Dýraverndarinn - 15.03.1916, Síða 7

DÝRAVERNDARINN
23
hann er s ú s k e p n a n, er veröur aö vinna mest, s ú s k e p n-
a n, er þrælar mest og mætir einna misjafnastri meSferS af
böðulshöndum mannanna. O g s ú s k’e pna n, sem oft fyrir
skammsýni en stundum líka fyrir ágirnd einstakra manna
mætir hinum sorglegustu æfidögum á elliárunum. En þrátt
fyrir þaS, þótt hesturinn sé okkar föngulegasta og tignarleg-
asta skepna, þá megum viö -dýraverndarar ekki gleyma því,
aS viö eigum aö vinna að því hver eftir sínum mætti og sinni
getu, að ö 11 u m s k e p n u m líði sem best.
J ó h. Ög m. Oddsson,-
TRYGGUR ÚR ÆÐEY
í janúar 1903 var fenginn liingað hvolpur, þá í kring um
tveggja mánaða, og bar strax á því, að hann mundi verða af-
brygði annara hunda, hvað vit og trygð snerti; hann var því
nefndur T r y g g u r, og langar okkur til að lýsa fyrir dýra-
vinum helstu æfiatriðum hans. Sögur af vitrum og vel inn-
rættum dýrum ættu að geta oröið til þess að vekja til um-
hugsunar um, hvað þaö er ljótt að fara illa með þau; þvi
biðjum við „Dýraverndarann" að flytja sögu þessa.
Það var siöur hér, sem annarstaðar í eyjum, að hundar
voru fluttir burt um varptímann. Vor eitt fórum við bræður
með Trygg til næsta bæjar. Okkur var strax boðið kaffi; við
fórum inn, og Tryggur með; en þegar við báðum húsbændurna
að taka hann af okkur, — því i varpinu mætti hann ekki vera,
— fór hann út, og er ekki um það hugsað; en þegar viö ætl-
uðum á staö aftur, fanst hvolpurinn hvergi — þó hans væri
viða leitaö — þar til við komurn að batnum, þá sjáum við að
hann er kominn aftur i skut og kúrir þar. Viö köllum því i
hann og gegnir hann því ekki en liggur sem dauöur væri. Nú
var hann tekinn og lokaður inni þar til viö vorum komnir úr
augsýn; en eftir þetta hafði hann það fyrir vana, þegar hann
var uppi og sá bát koma úr eyjunni, að hann var ætið kommn
er báturinn lenti, þó langt væri frá því er hann átti heima;