Dýraverndarinn - 15.03.1916, Blaðsíða 4

20
DÝRAVERNDARINN
þær létta upp huga mannsins, hrista samviskudrugann þunga
úr hugum margra, og gerir fólki yfir höfuS óumræöilega mikiö
gott. Góöhestunum sjálfum þykir lika gaman aö þessum ferö-
um, þeim er þaö ekki síöur ánægjuefni að geta oröið eigend-
um sínum til gleöi, með því að fara hart yfir, enda láta fjörugu
viljahestarnir ekki sitt eftir liggja, þeir herða á sér meðan
kostur er, meðan brjóstið ekki bilar. Þá er það mannanna aö
brúka þaö vit og þá skynsemi, sem þeir þykjast hafa fram yfir
dýrin, og ofbjóða ekki hestinum sínum.
Þó harts sé riðið, getur hesturinn verið jafn-góöur fyrir því.
Sprettirnir séu stuttir, og farið oft af baki. Það eru tvær góðar
ómissandi reglur, en sem hafa þó báðar verið herfilega brotn-
ar; reiðmennirnir hafa látiö reiöskjótann ráða, en viljugir fjör-
hestar hafa ekki vit fyrir sjálfum sér, þegar kappið er komiö
í þá, ætla sér ekki af, og fyrir þá sök hefur margur góöur
hestur dáið fyrir tímann.
En hver á sökina á því?
M a ð u r i n n.
Maðurinn, sú skynsemi gædda vera.
Það er maðurinn, sem misbýður svo oft hestinum sínum
með vinnu, að hann ber ekki sitt bar, nær sér ekki aftur —■
hefur oftekið sig.
Hvað gerir húsbóndinn þá?
Stundum flettir hann upp i minnisbók samvisku sinnar og
vaknar við vondan draum, svo hann lætur hestinum líða eftir
föngum vel til næsta hausts og lætur þá drepa liann.
En aftur eru það aðrir meðal þessarar kristnu þjóðar, sem
reyna að prakka hestum sínum út, uppgefnum og útslitnum,
til annara manna, sem ekki þekkja þá, svo gengur það koll
af kolli — allir þykjast liafa orðið fyrir vonbrigöum, því
alstaöar reynist gripurinn ver en hann var sagður, endirinn
veröur svo sá á þessum leik, að hesturinn er seldur á markaði,
fluttur út yfir hafið og endar svo líf sitt fyr eða seinna í kola-
námum annara landa.
Gunnar á Hlíðarenda var heiðinn maður, en þegar besti
hestur hans hafði mist augað í hestaati, þá mælti liann viö
Kolskegg bróður sinn: „Högg þú hestinn — ekki skal hann
lifa við örkuml." Þannig fórust þessum manni orð. Þau sýna,
að hann hafði meðaumkun með hesti sínum, hann vildi ekki
að það drægist stundinni lengur að aflífa þá skepnu, sem