Dýraverndarinn - 15.03.1916, Blaðsíða 13

í heild sinni, vill hann taka undir meS „hestavininum" og biöja
sóknarfólk og presta að sjá um að skýli veröi reist yfir hesta
messufólks, svo aö þeir þurfi hvorki aö standa bundnir né i
opinni rétt hvernig sem viörar, meðan á messu stendur.
GÓÐAR MÆÐUR
Oft er þaö viökvæði haft um fólk, sem fávíst þykir, að
það sé sauðheimskt. En það er alt annað en að sauðfé sé mjög
vitlítið, þó þetta orðtæki sé liaft um fávitra menn. Þar, sem
eg ólst upp, austur í Holtum, var lækur, sem ærnar fóru oft
yfir vetur og sumar, og varð þeim stundum að bana, þó að
hann væri ekki mikið vatnsfall.
Víðast var Langilækur — svo hét hann — svo mjór, að
hlaupa mátti yfir hann, samt var á honum mjó torfbrú til að
teyma hesta yfir á, en hún var svo mjó, að ekki gat þar farið
nema ein kind í einu. Annars hljóp féð venjulega yfir lækinn
þar sem þaö kom að honum. En þegar ærnar voru nýbornar,
gátu litlu lömbin ekki hlaupið yfir lækinn, það vissu lika mæður
þeirra og fóru þá ætíð á brúnni. Eg liaföi oft gaman af því aö
horfa á, þegar ærnar voru að fara yfir lækinn á brúnni, meö
lömbin sín ungu. Þær biöu eftir þeim við brúna, svo ráku þær
í þau snoppuna og ýttu þeim aftur fyrir sig. Þær höfðu glögt
auga fyrir hættunni, ef lömbin þeirra dyttu ofan í lækinn. Þær
vissu það vel, aö ef þær mistu lömbin i lækinn, voru þær ekki
þess megnugar að bjarga þeim. Og mörgu lambinu var bjarg
að úr læknum, sem móðirin stóð jarmandi yfir. Þetta eru
kallaðar skynlausar skepnur, en sannarlega gera þær mörgum
mönnum minkun, sem láta sér á sama standa um uppeldi barna
sinna bæði í andlegum og líkamlegum efnum.
Þ ó r ð u r E r 1 e n d s s o n
(ökumaður).