Dýraverndarinn - 01.04.1948, Qupperneq 9

DÝRAVERNDARINN
23
FREKJA OG TEPRA
Vorið 1935 voru allar ær minar bornar fvr-
ir miðjan júní að cinni undanskildri. Var það
lOvetra göniul ær, sem nefndist Skeifa. Sleppti
ég henni sneimna á sauðburði, og gekk hún
frjáls ferða sinna í hæðunum hér i kring.En
kvöld eitt um 20. júní, kom hún heim undir
tún. Rak ég hana þá í hús, því að ég vissi, að
hún var komin fast að burði. Morguninn eftir,
þegar ég vitjaði hennar, lá liún í húsinu að
dauða komin. Aleit ég sjúkdóminn bráðapest,
en mun þó eins hafa getað verið doði.
Eg hafði engin umsvif, en stytti dauðastrið
veslings skepnunnar með riffilskoti, risti hana
þegar á kvið og náði tveimur gimbrum með
lifsmarki. Bar ég þær þegar heim í l)æ, og
hresstust þær furðu fljótt, þegar búið var að
koma ofan í þær volgum mjólkursopa. Önnur
gimbrin var nokkru stærri og strax sprækari.
Komst hún fljótléga á fót, og um kvöldið var
hin lika farin að vappa um.
lægl þeim. Bessum mönnum finnst einliver
svölun í því að drepa, eins þótt þeir finni
það vel, að ekkert minnsta gagn er í þeirri
bráð, sem þeir leggja að velli. Kriur og snjó-
tittlingsungar eru léleg til matar.
Nei, þarna er aðeins verið að fullnægja
dýrslegri livöt, sem ætti með öllu að fordæm-
ast meðal siðaðra inanna. Allt „sport“ á þessu
sviði ætti að hverfa. Ungir menn, sem stunda
„sportskyttirí“ í tómstundum sínum, gætu
sjálfsagt fundið göfugra lómstundastarf en
það að elta saklausa fugla úl um vötn og
móa í þeim tilgangi einum að drepa sem flest,
án þess að liugsa um nytjar veiðinnar.
Eg vil svo að lokum óska þess, að allir
fagni þessum vængjuðu sumargestum, sem
brátt hefja flug sitt til fyrirheitna landsins.
Við skulum láta þá njóta friðar og réttar.
Við skulum ska]>a okkur sjálfum ánægju-
rikt vor með því að vinna á móti drápsæði
fuglamorðingjanna og með þvi að kynnast
sumargestunum okkar eins vel og við getum.
9. marz 1918.
Már.
Frekja og Tepra, 10 vetra gamlar, virðast marg-
reyndar í lífsins skóta og þreytulegar.
Ekki var um annað að gera en að liafa þessa
móðurlevsingja l'yrir heimaganga, ætlu þeir
að halda lífinu. Voru þær brátt allra uppá-
hald, þó að stundum gætu þær ekki talizt kurl-
eisar innan hiiss, og sáðgarðinn heimsóttu þær
óþarflega oft, þegar leið á sumarið. Var leiðin
þeirra þangað ckki ævinlega krókalaus, þvi
að víst er um það, að þær vöndust af að láta
sjást til sin út um gluggann, enda var þeim
jafnan sendur tónninn þaðan, er til þeirra
sást á leið í garðinn
Stærri gimbrin bar sig i öllu fyrir. Át hún
allt, sem tönn á festi, og skeylti ekki um, þó
að mjólkin, sem að lienni var rétt, væri köld
eða súr. Þótli hún freklynd í meira lagi. Var
hún því kölluð Frekja. „Sú litla“ var aftur á
móti ákaflega tepruleg í sér, snerti ekki við
mjólkinni, væri liún ekki hæfilega volg og
ósúr. Hún vildi drykk sinn ósvikinn og lagði
sér ekkert óæti til munns. Var hún nefnd
Tepra.
Frekja og Tepra litla döfnuðu vel og virtusl
una lífinu bærilega. Þær viku sér aldrei frá
túninu, fyrr en dag einn, er liðið var á haustið,
að þær hurfu og fundust ekki, fyrr en í fyrstu
snjóum. Voru þær þá í skógarkjarri út og
niður af bænum. Jörmuðu þær hátt og lengi,
er þær sáu til mannaferða, og eltu mig eins
og tryggir rakkar heim i hús. Voru þær þá
þegar teknar á gjöf og fóðraðar vel um vel-
urinn. Um vorið var þeim sleppt með öðrum