Dýraverndarinn - 15.03.1916, Qupperneq 3

DÝRAVERNDARINN
19
„ÞARFASTI ÞJÓNNINN“
Þegar menn tala um dýr og dýraverndun , þá er þa?5 afar-
eðlilegt, aö þeim veröi einna skrafdrjúgast um hestinn, þvi
þaö er sú skepnan sem er manni handgengnust. Hvert sem
maöur gengur eöa fer, þá mætir augaö hesti — hestur í ein-
hverri brúkun, og henni stundum því miöur slæmri, svo aö
manni hlýtur aö ofbjóöa það kaldlyndi og kæruleysi, sem hús-
bóndinn oft aö ástæðulausu sýnir þarfasta þjóninum.
Þaö er ekkert uppnefni, að kalla hestinn „þarfasta þjóninn",
því eftir því, sem högum okkar er enn þá komið, þá komum
við svo fáu í framkvæmd, sem gera þarf á þessu landi, aö
við ekki hljótum að vera aö meira eða minna leyti upp á
hestinn komnir.
Hann flytur afuröir landbóndans í kaupstaðinn, og nauð-
synjar hans aftur úr honum heim.
Hann ber fóðrið handa hinum skepnunum heim af engjun-
um, en sjálfur fær hann úrganginn og rekjurnar úr heygörð-
unum, það sem myglað er og hrakið og öðrum skepnum ekki
bjóðandi.
Við þessu verður hann að taka með þögn og þolinmæði; að
mögla er honum ekki hægt, þess er honum varnað, en hugsanir
hans má lesa úr augnaráöi hans, þegar hann hefur lokiö drjúgu
og arömiklu dagsverki fyrir húshónda sinn, og er látinn aö
stallinum fullum af úrgangi frá hinum skepnunum, ef honum
væri þá gefið þaö af skaparanum að geta sagt nokkurt orð,
hlyti það að vera ófagur dómur um okkur mennina.
Ófagur dómur, sagði eg. Eg held það yröi ekki, þvi hest-
urinn er svo umburðarlyndur, að eins mundi hann leggja fyrir
húsbændur sína nokkrar máske óþægilegar spurningar, spurn-
ingar, sem mundu sýna það einna ljósast, aö við eigum að
skoða hestinn okkar sem vin vorn og kunningja en ekki sem
þræl.
Þegar við förum skemtiferðir, þá er hesturinn meö í ferö-
inni, annaðhvort er honum beitt fyrir vagn eöa settur undir
reiðver, og að eins ná þær skemtiferðir tilætluðum notum, ef
við höfum sýnt hestinum mannúð og nærgætni.
Að ríöa góðum hesti skarpa spretti, eru ánægjulegar stundir,