Dýraverndarinn - 15.03.1916, Page 10

26
DÝRAVERNDARINN
þurfið aö fara aö drepa þenna hund, því aö hann er oröinn
svo gamall.“ En viö drógum þaö, þvi aö okkur var fariö að
þykja svo vænt um hann, aö viö máttum ekki af honum sjá,
og vorum viö lengi aö hugsa um, á hevrn hátt það mundi best,
og kom okkur síöan saman um, að best mundi aö fá hann
skotinn, helst aö læöst væri aö honum sofandi úti, því þar
sem hann var líka búinn að missa heyrnina, var þaö enginn
vandi, og var þaö gert nú fyrir fáum dögum, þar sem hann
gróf sig í skafl og beið okkar við fjárhúsin, og var það góöur
dauðdagi, og mátti þaö ekki minna vera eftr 13 ára trúa fylgd.
Við látum hér staöar numiö aö segja sögu þessa trygga
dýrs, þó margt sé enn ótalið, en það sem hefur verið sagt,
nægir til aö sýna, aö fáa mun hann hafa átt sína líka, og hefð-
um við ekki óttast þaö, aö illa gengi að hreinsa hann svo
vel væri, þar sem hann var orðinn svona gamall, mundi hánn
hafa fengiö aö lifa svo lengi sem hægt hefði veriö aö láta
honum liöa vel.
Æðey, í febrúar 1916.
Á s g e i r G u ö m u n d s s o n.
H a 11 d ó r G u ð m u n d s s 0 n.
FUNDIR OG MANNAMÓT
Áöur fyr meir, þegar vínnautn var nokkur til muna hér 4
landi, kom þaö oft fyrir, aö illa var farið meö hesta, þó aö
ekki væri langt fariö. Pétur eða Páll brá sér til næsta bæjar
til aö hitta kunningja sinn og — til að gera sér „glaðan dag“.
Komumaður bindur hestinn sinn viö hestasteininn og gengur
til bæjar. Kunningjunum veröur skrafdrjúgt; kaffi og brenni-
vín losar um málbeinið; staupunum fjölgar, og hesturinn
gleymist. Hann stendur skjálfandi viö hestasteininn meöan
eigandinn er aö hressa sig.
Þetta þótti góöum mönnum ljótt, og það v a r ljótt.
En það þarf ekki brennivín til; hirðuleysið um hestinn er
því miöur ekki úr sögunni, þó aö brennivínið kunni aö vera þaö.