Dýraverndarinn - 01.10.1948, Blaðsíða 9

dýraverndarinN
47
lieilsa og vildi fá matarbita um leið, eins og
stundum áður á þessum stað, enda brugðust
víst ekki góðgerðirnar. Svo liélt liann áfram
suður í Land, eins og það er kallað, þar sem
gripir ganga og liesta var von.
Eftir tvo daga var komið til að sækja Jarp,
en þá var hann ekki lijá Halldórsstaðahest-
unum og fannst ekki, hvernig sem leitað var.
Hvar hann hefur verið, livað að gera eða hugsa,
veit enginn, en ég' held, að það liafi verið eill-
livað ákveðið í sambandi við það, að þetta
var í siðasta sinn, sem liann kom á þessar
stöðvar, er honum voru kærar. Daginn eftir
var hann kominn til hestanna, þá var hann
tekinn og mér færður hann út í Grenjaðar-
staði. Annan eins eymdarsvip og þá sá ég
ekki á Jarp, bvorki fyrr né seinna, enda virt-
ist hann alls staðar annars staðar una sér vel,
þar sem ég var með hann.
Margar ferðir fór ég á Jarp lil að sækja
lækni, og brást aldrei þol hans þá, þó að
langt væri farið og færið væri stundum ekki
gott. Jarpur var líka ótrauður í straumvötn-
um. Það sýndi hann margsinnis, er ég fór á
honum vfir Skjálfandafljót, sem var oft bæði
djúpt og straumþungt. Iðulega fór hann þar
á sund með mig, en skilaði mér ævinlega vel
til lands.
Þegar ég fór að búa, hafði ég svo lilið jarð-
næði og bú, að ég gat ekki átt nema einn hest.
Fór ég þá að nota Jarp til alls, sem ég þurfti
liesls við til að vinna, og reyndist hann jafn
óhræddur og þægur við hvað, sem var. Eitt
var þó, sem mér virtist liann þola illa. Það var
að settur væri á Iiann reiðingur og klyfjar. En
sem betur fór, þurfti ég ekki oft að kvelja
hann með þvi. Aðalvinnan sumar og vetur
var að draga.
Þegar drengir mínir voru að nota Jarp, var
oft unun að sjá, hve liann var þeim þægur og
eftirlátur. Drengur, scm ég á, var á fimmta
árinu, þegar liann fór oft með hcyið heim af
enginu á sleða með Jarp fyrir. Þegar ég var
búinn að hlaða heyinu á sleðann úti á eng-
inu og spenna Jarp fyrir, setli ég drenginn á
bak aftan við aktýgjabogann. Siðan rölti Jarp-
ur af stað, en öðru hverju nam liann staðar á
leiðinni, blés mæðinni og fékk sér tuggu. Er

Jónas Sigurtryggvason og Jarpur.
Jónas býr í SySri-Neslöndum við Mývatn. Lcsendur
munu kannast við greinar eftir hann, sem áður hafa
komið liér i blaðinu.
dreng þótti töfin orðin nógu löng, fór liann að
dúa fótunum. Fór Jarpur þá af stað. Er heim
á túnið kom, losaði konan heyið af sleðanum.
Komu þeir félagar siðan aftur út á engið til
mín.
Þetta var að jafnaði liægt og rólegt ferðalag,
enda sjaldan, að annars þyrfti með, þar sem
ég var einn á engi.
Alltaf fannst mér Jarpur léttari á svip, þeg-
ar lagður var á hann hnakkur lieldur en ak-
tygi. Og víst var um það, að hann var stygg-
ari, eftir að farið var að hafa hann til dráttar.
Stundum fannst mér ýmislegt benda til þess,
að hann fyndi það á sér, hvað ætti með lumn
að gera.
Ég felldi Jarp, þegar liann var 26 vetra. Þá
hafði hann enn góðar tennur og var feitur
sem ungur væri. En honum var orðið þungt
um sporið, Jægar liann var hafður til reiðar,
eiinkum á haustin til dæmis í göngunum, einn-
ig orðinn hægfara við drátt, svo að ég vildi
ekki þreyta hann meira, þó að hann gæti vel
lifað lcngur.
Þetta er orðið langt mál, skal því staðar
nema, þó að margt sé enn ósagt af því, sem i
huganum býr, uin trygga og trausta vininn
minn og Jiarfasta þjóninn, hann Jarp.