Dýraverndarinn - 15.03.1916, Qupperneq 14

30
DÝRAVERNDARINN.
SITT AF HVERJU
EFTIR JÓHANN ÖGMUND ODDSSON
Heldur virðast ferSamenn þeir, sem koma til bæjarins vera
gleymnir á þaö aö hafa hundana sína með hálsbandi, þótt slíkt
sé fyrirskipaö í settum landslögum. Hvaöa ártal skyldi veröa,
þegar menn alment fara aö hlýöa lögum, sem sett eru á þessu
landi. Þessi lög eru þó ein af þeim, sem ekki eru hvað nauð-
synlegust, en það er hreinasta undantekning, ef ferðahundar
bera merki eigandans á sér. Slíkt skeytingarleysi er ófyrir-
gefanlegt og eg er viss um, aö sveitamenn geta alls eigi svarað
þeirri spurningu, hvaö margir trúir og tryggir hundar hafa
látið lífið fyrir þetta skeytingarleysi húsljænda sinna. Þess
vegna ættu lögreglustjórar í hverri sýslu að leggja þungar
sektir á þá menn, sem ekki hafa hunda sína meö hálsbandi og
merki sín á þeim.
Til þess eru lög, að þaö á að framfylgja þeim.
En — til hvers eru lög, ef þau eru virt að vettugi?
Setjið hálsband á hundinn ykkar í dag, hálsar góöir!
Dragið þaö ekki til morguns, því þá getur rakkinn veriö
týndur, og þá er of seins fyrir ykkur að bölva glópskunni úr
ykkur.
FÉLAGSMAÐUR REKINN.
Það gerðist á fundi Dýraverndunarfélagsins 2. þ. m., sem
tíöindum mun þykja sæta, að einn félagsmanna, Ó s k a r
H a 11 d ó r s s o n, garöyrkjumaöur, sem kæröur haföi verið
fyrir illa meðferð á skepnum, og þar aö auki haföi sýnt stakt
hirðuleysi og vanrækslu á félagsmannsskyldum sínum, var
geröur f élagsrækur eftir tillögum stjórnarinnar.
Svo er aö vísu ráð fyrir gert í lögum Dýraverndunarfélags-
ins að þaö geti komið fyrir, að félagsmaöur geri sig sekan i
illri meðferð á skepnum, svo að vítavert sé, og skuli hann þá
félagsrækur; en í raun réttri hefði slíkt ákvæöi ekki þurft að
standa í lögunum, og varla átt að standa þar, því vart er ráð
fyrir því gerandi að nokkur maður biðjist inngöngu í dýra-
verndunarfélag til þess aö hafa félagið fyrir skálkaskjól, í