Dýraverndarinn - 01.09.1962, Blaðsíða 15
KJARTAN ÓLAFSSON:
TJarnarkrían
Leika á gígju loftsins börn,
Ijósin hlýju vaka,
aftur kríur út við Tjörn
ofar skýjum kvaka.
Komdu blessuð, krían mín,
kcetir mig að heyra:
léttu, glöðu Ijóðin þín
láta vel í eyra.
Þú i fyrra fœddist hér,
furðu lítið kríli;
vaxtarmátt gaf móðir þér,
mataði’ á Tjarnarsíli.
Þá var gleði og gaman oft,
geislum lýst var Tjörnin,
þegar fyrst sér lyftu á loft
litlu kríubörnin.
Löngum sofið lítið var,
leið hver stund við gaman.
Kriubörnin kynntust þar
kát og léku saman.
Æskutryggðir tókust þá
við Tjarnar grœna lundinn.
„Oll mín gleði, ást og þrá
er við hólmann bundin.“
Þvi má fuglinn frjáls um geim
úr fjötrum vetrarstunda
fylgja vori á vœngjum heim,
vitja œskulunda.
LÝ RAV KRNDARINN
Sigga litla og Sámur
Sigga kemur i mesta grandaleysi tritlandi með spýtu, sem
liún hejur fundið, er ga?nan að hafa svona spýtu og
kannslti bjóða mömmu hana i eldinn. Þá sér hún Sám
koma og sýnir honum, hvað hún hefur fundið.
En hvað haldið pið að smánin hann Sámur geri? Hann
ekki nema tekur spýtuna af henni Siggu og rýkur af stað
með hana, cetlar máski að fara til mömmu og gelta og
segja: Þetta fann ég! Fœ ég ekki bita i staðinn?
63