Dýraverndarinn - 15.05.1916, Qupperneq 6

38
DÝRAVERNDARINN
Segjum aö fortSagæslumennirnir kæmu bændum í skilning
um þetta á næstu árum. Dýraverndunarnefndir hafa samt'sem
á'ður nóg að gera. Því dýraverndunin er íólgin í fleiru en því
að forða búpeningi frá hungurdauða, og er of langt upp aö
telja, enda óþarft. Dýraverndunarfélögum kann að reynast
erfitt að halda uppi. Einhverjir dýravinir eru til i hverri sveit.
Ef þeim lánast ekki að stofna dýraverndunarfélag og halda
lífinu i því, ættu þeir að reyna að koma því til leiðar, að dýra-
verndunarnefnd yrði kosin fyrir sveitina. Ef í henni eru góðir
og samtaka menn, lætur hún margt gott af sér leiða, meðal
annars það, að blása lífsanda framkvæmdar í þau góðu dýra-
verndunarlög, sem vér eigum.
HROSSARÉTTIRNAR Á SAUÐÁRKRÓKI
í fyrra haust, 1914, dvaldi eg nokkra daga á Sauðárkróki
um og yfir miðjan októbermánuð; var veður fremur slæmt þá
dagana, oft bleituhrið og ofsi.
Eins og eðlilegt er, um þann tíma árs, voru fjölda margir
sveitamenn staddir á Sauðárkróki með fé til slátrunar, og
hross sín til að flytja heim á þarfir sínar eins og vanalega er.
Var mér einn dag gengið fram hjá hrossarétt sameinuðu versl-
ananna; var hún alveg full af hrossum, sem stóðu þar skjálf-
andi í norðankrepjuhríðarveðri, búin óefað að standa þar mest-
an hluta dagsins, en það sem út yfir tók og vakti fljótt athygli
mína, var, aö forin var svo mikil i réttinni, að flest þeirra
stóðu í hnédýpt og þar yfir. Stóð eg þar litla stund og horfði
á þessa sorgarsjón.
Blessaðar skepnurnar þoldu ekki við fyrir kulda og voru
að tvístiga alt af stöðugt, og reyna að lyfta einum fæti í senn
upp úr þessu dýki.
Eg sagði við mann einn, er þar gekk hjá, að mikið voðalega
ættu hrossin bágt. ,,Já,“ segir hann, „veðrið er svo slæmt.“
„En sjáið þér ekki hvernig réttin er,“ sagði eg. „Ja, hún er
nú eins og hún er vön og svipuð hinum réttunum hér, sýnist
mér,“ kvað hann, og fór með það.