Dýraverndarinn - 15.03.1916, Blaðsíða 8

24
DÝRAVERNDARINN
hann var þá ekki látinn vera lengur en þörf þótti og ekki
fluttur fyr en fugl var farinn aö setjast. En voriö 1907 bar
svo til um miðjan varptímann að viö bræður vorum á landi
aö laga tóftir er reka átti inn í til fráfærna, og er leið að
hádegi kemur drengur einn að leita kinda, og er Tryggur með
honum, en þegar hann sér okkur, þá var hann ekki lengi að
hendast til okkar, og fékk drengurinn hann ómögulega meö
sér. Við vorum nú í vandræðum með hann, því að við þurftum
heim um kvöldið, en ekki mátti hann vera með; við hugsuðum
nú. að hann mundi fara til bæjar, er við værum farnir, og
létum það gott heita. Okkur gaf byr heim, og settum við
strax upp segl; en þegar við vorum konmir fáa faðma undan
landi, litum við aftur, og sáum þá að Tryggur fylgdi á sundi.
Nú var ekki um annað að gera en taka hann upp í bátinn og
hafa hann með heim; leist flestum lakar á, er Tryggur var
með; en við lofuöum að flytja hann aftur, ef við gætum ekki
kent honum að bera tilhlýðilega virðingu fyrir æðarfuglinum,
en fyr ekki. En Tryggur var námfús, og tókst það fljótt hvað
æðarfuglinn snerti, en lengi var hann að læra að elska kríuna;
hún var svo vond við hann, og honum þótti gaman að leika
sér með ungana hennar, en þeir þoldu ekki hans leiki. Samt
lagaðist þetta lika, og það svo, að hann var aldrei fluttur héðan
aftur vegna fuglanna, og að lokum passaði enginn betur en hann
að ganga úr vegi fyrir þeirn, og bar það oft við, er fugl var
að setjast og við vorum að ganga um eyjuna, að hann gerði
okkur aðvart ef hann sá hjón, að ganga úr vegi fyrir þeim.
Tryggur fékk nú aldrei að fara á land, nema þegar hans
þurfti þar, og var það helst í leitum á haustin, en þá var líka
oft gaman að glöggskygni hans, og langar okkur að nefna hér
eitt dæmi. Þegar komið er úr leitunum, er féð strax flutt út í
eyjuna; ]iað er rekið ofan í kletta, sem eru svo ágætlega út-
búnir til þess; þar er stallur, sem tekur um 300 fjár og feú
féð eftir mjóum stíg niður, en svo hátt í kring, að engin skepna
þarf að hugsa til að sleppa, og síðan er flutningsbátnum lagt
við stallinn; sé gott veður, gengur flest af fénu sjálft út i,
en ætíð er Tryggur var búinn að hjálpa til að reka í stallinn,
lagðist hann á brúnina og beið, en ])egar hann sá, að ekki
var eftir nema á einn bát, þá var hann ætíð kominn niður
])egar hann lenti, og fór þá fyrstur út i, svo hann gleymdist
ekki, og þótti flestum gaman að sjá þetta til hans; dómgreind