Dýraverndarinn - 15.01.1916, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
5
sletti torfunni fyrir skjáinn: „Þér veitir liklega ekki af hlýj-
unni, greyiö; hann verður svalur til aö liggja úti í nótt.“
Næsta morgun, þegar stúlkan fór í fjósiö, haföi hún undir-
bolla í barmi sínum. Hún lét mjólk í bollann og kallaöi á kisu,
en hvorki sá hún hana né heyröi. Hún lýsti upp á silluna, en þar
var enginn köttur. Hún lýsti upp i hvern bás, og kallaöi alt
af á kisu. En þaö var steinhljóö. „Þetta hefur veriö missýn-
ing, maður, hér er enginn köttur, eða hann hefur skotist út
áöur en eg kveikti.“ — „Engin missýning var það, en eg gæti
best trúaö, aö þaö væri gamanlaust aö finna hann ; svipurinn var
ekki svo blíðlegur. Gæti best trúað að þaö væri urðarköttur.“
Stúlkan lét nú samt mjólkurskálina veröa eftir í moðbásn-
um. Næsta morgun var hún tóm.
Húsmóðirin var góð við allar skepnur, og kendi sérstak-
lega í brjósti um þær sem voru munaðarlausar. Hún lagði svo
fyrir, aö rnjólk skyldi látin í skálina á hverju máli, meöan hún
tæmdist milli fjósverka. Ýmsar matarleifar voru látnar þar.
Alt hvarf, — en aldrei sást kisa. Svo leiö vika. Þá átti kýr
aö bera og húsmóðirin fór sjálf i fjósiö. Hún þóttist þegar
veröa vör við eitlhvað fyrir ofan kvartil í moöbásnum, og
kallaði til kisu. Þaöan hafði hún ekki farið eftir seinustu mál-
tíðina. Þar var korninn „urðarkötturinn". En sú hrygöarsjón!
Ekki annaö en beinagrindin. Eins og skinniö væri límt utan á
hana. Hárin stóðu beint upp, eftir endlöngum hryggnum; hann
hnipraði sig saman, Dlés og hvæsti, og var harla óárennilegur.
En húsmóðirin hræddist hann ekki; hún kannaðist vel viö
hann, þó að hann væri oröinn svona breyttur, ketlingairinn, sem
hún haföi látið að Kirkjubóli. Hún varð að vaka yfir kúnni um
nóttina, og var aö reyna aö blíðka skapið í litlu „Tá“. Það
gekk illa .Tortrygnin vildi ekki hverfa. Svo fór samt sem áður,
að kisa fór að lepja mjólkina, og loks leyföi hún þessum gamla
vini sínum aö strjúka úfna bakið. Þegar i stað breyttist alt út-
litiö. Eftir aö litla Tá hafði etið sig sadda, naut hún blíðláta
gömlu húsmóður sinnar og fóstru eins og í æskunni, og svo fór
hún að mala og horfði framan i hana örugg i skjóli hennar og
þakklát fyrir vinahótin.
Undir morgun var þessum fjósverlcum lokiö. Uröarkötturinn
varð samferða húsmóöurinni til bæjarhúsa, og hafði ekki vista-
skifti eftir það.