddum við ])á báðir, félagarnir.
Þegar ég hafði etið við hæfi, spennti ég ólarnar á
hnakktöskuna og fór á bak. Svo hélt ég af stað. En
hesturinn var ekki kominn nema nokkur spor, Jreg-
ar ég leit um öxl, var vani minn að hyggja að því,
hvort mér hefði ekki orðið á að skilja eitthvað eftir
í áningarstað. Og viti menn: Ég sá, að hagamúsar-
kríli var komið Jjangað, sem ég hafði setið, og var að
tína upp rnolana. Æ, Jjað var verst, hvað lítið var
Jjarna að fá. Nei, Jjetta dugði ekki! Ég tók í tauminn
á hestinum og stöðvaði liann. Svo fór ég af baki eins
hljóðlega og mér var unnt, og síðan losaði ég tösk-
una, opnaði hana og tók upp úr henni stóra brauð-
sneið með smjöri og kæfu. Svo leit ég Jrangað, sem
músin halði verið, bjóst við, að hún væri horfin í
holu undir steininum, Jró að ég helði farið varlega.
En þarna stóð Jrá vesalingurinn og horfði á mig, og
ég gat ekki betur séð en hún væri alls óhrædd. Ég
brosti við henni, og svo færði ég mig hægt og hik-
laust nær henni og braut brauðið í rnola, sem ég
taldi, að yrðu henni nokkurn veginn viðráðanlegir.
Það var hörkufrost, og mér var orðið verulega kalt
á höndunum, en ég hélt sarnt áfram að mola niður
brauðið. Og hvað heldurðu? Músin bara kom, fór
sér rólega, lét upp í sig eins mikið og hún kom ])ar
fyrir og trítlaði síðan að steininum, hvarf þar niður,
D ÚUVERNDARINN
61