Dýraverndarinn - 01.12.1962, Blaðsíða 3

lífa sláturfé maður, sem ekki reynist fær um að
meðhöndla kindabyssu, heldur mistakist iðulega að
dauðskjóta kindina. Maðurinn heitir Jón, en „hann
er kunningi minn, og ég læt ekki nafns míns getið,“
segir bréfritarinn. Okkur er sagt, að á sláturstöðum
komi fyrir, að stórgripir standi vatnslausir og án
fóðurs dægrum saman, og okkur hefur verið tjáð,
að Jjar standi kýr troðjúgra ótrúlega lengi og bíði
slátrunar, fáandi hvorki vott né þurrt. Okkur hefur
verið hermt, að hrossaslátrun hafi farið þannig fram
á miðstöðvum myndarhéraða, að hinir vitru hest-
ar, sem beðið hafa slátrunar, hafi horft upp á, að
hross hafi verið skotin eitt af öðru og skrokkunum
hrúgað upp, unz íláningarmenn næðu slátrurun-
um — og hin bíðandi hross hefðu verið látin sjá þetta.
Greindur maður og viðkvæmur sagði, að sér hefði
legið við gráti, þegar hann hefði séð hestana, sem
biðu, skjálfa milli makka og tagls, þá er þeir sog-
uðu að sér blóðeiminn og störðu æðislegum aug-
um á hinn blóðstorkna val. Við höfum séð vitnis-
burð um það, að á stóru ríkisbúi, þar sem eru
margir tugir kúa, eru kálfar ekki skotnir, heldur
rotaðir með sleggju, og við höfum einnig fregið,
að á vetri eins og í fyrravetur hafi verið kvödd
upp herör í heilu héraði sakir þess, að meiri
ltluti bænda í einni sveitinni var að því kominn að
fella fé sitt, eingöngu vegna vanhirðu og aðburða-
leysis um að ná í fóður, sem var fáanlegt í mjög
nálægu kauptúni, en síðan doðnaði allt það mál
niður og héraðsráðunauturinn, sem fann að ástand-
mu, en skorti röggsemi og manndóm til að fylgja
eftir því, sem hann hafði séð og sannprófað, kyngdi
íyrst mestu af því, sem hann hafði sagt um málið,
en sagði síðan af sér og leitaði annarra starfa. Og
við höfum fyrir því vitnisburð eins liins trúasta og
mætasta manns, sem starfað hefur fyrir íslenzka
bændastétt og hún á óendanlega mikið að þakka, að
íslenzkir bændur segi í anda Þórðar Malakoffs: „Við
eigum sjálfir okkar skepnur og okkur verðar engu,
bvað aðrir segja um meðferð okkar á þeim!“ Við
vitum að endingu, að lögin um skoðun fóðurbirgða
eru sniðgengin í fjölda hreppa, og ef illt ár kemur,
snjóavetur og hafísvor, er voðinn vís.
Hvers vegna skiptir dýraverndunarsamband ís-
lands sér ekki af þessu? spyrja menn eins og al-
þingismaðurinn og ritstjórinn. Dýraverndunarsam-
bandið og áður Dýraverndunarfélag íslands hefur
sannarlega skipt sér af þessu öllu saman, eftir því
DÝRAVERNDARINN
sem ]:>að hefur getað. Það hefur i fyrsta lagi tekið
málin til meðferðar í blaði sínu, það hefur sent
menn á sláturstaði og fengið úrbætur á mörgu, og
J^að hefur sent til yfirvaldanna kærur. Sums staðar
hefur batnað í bili, annars staðar hafa málin verið
Jjöguð í hel. Og af hverju? Misferlin eru svo ótrú-
lega almenn, að yfirvöldin treystast ekki til þess,
frekar en lögreglujijónarnir, sem voru í Skeiðarétt-
um í liaust, að taka í taumana, enda ráðherrar
ekki síður brotlegir en aðrir — Jsar sem til kemur
t. d. útflutnings á hrossum. Dýraverndunarsam-
bandið er fámennt og fátækt, eins og áður hefur
verið tekið fram. Það hefur ekki fé til að senda
menn sitt á hvað um landið til þess að líta eftir
Jjessu eða liinu, Jtað fær tíu Jmsund krónur á ári
á ijárlögum, og sú upphæð hefur verið óbreytt ár-
um saman. Það fær líka sjaldnast kærur eða um-
kvartanir, sem menn þori að standa við, Jjori að
leggja nafn sitt við, og Jæir menn, sem stundum
undrast aðgerðaleysi J^ess, þeir hlaupa ekki til og
gerast félagar og liðsmenn, þó að það sé öllum op-
ið, — en að þátttöku þeirra gæti félaginu orðið
geysimikill styrkur.
En J)að alvarlegasta í þessu efni er sú siðferði-
lega vöntun íslenzkrar bændastéttar, víðs vegar um
land, sem kemur fram í því, sem hinn mæti aldni
áhrifamaður benti á eftir för sína í Skeiðaréttir,
í því, að samtök bænda skuli styðja Jn't menn, sem
vilja leggja á hross sín annað eins og Þórarinn al-
þingismaður lýsir, í J)ví, að fóðurbirgðaeftirlit er
víða ekki lengur tíðkað, í því, að flutningum og
meðferð sláturfjár og síðan slátrun er hagað jafn
hörmulega og dæmin sanna, í Jjví, að bændur skuli
ekki krefjast aðgerða, Jjar sem heilar sveitir hor-
ala fé sitt, í því, að svo og svo margir bændur segja:
„Ég á sjálfur mínar skepnur — og meðferð þeirra
kemur ekki við öðrum en mér“ — og að Jiessi linign-
un er svo almenn, að embættismenn hreyfa ekki
hiind eða fót til að framfylgja ])cim lögum, sem
gilda um dýravernd og verða þannig sekir um hrein
og bein embættisglöp!
Dýraverndarinn vill hér með skora á alla þá í
bæ og sveit, sem sjá, hver siðferðilegur og menning-
arlegur háski J)jóðinni er búinn af Jdví að það
ástand haldist, sem nú hefur verið lýst, að leggja
dýraverndunarsambandi íslands lið, og fyrst og
fremst vill það skora á Stéttarfélag bænda, Búnaðar-
félag íslands og önnur samtök bændastéttarinnar að
83