Dýraverndarinn - 01.09.1962, Blaðsíða 14

sem snjórinn liúsaði frá. En brátt kom hún aftur
og sótti aðra byrði, og svona hélt hún áfram, og
alltaí leit hún á mig öðru hverju, og það var eins og
hún vildi segja:
„Ég er ekkert hrædd við þig, ég sé, að þú heíur
ekkert illt í huga.“
Loks kvaddi ég hana, sagði:
„Vertu sæl, mýsla mín, og verði þér og þínum að
góðu.“
Svo gekk ég að klárnum mínum, steig á bak á ný
og reið af stað. Ég leit um öxl, og þá stóð mýsla og
horfði á eítir mér.
Allt í einu varð ég hugsi, og loks sagði ég við
sjálfan mig:
„Hana, þar kom að því, — þar vannst þú nú, Sig-
mundur Sveinsson, góðverk, sem enginn vottur af
eiginhagsmunagirnd eða þóknunarfýsn var á bak
við — þú gazt ekki haft hag af þessu eða neina
bakþanka!"
Og Guðmundur minn — manneskjan er svo skrýt-
in og umhverlið gerir liana svo út undir sig, að það
er sannarlega ekki gott að skoða huga sinn svo,
þegar maður gerir eitthvað — eða heíur gert eitt-
hvað, sem maður telur gott, að maður geti verið
alveg viss um, að einhvers staðar í manni kinni ekki
að leynast einhver hagsmunagrunur — þó ekki væri
meir . .. En þarna þóttist ég alveg viss. Og hugsa
sér, Guðmundur minn, — þetta heíur músin fundið,
taktu eftir, hve spök hún var... Já, mundu ekki
meðbræður okkar koma öðru vísi iram við okkur, el
þeir fyndu innst inni í sál sína, alveg ósjálfrátt, að
svik væru ekki fundin í okkar munni — og hvemig
yrði svo sambúð mannanna? Mér dettur í hug: „Leik-
ur sér með ljóni lamb í Paradís."
TÍKIN Á BRÚSASTÖÐUM
Einu sinni sagði Sigmundur við mig:
„Mikið lield ég ykkur hjónunum þyki vænt um
blessuð dýrin, — það er áreiðanlega eitt ai því, sem
sameinar ykkur... Já, dýrin, ég hef aldrei haft til-
hneigingu til að vera vondur við skepnur, en ég var
ekki nógu góður og nærgætinn við þær, fyrr en tík,
sem ég átti á Brúsastöðum, var búin að kenna mér
að skammast mín. Og nú skal ég segja þér söguna:
Það dó gamall maður á Fellsenda, og lík hans var
flutt á kviktrjám til kirkju á Þingvöllum. Við þetta
vorum við átta karlmenn. Tveir hestar báru kistuna,
og svo vorum við með tvo lausa. Leið okkar lá fram
62
hjá bænum á Brúsastöðum, þar ofan með liggja
ruddir troðningar — eða Iágu í þá daga. Af hæðinni
fyrir ofan bæinn sá ég, að tík, sem ég átti, allra
iallegasta grey og gæðalegt eftir því, Stássa hét hún,
kom út og þaut af stað. Á hólnum fyrir neðan voru
nokkrir tugir kinda á beit, og sá ég, að Stássa hljóp
í hópinn, sem þaut á þanspretti og stefndi ofan að
Almannagjá. Á þeirri leið eru gjár og sprungur, og
varð ég sárhræddur um, að tíkin mundi nú elta
einhverjar af kindunum í þessar hættur. Ég kallaði
og kallaði, en tíkin heyrði ekki, og þá rauk ég að
öðrum lausa hestinum og brá mér á bak. Ég reið
eins hart og ég gat komið klárnum, en svo varð leið-
in það ógreiðfær, að ég sá, að ég mundi verða fljót-
ari gangandi. Þá stökk ég af baki og hljóp eins og
fætur gátu borið mig. Þegar tíkin var komin með
féð alla leið niður undir Almannagjá, heyrði hún
köllin, og þá nam hún staðar og kom á móti mér-
Iiíandis ósköp skömmustuleg. Þegar ég náði til henn-
ar, þreií ég í hnakkadrambið á henni, því ég bjóst
við, að ef til vill liefði eitthvað af kindunum lent í
smærri gjárnar, og sannarlega var ég reiður. Ég
barði Stássu, og hún veinaði, en svo íleygði ég henni
frá mér, en sagði henni að liggja kyrri, náði mér í
lynghríslu og lúskraði tikinni á ný. Ég taldi, að það
væri síður hætta á ég meiddi hana mikið, ef ég not-
aði hrísluna, en þó mundi ekki síður svíða. Loks
henti ég vesalingnum, setti fótinn undir kviðinn á
henni og þeytti henni nokkra mtera.
En hvað lialdið þið! Hún staulast til mín, leggst
ujrp í loft og mænir á mig tárvotum bænaraugum.
Æ, æ, — hvað ég fann þá til, — því nú duttu mér í
hug orð frelsarans: Ei einhver slær þig á liægri kinn,
þá bjóð þú honum þá vinstri.. . Tíkin — skynlaus
skepna, sem kölluð var, en ég, kristinn maður, vera,
sem Guð haíði skapað í sinni mynd, gefið neista af
eldi eilífrar alveru sinnar og uppfrætt um, hvernig
hún skyldi breyta!
Ég tók tíkina og liallaði lienni að brjóstinu á mér,
horfði í augun á lienni, og svo bað ég Guð að fyrir-
gefa mér og hét því að sýna dýrunum aldrei fram-
ar miskunnarleysi. Og ég held, Guðmundur inn,
að það loíorð hafi ég efnt.“
Og hér með kveð ég vin minn og sannan vin
manna og dýra og alls, sem grær — ekki sízt þess, sem
er hjálparþurfa eða varnarlaust, heiðursmanninn
Sigmund Sveinsson.
Guðmundur Gislnson Hagalin.
DÝRAVERNDARINN